Σε ένα ρηχό επίπεδο, το «Teshuvah» αναφέρεται απλώς σε κάποιον που επιστρέφει στην εβραϊκή πίστη και συνεχίζει την πρακτική της μετά την ακύρωση. Σε βαθύτερο επίπεδο, είναι πολύ περισσότερα.
«Επιστρέφεις» από τη μέση του κακού μέσα σου και ξαναβρίσκεις τα βήματά σου πίσω, μέσα από την κόλαση, στην αλήθεια της καρδιάς. Αυτό είναι ένα μονοπάτι βίωσης και αντιμετώπισης ριζικών καρδιακών προβλημάτων που πρέπει να αγκαλιαστούν, π.χ. μέσα από τέτοια ειλικρίνεια και θάρρος γίνονται κατανοητές αυτές οι κρυφές και σκοτεινές «κινήσεις» της καρδιάς από μέσα. Παλεύεις στην καρδιά. Αυτός είναι ο πιο σκληρός «κόπος της καρδιάς», όπως αποκαλείται στα εβραϊκά.
Οι Χασίδες λένε ότι ο Επιστρέφων είναι πιο κοντά στον Θεό, πιο «βαθύς» από τον άγιο, τον ζαντίκ, τον γκουρού, τον γερόν, τον στάρετς, τον άγιο άνδρα ή αγία γυναίκα, παλαιότερα. Ο Επιστρέφων πρέπει να αντιμετωπίσει τα βάθη της καρδιάς όπως δεν απαιτείται να κάνει κανένας άγιος. Στον Ιουδαϊσμό, ο δρόμος του Teshuvah θεωρείται πολύ σπάνιος= πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν μια τέτοια «επιστροφή» από την καρδιά της πέτρας στην καρδιά της σάρκας χωρίς να καταστραφούν στα φαράγγια και τα σπήλαια, τις χαράδρες και τις άβυσσους, της κόλασης που κατοικεί στη βαθιά καρδιά. Αν οι άγιοι είναι σπάνιοι σε οποιονδήποτε ανθρώπινο πληθυσμό, τότε οι Επανερχόμενοι είναι σπάνιοι ακόμη και μεταξύ του πληθυσμού των αγίων.
Το δεύτερο βιβλίο με τα πάθη κλείνει με το θέμα όλα τα συγγράμματα για τα πάθη που κορυφώνονται. Ο Σταυρός του Χριστού, η Κάθοδος στην Κόλαση και η Ανάσταση, είναι ο Θεός ως άνθρωπος που βαδίζει τον Δρόμο της Επιστροφής, στο βάθος του, στο σκοτάδι του, στα βάσανά του, για να ανοίξει το Επιστροφή μέσω της κόλασης σε όλους τους ανθρώπους. Οι δίκαιοι το απορρίπτουν, νομίζοντας ότι δεν το χρειάζονται. Κατά κάποιο τρόπο, δεν το κάνουν [γι’ αυτό ο Χριστός λέει ότι δεν ήρθε για τον δίκαιο, αλλά για τον αμαρτωλό, το άτομο που «αποτυγχάνει να χτυπήσει το σημάδι»]. Αυτά τα όρθια άτομα βρίσκονται στο μονοπάτι του αγίου, του Φωτός και της Χαράς, αλλά όχι στο βάθος της καρδιάς. Ο Δρόμος του Teshuvah είναι πιο σχετικός με τους σπασμένους, τους ηττημένους και τους κατεστραμμένους, τους ηθικά χρεοκοπημένους, υπό την προϋπόθεση ότι γνωρίζουν ότι βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση στην καρδιά και αναλαμβάνουν και οι δύο την ευθύνη να το αναγνωρίσουν, αλλά και να θέσουν την κολασμένη καρδιά τους στα χέρια του το Μεσσιανικό Μονοπάτι του Τεσούβα.
Ο Χριστός ανοίγει μια πόρτα προηγουμένως κλειδωμένη, τις «πύλες του βαθύτερου σκοταδιού» στο Βιβλίο του Ιώβ, και καλεί ακόμη και τους «χειρότερους» στην ανθρώπινη τραγωδία - ειδικά τους χειρότερους που δεν μπορούν να έχουν αξιώσεις και αυταπάτες για την ανθρώπινη καρδιά - να περάσουν μέσα από εκείνη την ανοιχτή πλέον πόρτα. Ο Πρώτος θα είναι τελευταίος, ο Τελευταίος θα είναι πρώτος. Οι συντετριμμένοι και πειρασμένοι της καρδιάς, που περνούν από εκείνη την κόλαση για να βγουν στην άλλη πλευρά, θα γνωρίσουν την καρδιά μεγαλύτερη από το καλό και βαθύτερη από το κακό πολύ πριν από τους αγίους, τους ηθικά δίκαιους, τους μυστικά φωτισμένους. Ο Μεσσίας ενσαρκώνει τον Δρόμο της Επιστροφής ως τον Δρόμο της Αντιστροφής.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός είπε για τον «έριγμα του κύματος» του Δαβίδ ότι ήταν «ένας άνθρωπος σύμφωνα με την καρδιά μου», κάτι που ο Θεός δεν είπε ποτέ για τον Μωυσή.
Αυτός ο δρόμος περιλαμβάνει βαθύ θρήνο, θλίψη και θυμό, αλλά στα σκοτεινά βάθη του, στον «μαύρο ανεξήγητο πόνο» του, η Φωτιά του Πνεύματος ανάβει και καίει στην καρδιά.
Οι παλιοί άγιοι και γκουρού και δάσκαλοι ήταν άνδρες και γυναίκες του Φωτός, του Άκτιστου Φωτός του Θεού. Οι Φωτοφόροι.
Τα νέα πρόσωπα του Teshuvah, λίγα στον Ιουδαϊσμό αλλά παραδόξως ανοιχτά σε όλους στον Χριστιανισμό [γι' αυτό η λύτρωση στον Χριστιανισμό είναι καθολική και άνευ όρων], είναι τα πάσχοντα και φλεγόμενα, οι Φορείς της Φωτιάς.
Το Φως ανήκει στο παρελθόν.
Η Φωτιά έρχεται στο μέλλον.
