Psikiatri Eropah dalam keadaan buruk

Penggunaan paksaan dan kekerasan terus menjadi amalan biasa dalam psikiatri Eropah walaupun terdapat usaha untuk mengurangkan penggunaannya.

Kajian terbaru telah melihat sudut pandangan pesakit terhadap perkhidmatan kesihatan mental. Dalam satu kajian dari 2016 pandangan retrospektif pesakit terhadap kemasukan mereka dan tempoh penginapan hospital psikiatri telah dianalisis. Kajian itu termasuk analisis yang dijalankan ke atas pesakit dalam yang ditahan secara tidak sukarela di 10 negara Eropah, di mana 770 daripadanya tertakluk kepada satu atau lebih tindakan paksaan sementara dirampas kebebasan mereka.

Penemuan menunjukkan kesan merosakkan penggunaan paksaan dari segi keberkesanan rawatan hospital.

Penyiasat utama kajian Paul McLaughlin dari Unit Psikiatri Sosial & Komuniti, Pusat Kolaborasi WHO untuk Pembangunan Perkhidmatan Kesihatan Mental di England menyatakan: “Penggunaan paksaan dalam penjagaan kesihatan mental kekal sebagai amalan biasa dalam bidang kuasa di seluruh dunia. Selain kemasukan ke hospital secara tidak sengaja di bawah kuasa berkanun penahanan, bentuk amalan paksaan yang paling jelas adalah yang dirujuk sebagai 'langkah paksaan'–pengambilan ubat psikotropik secara paksa di atas kehendak pesakit, pengurungan pesakit secara tidak sengaja dalam pengasingan atau pengasingan, dan sekatan manual atau mekanikal anggota atau badan pesakit untuk mengelakkan pergerakan bebas. Walaupun penggunaan langkah paksaan yang meluas, bagaimanapun, terdapat kekurangan bukti empirikal yang ketara mengenai kaitannya dengan hasil rawatan.

Penggunaan langkah paksaan hanya akan dibenarkan di mana penggunaannya akan menyebabkan penambahbaikan keadaan rawatan bagi orang yang tertakluk kepada campur tangan atau sebagai alternatif orang lain dalam rawatan yang akan mengalami kesan negatif daripada tindakan orang itu. Ini bagaimanapun nampaknya tidak berlaku menurut beberapa kajian pakar.

Paul McLaughlin dan penyiasat bersamanya berdasarkan penemuan kajian mereka membuat kesimpulan: "Memandangkan penggunaannya yang meluas, perkaitan antara langkah paksaan dan hasil rawatan adalah jelas penting. Selain daripada risiko fizikal yang berlaku dengan penggunaan kekerasan, kajian kualitatif secara konsisten menunjukkan bahawa tindakan paksaan boleh dialami oleh pesakit sebagai memalukan dan menyedihkan, dan pertimbangan telah mula dibuat terhadap risiko psikologi penggunaan mereka."

Paksaan mengakibatkan tinggal di hospital lebih lama

Kajian itu melibatkan sejumlah 2030 pesakit sukarela dari 10 negara. Didapati bahawa 770 (37.9%) tertakluk kepada satu atau lebih tindakan paksaan dalam empat minggu pertama kemasukan mereka atau kurang, jika mereka dikeluarkan dari hospital psikiatri lebih awal. 770 pesakit mengalami 1462 kejadian yang direkodkan menggunakan langkah paksaan.

Daripada penemuan ini Paul McLaughlin membuat kesimpulan bahawa: “Penggunaan ubat paksa dikaitkan dengan pesakit yang kurang berkemungkinan untuk membenarkan kemasukan mereka apabila ditemu bual selepas tiga bulan. Semua langkah paksaan dikaitkan dengan pesakit yang tinggal lebih lama di hospital"

Apabila mempertimbangkan pembolehubah yang berbeza, didapati bahawa pengasingan adalah peramal penting untuk penginapan hospital yang lebih lama, menambah kira-kira 25 hari kepada purata kemasukan.

Apabila menyemak sama ada jenis paksaan tertentu mempunyai kesan yang lebih kuat daripada yang lain, didapati bahawa ubat paksa nampaknya mempunyai kesan kuat yang luar biasa. Penggunaan kekerasan jenis ini sangat menyumbang kepada ketidaksetujuan pesakit terhadap rawatan psikiatri.

Meningkatkan komitmen sukarela

An editorial diterbitkan dalam Jurnal Perubatan British pada 2017, menyemak kadar peningkatan kemasukan hospital psikiatri secara sukarela di England. Ia telah meningkat lebih daripada satu pertiga dalam tempoh enam tahun. Di Scotland, bilangan penahanan meningkat sebanyak 19% dalam tempoh lima tahun.

Mengejutkan kejadian itu telah merosot ke tahap yang lebih separuh daripada kemasukan ke hospital psikiatri di England sekarang adalah secara sukarela. Ini adalah kadar tertinggi yang dicatatkan sejak Akta Kesihatan Mental 1983.

Jerman juga mengalami kemerosotan. Kajian dibentangkan kepada Persidangan Tematik Persatuan Psikiatri Dunia (WPA): Rawatan Paksaan dalam Psikiatri yang diadakan pada tahun 2007 mengkaji semula kadar komitmen sivil di Jerman. Kajian mendapati bahawa tidak termasuk komitmen yang membenarkan pengekangan fizikal, ini lebih daripada dua kali ganda. Peningkatan adalah daripada 24 kepada 55 bagi setiap 100,000 penduduk dalam tempoh 1992 hingga 2005. Dan apabila melihat pada kadar komitmen awam ini meningkat daripada 64 kepada 75. Merumuskan jenis yang berbeza, jumlah semua komitmen meningkat sebanyak 38 peratus di Jerman.

Sebagai tambahan kepada jenis perampasan kebebasan melalui komitmen sivil satu lagi bentuk sekatan juga digunakan di Jerman. Orang semakin dihadapkan ke mahkamah undang-undang. Kadar keputusan mahkamah berkenaan dengan sekatan fizikal, yang telah diwajibkan sejak 1992, meningkat lebih tujuh kali ganda daripada 12 kepada 90 bagi setiap 100,000 penduduk.

Di Denmark peningkatan penggunaan kemungkinan untuk melucutkan kebebasan mereka melalui komitmen sukarela dalam psikiatri adalah lebih penting. Peningkatan hampir linear telah berlaku dari 1998 apabila 1522 orang telah komited kepada 2020 apabila 5165 orang telah dilakukan secara tidak sukarela.