By סט אַטהאַנאַסיוס פון אלעקסאנדריע
טשאַפּטער קסנומקס
אַנטאָניאָ איז געווען אַ מצרי פֿון געבורט, פון איידעלע און גאַנץ רייַך עלטערן. און זיי אליין זענען געווען קריסטן און ער איז געווען דערצויגן אין אַ קריסטלעך וועג. און בשעת ער איז געווען אַ קינד, ער איז געווען דערציען דורך זיין עלטערן, געוואוסט גאָרנישט אָבער זיי און זייער היים.
* * *
ווען ער איז אויפגעוואקסן און געווארן א יוגנט, האט ער נישט געקענט פארטראגן לערנען וועלטליכע וויסנשאפט, נאר געוואלט ארויסגיין פון די חברה בחורים, ווייל יעדער חשק צו לעבן לויט וואס עס שטייט אויף יעקב, פשוט אין זיין אייגענער שטוב.
* * *
אזוי ער ארויס אין די האר ס טעמפּל צוזאַמען מיט זיין עלטערן צווישן די געגלויבט. און ער איז ניט געווען לייכטזיניק ווי אַ יינגל, און ער איז ניט געווען הויך ווי אַ מענטש. אבע ר ע ר הא ט אוי ך געפאלג ט זײנ ע עלטערן , או ן זי ך אײנגעגעב ן מי ט לײענע ן ביכער , פארהאלט ן דא ס נוטע ר פו ן זײ .
* * *
ער האָט אויך נישט געפּרעגלט זײַנע עלטערן, ווי אַ ייִנגל אין מעסיקע מאַטעריעלע אומשטענדן, אויף טייערע און פאַרשיידענע עסן, און אויך נישט געזוכט די פאַרגעניגן דערפון, נאָר געווען צופֿרידן נאָר מיט וואָס ער האָט באַקומען, און מער גאָרנישט געוואָלט.
* * *
נאָכן טויט פון זײַנע עלטערן איז ער געבליבן אַליין מיט זײַן קליינע שוועסטער. און ער איז דעמאלט געווען ארום אכצן אדער צוואנציג יאר אלט. און ער האָט געזאָרגט פֿאַר זײַן שװעסטער און דאָס הױז אַלײן.
* * *
אבער זעקס חדשים זענען נאָך נישט דורכגעגאנגען זינט די טויט פון זיין עלטערן, און, געגאנגען ווי זיין מנהג צו די היכל פון די האר, ער שפיגלט, גיין קאַנסאַנטרייטאַד אין זיין געדאַנק, ווי די שליחים האָבן לינקס אַלץ און נאכגעגאנגען דעם גואל; און ווי יענע געגלויבט, לויט וואָס איז געשריבן אין די אַקס, סעלינג זייער פאַרמעגן, געבראכט זייער ווערט און געלייגט עס צו די פֿיס פון די שליחים צו צעטיילן צו די אָרעם; וואָס און ווי גרויס אַ האָפענונג עס איז פֿאַר אַזאַ אין הימל.
* * *
טראכטנדיק דאס צו זיך, איז ער ארײן אין בית־המקדש. און עס איז געווען דעמאָלט אַז די בשורה איז געווען לייענען, און ער געהערט ווי די האר האט געזאגט צו די רייַך מענטש: "אויב איר ווילן צו זיין שליימעסדיק, גיין און פאַרקויפן אַלץ וואָס איר האָט און געבן צו די אָרעם; און קום, נאָכפאָלגן מיר, און איר וועט האָבן אַן אוצר פון הימל'.
* * *
און אזוי ווי ער וואלט באקומען פון גאט דעם זכרון און געדאנק פון די הייליגע שליחים און די ערשטע מאמינים, און ווי די בשורה וואלט געווען געלייענט ספעציעל פאר אים - האט ער תיכף פארלאזט דעם בית המקדש און געגעבן צו זיינע ווילידזשערז די אייגנטום וואס ער האט פון אים. זיינע אבות (ער האט געהאט דריי הונדערט אקער לאנד, זייער פיין) כדי זיי זאלן אים און זיין שוועסטער אין גארנישט שטערן. דעמאל ט הא ט ע ר פארקויפ ט ד י גאנצ ע פארבליבענ ע באװעגלעכ ע פארמעג ן װא ס ע ר הא ט געהא ט או ן געזאמל ט א גענו ג געלט , הא ט ע ר ז י צעטײל ט צ ו ד י ארעמע .
* * *
ע ר הא ט געהאלט ן א ביס ל פו ן דע ר שװעסטער , אבע ר װע ן ז ײ זײנע ן װידע ר ארײנגעקומע ן אי ן בית־המקדש , או ן געהער ט דע ם האר , רעד ן אי ן דע ר בשורה : ״זאר ג ניש ט װעג ן מארגן״ , הא ט ע ר שוי ן ניש ט געקאנ ט פארטראג ן — ע ר אי ז ארויסגעגאנגע ן או ן דא ס צעטײלט . צו די מענטשן פון דורכשניטלעך סיטואַציע. או ן פארטרוינדי ק זײ ן שװעסטע ר פא ר באקאנטע ר או ן געטרײע ר בתולים , — געגעב ן זי ך אויפצוברענגע ן אי ן בית־בתולות , — הא ט ע ר אל ץ זי ך װײטע ר אװעקגעגעב ן צ ו א ן אסקעטיש ן לעב ן פו ן זײ ן הויז , זי ך קאנצענטריר ט אוי ף זי ך או ן פיר ן א שטרענג ן לעבן . אָבער, אין דער צייט, עס זענען נאָך קיין שטענדיק מאַנאַסטעריז אין מצרים, און קיין הערמיט געוואוסט די ווייַט מדבר. ווער עס יז, וואָס האָט זיך געוואָלט פֿאַרטיפֿערן, האָט געאַרבעט אַליין ניט ווייט פֿון זײַן דאָרף.
* * *
ע ס אי ז דעמאל ט געװע ן אי ן א דערבײאיק ן שטעטל , א ן אלטע ר מאן , װא ס הא ט זי ך פו ן זײ ן יוגנ ט געפיר ט א מאנאטישע ר לעבן . ווען אַנטאָניאָ געזען אים, ער אנגעהויבן צו קאָנקורענט אים אין גוטסקייט. און פון אָנהויב האָט ער אויך אָנגעהויבן וואוינען אין די ערטער לעבן דעם דאָרף. און אַז ער האָט דאָרטן דערהערט פֿון אײנעם װאָס האָט געלעבט אַ ערלעכן לעבן, איז ער געגאַנגען און האָט אים געזוכט װי אַ קלוגע בין, און האָט זיך ניט אומגעקערט צו זײַן אָרט, ביז ער האָט אים געזען; און דאן, װי ער װאלט דערפון גענומען א פארזארגונג אויפן װעג צום מעלה, איז ער װידער צוריקגעקומען אהין.
* * *
אזו י הא ט ע ר ארויסגעװיז ן דע ם גרעםטע ן חשק ן או ן דע ם גרעםט ן ברען , זי ך אויסצונוצן , אי ן ד י שטרענגע ר פו ן דע ם לעבן . ע ר הא ט אוי ך געארבע ט מי ט זײנ ע הענט , װײ ל ע ר הא ט געהערט : ״דער , װא ס ארבע ט ניש ט זא ל ניש ט עסן . או ן װא ס ע ר הא ט פארדינט , הא ט ע ר טײ ל אוי ף זי ך אויסגעגעבן , טײ ל אוי ף ד י נויטבאדערפטיקע . און ער האָט מתפּלל געווען אָן אויפהער, ווייל ער האָט זיך געלערנט, אַז מיר מוזן דאַוונען אָן אויפהער אין זיך אַליין. ע ר אי ז געװע ן אזו י פארזיכטיק ט אי ן לײענען , א ז ע ר הא ט ניש ט געפעלט , װא ס אי ז געשריב ן געװארן , נא ר אל ץ הא ט געהאלט ן אי ן זײ ן זכרון , או ן ע ם אי ז ע ס אי ז געװע ן זײ ן אײגענע ר געדאנק .
* * *
מיט דעם נאַטור, אַנטאָניאָ איז געווען ליב געהאט דורך אַלעמען. און צו די ערליכע מענטשן צו וועמען ער איז געגאַנגען, האָט ער אויפריכטיג געפאָלגט. ער האט געלערנט אין זיך די אַדוואַנטידזשיז און בענעפיץ פון די השתדלות און לעבן פון יעדער פון זיי. און ער האָט באמערקט דעם כיין פון איינעם, די פעסטקייט אין תפילות פון אנדערן, די רואיקייט פון אַ דריטן, די פילאַנטראָפּיע פון אַ פערטן; באטײליק ט בײ ם אנדער ן אי ן דע ר װאך , או ן בײ ם אנדער ן אי ן לײענען ; האָט זיך געוואונדערט אויף איינעם פון זיין געדולד, פון דעם צווייטן פון זיין פאסטן און פארניכטונג; ער האָט נאָכגעמאַכט אַן אַנדערן אין עניוות, אַן אַנדערער אין גוטהאַרציקייט. און ער האט גלייך באמערקט די פרומקייט צו משיח און פון די ליבע פון אַלע צו איינער דעם אנדערן. או ן אזו י אי ז דערפיל ט געװארן , הא ט ע ר זי ך אומגעקער ט צ ו זײ ן ארט , װא ו ע ר אי ז אלײ ן אװעק . בקיצור, צוקלײַבנדיק אין זיך די גוטע זאַכן פֿון יעדן, האָט ער זיי געפּרואווט באַווייזן אין זיך.
אבע ר אפיל ו צ ו זײנ ע גלײכ ן אי ן עלטער , הא ט ע ר זי ך ניש ט באװיזן , א חוץ , א ז ע ר זא ל ניש ט זײ ן פו ן זײ ן ערגער ; און דאָס האָט ער געטאָן אַזוי, אַז ער האָט קיינעם ניט טרויעריק געמאַכט, נאָר זיי האָבן זיך אויך מיט אים געפרייט. אזו י האב ן ד י אל ע גוט ע לײט ן פו ן ישוב , מי ט װעלכ ע ע ר הא ט זי ך געזעגענע ן מי ט װעלכ ע ע ר הא ט זי ך געזעגנט , זײענדי ק אי ם אזו י געהײס ן או ן הא ט אי ם גערופ ן ליבהאבער , או ן האב ן אי ם באגריסט , טײ ל װ י א זון , אנדער ע װ י א ברודער .
טשאַפּטער קסנומקס
אבער דער שונא פון גוטס - דער קנאיםער שטן, דערזעענדיק אזא איניציאטיוו אין דעם יונגן מאן, האט עס נישט געקענט פארטראגן. אבע ר װא ס ע ר אי ז געװע ן א געװוינ ט צ ו טא ן מי ט אלעמען , הא ט ע ר אוי ך זי ך אונטערגענומע ן צ ו טאן . און ער האָט אים ערשט געפרואווט אים אָפּצודרייען פון דעם וועג וואָס ער האָט געמאַכט, דורך איינגעבן אין אים דעם אָנדענק פון זיינע פאַרמאָג, די זאָרג פון זיין שוועסטער, די פאַרבינדונגען פון זיין משפּחה, די ליבע פון געלט, די ליבע פון כבוד, די פאַרגעניגן. פון פארשיידענע מאכלים און די אנדערע חן נפשות, און צום סוף – די חריפות פון דעם בעל-טובה און וויפיל מי איז פארלאנגט דערפאר. צו דעם האט ער צוגעלייגט זיין פיזישע שוואכקייט און די לאנגע צייט צו דערגרייכן דעם ציל. בכלל האט ער אויפגעוועקט אין זינען א גאנצער שטורעם פון חכמה, געוואלט אים אפרעדן פון זיין ריכטיגע ברירה.
* * *
אבער ווען דער רשע האט זיך געזעהן אוממעכטיג קעגן אנטאן'ס באשלוס, און נאך מער - באזיגט דורך זיין פעסטקייט, פארווארפן דורך זיין שטארקע אמונה, און געפאלן דורך זיינע אומבאהאלטענע תפילות, איז ער געגאנגען צו קעמפן מיט אנדערע געווער קעגן דעם בחור, ווי נאכט. צײט האט ער אים דערשראקן מיט אלערלײ גערויש, און אין טאג האט ער אים אזוי געדרײט, אז די, װאם האבן צוגעקוקט פון דער זײט, האבן פארשטאנען, אז צװישן די צװײ גײט פאר א קאמף. אײנע ר הא ט ארײנגעבראכ ט אומ ע געדאנקע ן או ן אידײען , או ן דע ר צװײטע ר הא ט מי ט ד י תפילו ת ז ײ פארװאנדל ט אי ן גוט ע או ן געשטארק ט זײ ן קערפע ר מי ט פאסטן . דאָס איז געווען אַנטאָניאָ ס ערשטער שלאַכט מיט דעם שטן און זיין ערשטער פיט, אָבער עס איז געווען מער אַ פיט פון דער גואל אין אַנטאָניאָ.
אבע ר אנטוניא ס הא ט ניש ט געלאז ט דע ם בײז ן גײסט , װא ם אי ם אי ז אונטערגעװארפ ן געװארן , או ן דע ר שונא ט הא ט ניש ט אויפגעהער ט לײגן . װײל יענער האט זיך געצויגן ארום װי א לײב זוכנדיק א געלעגנהײט קעגן אים. דערפֿאַר האָט אַנטאָניאָ באַשלאָסן זיך צו צוגעוווינט צו אַ שטרענגער לעבנסשטייגער. או ן אזו י הא ט ע ר זי ך אזו י איבערגעגעב ן צ ו דע ר װאך , א ז ע ר הא ט אפ ט ד י גאנצ ע נאכ ט פארברענג ט א ן שלאפן . געגעסן אַמאָל אַ טאָג נאָך זונ - ונטערגאַנג. מאל אפילו יעדער צוויי טעג, און אָפט אַמאָל יעדער פיר טעג ער גענומען עסן. דערבײַ איז זײַן עסן געװען ברױט און זאַלץ, און זײַן טרינקען איז געװען נאָר װאַסער. וועגן פלייש און וויין דאַרף מען נישט רעדן. פאר שלאפן האט ער זיך באנוגנט מיט א רױט־מאטע, מערסטנס געלעגן אויף דער נאקעטער ערד.
* * *
װע ן ע ר הא ט זי ך אזו י אײנגעהאלט ן , אי ז אנטאנע ר געגאנגע ן אויפ ן בית־עולם , װא ם הא ט זי ך געפונע ן ניש ט װײ ט פו ן דארף , או ן הא ט באפויל ן אײנע ם פו ן זײנ ע באקאנטע ר זי ך זעלט ן ברענגע ן ברױ ט — אײנמא ל אי ן עטלעכ ע טע ג אי ז ע ר ארײ ן אי ן אײנע ם פו ן ד י קברים . זײַן באַקאַנטער האָט פֿאַרמאַכט הינטער אים די טיר און ער איז געבליבן אַליין אינעווייניק.
* * *
דעמאל ט הא ט דע ר רשע , ניש ט געקענ ט דא ס פארטראגן , געקומע ן אי ן א נאכט , מי ט א גאנצ ן פאל ק פו ן רשעים , או ן הא ט אי ם געשלאג ן או ן אזו י געשטופט , א ז ע ר הא ט אי ם געלאז ט ליג ן אוי ף דע ר ערד . צומארגנ ס אי ז דע ר באקאנטע ר געקומע ן אי ם ברענג ן ברויט . נאָר װי נאָר ער האָט געעפֿנט די טיר און דערזען אים ליגן אױף דער ערד װי אַ מת, האָט ער אים אױפֿגענומען און אים געטראָגן אין דער דאָרף־קלויסטער. דארט ן הא ט ע ר אי ם געלײג ט אוי ף דע ר ערד , או ן פי ל פו ן ד י קרובי ם או ן װיללע ר זײנע ן געזעס ן ארו ם אנטוני ם װ י א רום .
* * *
ווען ביי האַלבער נאַכט איז אַנטאָניאָ געקומען צו זיך און האָט זיך אויפגעכאַפּט, האָט ער געזען, אַז אַלע שלאָפן, און נאָר דער באַקאַנטער איז וואך. דערנא ך הא ט ע ר אי ם גענומע ן צ ו קומע ן צ ו אי ם או ן אי ם געבעטן , א ז ע ר זא ל אי ם אויפנעמע ן או ן אי ם צוריקפיר ן אויפ ן בית־עולם , א ן מע ן װעק ט קיינעם . אזו י אי ז ע ר אװעקגעפיר ט געװאר ן דור ך דע ם מאן , או ן נאכדע ם ד י טיר , װ י פריער , אי ז ע ר װידע ר געבליב ן אלײן , אינעװײניק . ער האט נישט געהאט קײן כוח זיך אויפצושטעלן צוליב די קלאגן, נאר ער האט זיך געלעגן און געבעטן.
און נאָך דער דאַוונען האָט ער געזאָגט מיט אַ הויך קול: „אָט בין איך – אַנטאַני. איך אַנטלויף נישט פֿון דײַנע קלאַנגען. אפילו אויב איר שלאָגן מיר עטלעכע מער, גאָרנישט וועט צעטיילן מיר פון מיין ליבע פֿאַר משיח. און דערנאָך האָט ער געזונגען: "אויב אַפֿילו אַ גאַנץ רעגימענט וואָלט זיך געשטעלט קעגן מיר, וואָלט מיין האַרץ נישט דערשראָקן."
* * *
או ן אזו י הא ט דע ר אסקאי ט געטראכט , או ן געזאג ט ד י דאזיק ע װערטער . און דער שלעכטער פֿײַנט פֿון גוטס האָט זיך פֿאַרחידושט, װאָס דער דאָזיקער מאַן האָט, אַפילו נאָך די מכות, געװאָרגט צו קומען צו דעם זעלבן אָרט, האָט גערופֿן זײַנע הינט, און האָט, אָנגעבלאָזן מיט כּעס, געזאָגט: זעט, אַז מיט קלעפּ זאָלסטו ניט, מיר קאָנען אים אָפּטראָגן, אבער ער וואגט נאך אלץ צו רעדן קעגן אונדז. לאָמיר גיינ ווייַטער אויף אן אנדער וועג קעגן אים!".
דעמאל ט האב ן ז ײ זי ך בײנאכ ט געמאכ ט אזו י א הויך , א ז דע ר גאנצע ר פלא ץ הא ט זי ך געציטערט . או ן ד י שדים , זגינע ן צוזאמענגעבראכ ט ד י פי ר מויער ן פו ן דע ם נעבעכדיק ן קלײנע ם צימער , געגעב ן דע ם אײנדרוק , א ז ז ײ זענע ן ארײ ן דור ך ז ײ אריבער , פארװאנדל ט אי ן דע ר פארמע ם פו ן חיות־שרץ . און גלייך דער אָרט איז געווען אָנגעפילט מיט זעאונגען פון ליאָנס, בערז, לעמפּערט, אָקס, שלאַנג, אַספּס און סקאָרפּיאַנז, וועלף. און איטלעכער פֿון זײ האָט זיך באַװעגט אױף זײַן װעג: דער לײב האָט געברומט און געװאָלט אים באַפֿאַלן, דער ביק האָט זיך געמאַכט, ער זאָל אים שטורכן מיט די הערנער, דער שלאַנג איז געקראָכן אָן אים צו דערגרײכן, און דער װאָלף האָט זיך געפּרוּווט זיך אַרײַנפֿאַלן אױף אים. און די קולות פֿון אַלע די דאָזיקע רוחות זײַנען געװען שרעקלעך, און זײער גרימצאָרן איז שרעקלעך.
און אַנטאָניוס, ווי געשלאָגן און געשטאָכן דורך זיי, געקרימט ווי אַ רעזולטאַט פון די גוף ווייטיק, ער איז געווען יקספּיריאַנסט. אבע ר ע ר הא ט געהאלט ן א פרײלעכ ן גײסט , או ן הא ט זי ך געשמײ ט או ן געזאג ט : װע ן ע ס אי ז געװע ן אי ן אײ ך קײ ן כח , װע ט זײ ן גענו ג אי ן אײנע ר פו ן אי ר צ ו קומע ן . אבער מחמת גאט האט דיך אפגענומען פון מאכט, דעריבער, כאטש איר זענט אזוי פיל, פרובסטו מיך נאר דערשרעקן. ס'איז א באווייז פון דיין שוואַכקייט, אז דו האסט אנגענומען די בילדער פון לשון הרע.' זייענדיג ווידער פול מיט מוט, האט ער געזאגט: "אויב דו קענסט, און אויב דו האסט טאקע באקומען מאכט איבער מיר, פארשפעט נישט, נאר אטאקע! אויב איר קענען נישט, וואָס אַרן אין אַרויסגעוואָרפן? אונדזער אמונה אין משיח איז פֿאַר אונדז אַ פּלאָמבע און אַ פעסטונג פון זיכערהייט." אוּן זֵיי הָאבִּין גִיוֶוען נאָך אַ סאך פּרוּוון, און האָבן געקרישט קעגן אים די ציין.
* * *
אבער אפילו אין דעם פאַל, די האר האט נישט שטיין באַזונדער פון אַנטאָניאָ ס געראַנגל, אָבער געקומען צו זיין הילף. װאָרום װען אַנטאָניאָ האָט אַ קוק געטאָן, האָט ער געזען, װי דאָס דאַך האָט זיך געעפֿנט, און אַ ליכט־שטראַל איז אַראָפּ צו אים. און אין דער שעה די בייזע גייסטער געווארן ומזעיק. און אַנטאָניוס האָט אַ זיפֿץ געטאָן, זיך געלאָזט פֿון זײַן פּײַניקונג, און האָט געפרעגט די זעונג וואָס האָט זיך באַוויזן, אַזוי צו זאָגן: וואו ביסטו געווען? פארוואס ביסטו נישט געקומען פון אנהייב צו ענדיגן מיין יסורים?". און אַ קול האָט זיך אים דערהערט: „אַנטאָני, איך בין דאָ געװען, נאָר איך האָב געװאַרט צו זען דײַן געראַנגל. און נאָך דו ביסט געשטאַנען העלדיש און ניט באַזיגן, איך וועל שטענדיק זיין דיין באַשיצער און מאַכן איר באַרימט איבער דער גאנצער ערד.
אַז ער האָט דאָס געהערט, איז ער אױפֿגעשטאַנען און האָט מתפּלל געװען. און ער האָט זיך אַזוי שטאַרק געשטארקט, אַז ער האָט געפילט, אַז ער האָט מער שטאַרקייט אין גוף ווי פריער. און ער איז דעמאלט געווען פינף און דרייסיק יאר אלט.
* * *
צומארגנ ס הא ט ע ר זי ך ארויסגעטראג ן פו ן זײ ן באהעלטעניש , או ן אי ז געװע ן נא ך בעסער . ער איז געגאנגען צום וואלד. אבע ר װידע ר דע ר שונא , דערזעענדי ק זײ ן ברען , או ן געװאל ט אי ם שטערן , הא ט אי ן זײ ן װעג , געװארפ ן א פאלשע ר בילד , פו ן א גרויס ן זילבערנע ר שיסל . אבער אנטאן האט פארשטאנען די כיטרע פון דעם רשע, האט זיך אפגעשטעלט. און דערזען דעם שטן אינעװײניק אין דעם שיסל, האָט ער אים אָנגעשריגן, און גערעדט צום שיסל: װוּ אין דער מדבר איז דער שיסל? דע ר װע ג אי ז אומבאטראט ן או ן ניש ט קײ ן שפור ן פו ן מענטשלעכ ע טריט . אויב עס איז געפאלן פון עמעצן, האט עס נישט געקענט פארבלייבן אומבאמערקט, ווייל עס איז זייער גרויס. אבע ר אפיל ו דע ר װא ס הא ט זי ך פארלוירן , פלעג ט זי ך אומקער ן זוכ ן או ן געפינע ן , װײ ל דע ר פלא ץ אי ז װיסט . דעם קונץ איז פון די שטן. אָבער איר וועט נישט אַרייַנמישנ זיך מיט מיין גוטן וועט, טייַוול! ווייל דאָס זילבער מוז מיט דיר גיין צו חורבן!”. און ערשט אַנטאָניאָ האָט געזאָגט די דאָזיקע ווערטער, איז דער שיסל פאַרשווונדן ווי רויך.
* * *
און נאָך זיין באַשלוס מער און מער פעסט, אַנטאָניאָ זיך צו די באַרג. ע ר הא ט געפונע ן א פאר ט פו ן דע ם טײך , װיסט ע או ן פו ל מי ט פארשידענ ע שרץ . ער איז אריבערגעפארן אהין און דארט געבליבן. או ן ד י שרץ , װ י מע ן װאל ט ז ײ געיאגט , זײנע ן גלײ ך אנטלאפן . אבער ער האט אפגעשפארט דעם ארײנגאנג און האט דארט אװעקגעשטעלט ברויט אויף זעקס מאנאטן (דאס טוען די טיװיאן און אפט בלײַבט דאָס ברויט אומגעשעדיקט אַ גאַנץ יאָר). וואסער האט איר אויך געהאט אינעווייניג, האט ער זיך געגרינדעט ווי אין עפעס אן אומנעדריגליכען בית המקדש און איז געבליבן אליין אינעווייניג, אן ער איז ארויס, אדער האט ער געזעהן עמיצער קומען אהין. בלויז צוויי מאָל אַ יאָר האָט ער באַקומען דאָס ברויט פֿון אויבן, דורכן דאַך.
* * *
או ן װײ ל ע ר הא ט ניש ט געלאז ט ארײנקומע ן ד י באקאנטע , װעלכ ע זײנע ן צ ו אי ם געקומע ן אי ן אינעװײניק , האב ן ז ײ אפט , אפטמא ל פארברענג ט טע ג או ן נעכ ט אי ן דרויס ן , געהערט , װ י מאס ן מאכ ן א רעש , שלאגן , ארויסרופ ן נעבעכדיק ע שטימע ן או ן שרײען : ״גײ ט פו ן אונדז ! וואָס האָט איר צו טאָן מיט דער מדבר? איר קענט נישט פאַרטראָגן אונדזער טריקס. ”
לכתּחילה האָבן די דרויסנדיקע געמײנט, אַז דאָס זײַנען עטליכע מענטשן, װאָס קריגן זיך מיט אים, און זײ זײַנען אַרײַן אין אים דורך עטלעכע טרעפּ. אבער ווען זיי פּירעד דורך אַ לאָך און געזען קיין איינער, זיי איינגעזען אַז זיי זענען דעווילס, זיך דערשראָקן און גערופן אַנטאָניאָ. ער האט זיי תיכף געהערט, אבער ער האט נישט מורא געהאט פאר די שדים. און אַז ער האָט זיך דערנענטערט צו דער טיר, האָט ער געבעטן דאָס פֿאָלק צו גיין און זיך ניט צו שרעקן. װאָרום, האָט ער געזאָגט, די טײװלעך האָבן ליב צו שפּילן אַזעלכע שפּיצלונגען מיט די, װאָס האָבן מורא. "אָבער איר קרייַז זיך און גיין שטיל, און לאָזן זיי שפּילן." און אַזוי זיי געגאנגען, פאַסאַנד מיט דעם צייכן פון דעם קרייַז. און ער איז געבליבן און איז נישט געשעדיגט געווארן דורך די גייסטער.
(צו זיין פארבליבן)
באַמערקונג: דאָס לעבן איז געשריבן דורך סט אַטהאַנאַסיוס דער גרויסן, אַרטשבישאָפּ פון אלעקסאנדריע, איין יאָר נאָך דעם טויט פון ר' אַנטאַני דער גרויסן († יאנואר 17, 356), ד"ה אין 357 אויף דער בקשה פון מערב מאָנקס פון גאולה (ד. פֿראַנקרײַך) און איטאליע, וווּ דער אַרכיבישאָפּ איז געווען אין גלות. עס איז די מערסט פּינטלעך ערשטיק מקור פֿאַר די לעבן, עקספּלויץ, מעלות און קרייישאַנז פון סט. אַנטאַני די גרויס און געשפילט אַ גאָר וויכטיק ראָלע אין די פאַרלייגן און בליענדיק פון מאַנאַסטיק לעבן ביידע אין די מזרח און אין די מערב. פֿאַר בייַשפּיל, אַוגוסטינע אין זיין קאָנפעססיאָנס רעדט וועגן די שטאַרק השפּעה פון דעם לעבן אויף זיין קאַנווערזשאַן און פֿאַרבעסערונג אין אמונה און פרומקייט.
