Λίγη ιστορία
Το 1844, ένας νεαρός έμπορος από το Σιράζ, ο Σεγιέντ Αλί Μοχάμεντ, αφού είδε ένα όραμα, αυτοανακηρύχτηκε Μπαμπ, κάποιος που είχε αναθέσει ο Θεός να προετοιμάσει τον δρόμο για τον επόμενο. Για να χρησιμοποιήσουμε μια παρομοίωση που σχετίζεται με τον Χριστιανισμό, θα ήταν σαν να ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής για τον Ιησού Χριστό. Οι οπαδοί του Ali Mohammad, του Báb, αυτοπροσδιορίστηκαν ως Μπαχάι.
Πολύ σύντομα ο Μπάμπ απένειμε τον τίτλο του Μπαχάολλα, που στα περσικά σημαίνει η Δόξα του Θεού, σε έναν από τους πρώτους ακολούθους του, τον Mirza Husayn-'Alí, έναν ευγενή, και σύντομα απέκτησε τον ισχυρισμό του ότι είναι ο αγγελιοφόρος του Θεός. ώθηση. Ωστόσο, στην Περσία, όπως ήταν γνωστό το Ιράν μέχρι το 1935, και σήμερα συνυπάρχουν και τα δύο ονόματα, κάθε εκδήλωση που δεν συμφωνούσε με την κρατική θρησκεία θεωρούνταν αιρετική και ως εκ τούτου τιμωρούνταν με θάνατο.
Ο Báb πυροβολήθηκε στο Tabriz στις 9 Ιουλίου 1950, μόλις έξι χρόνια μετά τη διακήρυξη της θρησκείας και τέσσερα χρόνια φυλάκισης. Ο ίδιος ο Μπαχάολλα, λόγω της επιρροής Του, καταδικάστηκε σε εξορία από τους Πέρσες και επίσης από ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην οποία ανήκε. Από χώρα σε χώρα, τελικά εξόριστος, κατέληξε στην ποινική αποικία της Άκρας (σημερινό Ισραήλ), όπου, μετά από 40 χρόνια προσκυνήματος, πέθανε στις 29 Μαΐου 1892. Ο τάφος του στα περίχωρα της πόλης τιμάται σήμερα , και οι οπαδοί του προσεύχονται στον τάφο του από όλο τον κόσμο.
Από την αρχή, οι Μπαχάι βασανίστηκαν συστηματικά, καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν στο κράτος του Ιράν, και αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.
Σήμερα, χάρη στην επέκταση που προωθείται από πολλούς από τους οπαδούς του, και ιδιαίτερα από τον γιο του 'Abdu'l-Bahá, ο οποίος, μέχρι το θάνατό του στη Χάιφα, στις 28 Νοεμβρίου 1921, ίδρυσε ομάδες θρησκευτικών Μπαχάι στον Καναδά, στις Ηνωμένες Πολιτείες Στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, υπάρχουν περισσότερα από δέκα εκατομμύρια μέλη, εγκατεστημένα σε 247 χώρες, από περισσότερες από 2,000 διαφορετικές εθνοτικές, φυλετικές και φυλετικές ομάδες, αν και το ισχυρότερο σημείο υποστήριξής της βρίσκεται αναμφίβολα στην Ινδία.
10 γυναίκες Μπαχάι δολοφονήθηκαν στο Ιράν για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις
Ωστόσο, στο Ιράν (Περσία) αυτό δεν έσωσε 10 νεαρά κορίτσια Μπαχάι από το να εκτελεστούν από το απαράδεκτο καθεστώς των αγιατολάχ στις 18 Ιουνίου 1983. Αυτές οι νεαρές γυναίκες παραμένουν σήμερα το σύμβολο όλων εκείνων που διαδηλώνουν καθημερινά σε αυτήν την περιοχή. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον πλανήτη, απαιτώντας μερικά από τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που είναι απαραίτητα για μια ζωή ειρήνης και ελευθερίας.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 18ης Ιουλίου 1983, η νύχτα έδωσε τη θέση της σε ένα αχνό φως που φώτιζε το αργό περπάτημα 10 νεαρών γυναικών που τις προηγούμενες μέρες είχαν παρενοχληθεί και βασανιστεί από εκείνους που παρακολουθούσαν την ηθική σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που δεν καταλαβαίνει τη λογική και το οποίο, αν και εφαρμόζεται με τη μεγαλύτερη σκληρότητα, αμφισβητείται όλο και περισσότερο.
Οι Taheren Arjomandi Siyavushi, Simin Saberi, Nosrat Ghufrani Yaldaie, Ezzat-Janami Eshraghi, Roya Eshraghi, Mona Mahmoudnejad, Shahin (Shirin) Dalvand, Akhtar Sabet, Zarrin Moghimi-Abyaneh και Mahshid Niroumand κρατήθηκαν σε ένα από τα περισσότερα μέρη, Το Shiraz, το Σωφρονιστικό Κέντρο των Φρουρών της Επανάστασης, από τα τέλη του 1982. Εκεί ανακρίθηκαν τόσο σκληρά για να τους κάνουν να καταγγείλουν τους ομοπίστους τους που όταν έφτασαν στην αγχόνη όπου επρόκειτο να εκτελεστούν, παρόλο που κρατούσαν το κεφάλι ψηλά, βρέθηκαν δεν είναι πλέον αρκετά ισχυρή. Τα δύο μόνο εγκλήματά του: το ότι είναι Μπαχάι και υπερασπίζεται την ίση εκπαίδευση για τις γυναίκες σε μια χώρα όπου οι γυναίκες έχουν λιγότερα δικαιώματα από τα σκυλιά.
Μέρες πριν, μερικοί από τους γονείς ή τους αδερφούς τους είχαν επίσης δολοφονηθεί, ύποπτοι για τις ίδιες πρακτικές, αλλά εκείνη την ημέρα, ο καθένας από αυτούς έπρεπε να δει τις αδερφές τους να απαγχονίζονται στη λατρεία. Ούτε η μικρότερη, η Μόνα, μόλις 17 ετών, υποχώρησε, φιλώντας μάλιστα τα χέρια του δήμιου που της έβαλε τη θηλιά στο λαιμό.
Σαράντα χρόνια μετά, είναι τα σύμβολα των εκρήξεων που γίνονται στο Ιράν. Καθημερινά προστίθενται τα πτώματα των εκτελεσθέντων, είτε πρόκειται για δικηγόρους, είτε για δημοσιογράφους, για γυναίκες είτε απλώς για άτομα που προσπάθησαν να διαδηλώσουν για μια «λίγο πιο δίκαιη» κοινωνία.
Οι γυναίκες στο Ιράν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, και όχι μόνο στο Ιράν. Τα δικαιώματά τους, που παραβιάζονται μόνιμα, δεν αποτελούν αντικείμενο συζήτησης όπως είναι στη Δύση, όπου το χάσμα των φύλων είναι σαφές, αλλά όπου, σε ένα μόνιμο δημοκρατικό πλαίσιο, ο διάλογος μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων το καθιστά όλο και λιγότερο ορατό. Αλλά στο Ιράν αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Απλά επειδή υπάρχουν περίπου 24 νόμοι που έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να καταπιέζουν τις γυναίκες.
Οι γυναίκες στο Ιράν μπορούν να βιαστούν, να ξυλοκοπηθούν, ακόμη και να ακρωτηριαστούν αν συλληφθούν να παραβιάζουν κάποιον από τους κανόνες. Και αν ανήκουν σε διαφορετική θρησκεία, όπως οι Μπαχάι, είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν τη θανατική ποινή.
Τους τελευταίους μήνες, το ιρανικό καθεστώς βγήκε στους δρόμους με όλο το πυροβολικό του ολοκληρωτικής καταστολής, περισσότερα από 20,000 άτομα συνελήφθησαν και τουλάχιστον εκατό δολοφονήθηκαν επίσημα, αν και θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλά περισσότερα εάν ζητηθούν άλλες πηγές.
Ενώ στη Δύση επιδιώκουμε την αντιπαράθεση των φύλων ως λαϊκιστικό ζήτημα, ο πραγματικός αγώνας λαμβάνει χώρα σε άλλες κοινωνίες όπου συνήθως δεν κοιτάμε και δεν ξεχνάμε. Ελπίζω ότι η μνήμη της Μόνα και εκείνων των Μπαχάι γυναικών θα μας βοηθήσει να ξανασκεφτούμε τον λόγο για το φύλο και να τον εστιάσουμε ακριβώς εκεί που ανήκει, στην επίτευξη των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλες τις γυναίκες στον κόσμο που ζουν υπό την αυθαιρεσία ολοκληρωτικούς νόμους και κυρίως τα συμφέροντα των «κυριών» τους.
Διαβάστε περισσότερα:
