Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο

Από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας

1. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, στη βαθιά εκκλησιαστική της συνείδηση, πιστεύει ακλόνητα ότι κατέχει κεντρική θέση στο θέμα της προώθησης της χριστιανικής ενότητας στον κόσμο σήμερα.
2. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεμελιώνει την ενότητα της Εκκλησίας στο γεγονός της ίδρυσής της από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και στην κοινωνία στην Αγία Τριάδα και στα μυστήρια. Αυτή η ενότητα εκφράζεται με την αποστολική διαδοχή και την πατερική παράδοση και βιώνεται στην Εκκλησία μέχρι σήμερα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει την αποστολή και το καθήκον να μεταδώσει και να κηρύξει όλη την αλήθεια που περιέχεται στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση, η οποία προσδίδει και στην Εκκλησία τον καθολικό της χαρακτήρα.
3. Η ευθύνη της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την ενότητα καθώς και η οικουμενική της αποστολή διατυπώθηκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους. Αυτά τόνισαν ιδιαίτερα τον άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στην αληθινή πίστη και τη μυστηριακή κοινωνία.
4. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία προσεύχεται αδιάκοπα «για την ένωση όλων», καλλιεργούσε πάντα τον διάλογο με τους αποξενωμένους από αυτήν, τους μακρινούς και τους κοντινούς. Ειδικότερα, έχει πρωταγωνιστήσει στη σύγχρονη αναζήτηση τρόπων και μέσων αποκατάστασης της ενότητας όσων πιστεύουν στον Χριστό και συμμετείχε στην Οικουμενική Κίνηση από την αρχή της και συνέβαλε στη διαμόρφωση και περαιτέρω ανάπτυξή της. Επιπλέον, η Ορθόδοξη Εκκλησία, χάρη στο οικουμενικό και στοργικό πνεύμα που τη διακρίνει, προσεύχεται όπως η θεία εντολή όλοι οι άνθρωποι μπορούν να σωθούν και να έρθουν στη γνώση της αλήθειας (1 Τιμ 2:4), εργαζόταν πάντα για την αποκατάσταση της Χριστιανικής ενότητας. Ως εκ τούτου, η Ορθόδοξη συμμετοχή στο κίνημα για την αποκατάσταση της ενότητας με άλλους Χριστιανούς στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν είναι σε καμία περίπτωση ξένη προς τη φύση και την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά αντιπροσωπεύει μια συνεπή έκφραση της αποστολικής πίστης και παράδοσης σε μια νέα ιστορική συγκυρία.
5. Οι σύγχρονοι διμερείς θεολογικοί διάλογοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας και η συμμετοχή της στην Οικουμενική Κίνηση στηρίζονται σε αυτήν την αυτοσυνείδηση ​​της Ορθοδοξίας και το οικουμενικό της πνεύμα, με στόχο την αναζήτηση της ενότητας όλων των Χριστιανών στη βάση της αλήθειας της πίστης και της παράδοσης. της αρχαίας Εκκλησίας των Επτά Οικουμενικών Συνόδων.
6. Σύμφωνα με την οντολογική φύση της Εκκλησίας, η ενότητά της δεν μπορεί ποτέ να διαταραχθεί. Παρόλα αυτά, η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται το ιστορικό όνομα άλλων μη Ορθόδοξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών που δεν είναι σε κοινωνία μαζί της και πιστεύει ότι οι σχέσεις της μαζί τους πρέπει να βασίζονται στην όσο το δυνατόν ταχύτερη και αντικειμενική διευκρίνιση του συνόλου. εκκλησιολογικό ζήτημα, και κυρίως των γενικότερων διδασκαλιών τους για τα μυστήρια, τη χάρη, την ιεροσύνη και την αποστολική διαδοχή. Έτσι, ήταν ευνοϊκά και θετικά διατεθειμένη, τόσο για θεολογικούς όσο και για ποιμαντικούς λόγους, προς τον θεολογικό διάλογο με άλλους χριστιανούς σε διμερές και πολυμερές επίπεδο και προς τη γενικότερη συμμετοχή στην Οικουμενική Κίνηση των πρόσφατων χρόνων, με την πεποίθηση ότι Μέσω του διαλόγου δίνει δυναμική μαρτυρία για την πληρότητα της εν Χριστώ αλήθειας και για τους πνευματικούς της θησαυρούς σε όσους βρίσκονται έξω από αυτήν, με αντικειμενικό στόχο να εξομαλύνει το δρόμο που οδηγεί στην ενότητα.
7. Με αυτό το πνεύμα, όλες οι κατά τόπους Αγιώτατες Ορθόδοξες Εκκλησίες συμμετέχουν ενεργά σήμερα στους επίσημους θεολογικούς διαλόγους και η πλειονότητα αυτών των Εκκλησιών συμμετέχει επίσης σε διάφορους εθνικούς, περιφερειακούς και διεθνείς διαχριστιανικούς οργανισμούς, παρά τη βαθιά κρίση που έχει προκύψει την Οικουμενική Κίνηση. Αυτή η πολλαπλή δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας πηγάζει από το αίσθημα ευθύνης και από την πεποίθηση ότι η αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία είναι θεμελιώδους σημασίας αν δεν επιθυμούμε ποτέ «να βάλουμε εμπόδιο στο δρόμο του ευαγγελίου του Χριστού (Α Κορ. 1:9). .
8. Ασφαλώς, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία συνομιλεί με άλλους Χριστιανούς, δεν υποτιμά τις δυσκολίες που ενυπάρχουν σε αυτό το εγχείρημα. αντιλαμβάνεται όμως αυτές τις δυσκολίες στην πορεία προς την κοινή κατανόηση της παράδοσης της αρχαίας Εκκλησίας και με την ελπίδα ότι το Άγιο Πνεύμα, «Συγκολλά ολόκληρο τον θεσμό της Εκκλησίας, (Στιχέρων στον Εσπερινό της Πεντηκοστής), θα «Να αναπληρώσετε αυτό που λείπει» (Προσευχή χειροτονίας). Υπό αυτή την έννοια, η Ορθόδοξη Εκκλησία στις σχέσεις της με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, στηρίζεται όχι μόνο στις ανθρώπινες προσπάθειες των εμπλεκομένων στο διάλογο, αλλά κυρίως στην καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος στη χάρη του Κυρίου, που προσευχήθηκε «Αυτό… όλα μπορεί να είναι ένα» (Ιν 17:21).
9. Οι σύγχρονοι διμερείς θεολογικοί διάλογοι, που ανακοινώθηκαν από τις Πανορθόδοξες συνεδριάσεις, εκφράζουν την ομόφωνη απόφαση όλων των κατά τόπους ιερών Ορθοδόξων Εκκλησιών που καλούνται να συμμετέχουν ενεργά και διαρκώς σε αυτούς, ώστε η ομόφωνη μαρτυρία της Ορθοδοξίας προς δόξα του Τριαδικού Θεού. μπορεί να μην παρεμποδίζεται. Σε περίπτωση που ορισμένη τοπική Εκκλησία επιλέξει να μην ορίσει εκπρόσωπο σε συγκεκριμένο διάλογο ή σε μια από τις συνεδριάσεις της, αν αυτή η απόφαση δεν είναι πανορθόδοξη, ο διάλογος συνεχίζεται. Πριν από την έναρξη του διαλόγου ή της συνόδου, η απουσία οποιασδήποτε τοπικής Εκκλησίας θα έπρεπε να συζητηθεί σε κάθε περίπτωση από την Ορθόδοξη Επιτροπή του διαλόγου για να εκφράσει την αλληλεγγύη και την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι διμερείς και πολυμερείς θεολογικοί διάλογοι χρειάζεται να υπόκεινται σε περιοδικές αξιολογήσεις σε πανορθόδοξο επίπεδο. 
10. Τα προβλήματα που προκύπτουν κατά τις θεολογικές συζητήσεις στο πλαίσιο των Μικτών Θεολογικών Επιτροπών δεν είναι πάντα επαρκής λόγος για οποιαδήποτε τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία μονομερώς να ανακαλέσει τους εκπροσώπους της ή να αποσυρθεί οριστικά από το διάλογο. Κατά γενικό κανόνα, η αποχώρηση μιας Εκκλησίας από έναν συγκεκριμένο διάλογο πρέπει να αποφεύγεται. Σε εκείνες τις περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό, θα πρέπει να ξεκινήσουν διορθόδοξες προσπάθειες για την αποκατάσταση της αντιπροσωπευτικής πληρότητας στην Ορθόδοξη Θεολογική Επιτροπή του εν λόγω διαλόγου. Σε περίπτωση που μία ή περισσότερες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες αρνηθούν να συμμετάσχουν στις συνεδριάσεις της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής ενός συγκεκριμένου διαλόγου, επικαλούμενη σοβαρούς εκκλησιολογικούς, κανονικούς, ποιμαντικούς ή ηθικούς λόγους, αυτή/οι Εκκλησία(ες) θα ενημερώσουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη και όλους. τις Ορθόδοξες Εκκλησίες εγγράφως, σύμφωνα με την πανορθόδοξη πρακτική. Κατά τη διάρκεια μιας πανορθόδοξης συνάντησης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα επιδιώξει ομόφωνη συναίνεση μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών σχετικά με πιθανούς τρόπους δράσης, οι οποίες μπορεί επίσης να περιλαμβάνουν —  εάν αυτό κριθεί ομόφωνα αναγκαίο — μια επαναξιολόγηση της προόδου του εν λόγω θεολογικού διαλόγου.
11. Η μεθοδολογία που ακολουθείται στους θεολογικούς διαλόγους στοχεύει τόσο στην επίλυση των λαμβανόμενων θεολογικών διαφορών ή πιθανών νέων διαφοροποιήσεων, όσο και στην αναζήτηση των κοινών στοιχείων της χριστιανικής πίστης. Αυτή η διαδικασία απαιτεί να ενημερώνεται ολόκληρη η Εκκλησία για τις διάφορες εξελίξεις των διαλόγων. Σε περίπτωση που είναι αδύνατο να ξεπεραστεί μια συγκεκριμένη θεολογική διαφορά, ο θεολογικός διάλογος μπορεί να συνεχιστεί, καταγράφοντας τη διαφωνία που εντοπίστηκε και φέρνοντάς την υπόψη όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών για να εξετάσουν τι πρέπει να γίνει στο εξής.
12. Είναι σαφές ότι στους θεολογικούς διαλόγους κοινός στόχος όλων είναι η τελική αποκατάσταση της ενότητας στην αληθινή πίστη και αγάπη. Οι υπάρχουσες θεολογικές και εκκλησιολογικές διαφορές επιτρέπουν, ωστόσο, μια ορισμένη ιεραρχική διάταξη των προκλήσεων που βρίσκονται στον τρόπο επίτευξης αυτού του πανορθόδοξου στόχου. Τα ιδιαίτερα προβλήματα κάθε διμερούς διαλόγου απαιτούν διαφοροποίηση στη μεθοδολογία που ακολουθείται σε αυτόν, αλλά όχι διαφοροποίηση στο στόχο, αφού ο στόχος είναι ένας σε όλους τους διαλόγους.
13. Ωστόσο, είναι απαραίτητο, αν χρειαστεί, να γίνει προσπάθεια συντονισμού των εργασιών των διαφόρων Διορθόδοξων Θεολογικών Επιτροπών, λαμβάνοντας υπόψη ότι η υπάρχουσα ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας πρέπει επίσης να αποκαλυφθεί και να εκδηλωθεί σε αυτόν τον τομέα αυτών των διαλόγων.
14. Η ολοκλήρωση κάθε επίσημου θεολογικού διαλόγου επέρχεται με την ολοκλήρωση των εργασιών της οικείας Μικτής Θεολογικής Επιτροπής. Στη συνέχεια ο Πρόεδρος της Διορθόδοξης Επιτροπής υποβάλλει αναφορά στον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος με τη σύμφωνη γνώμη των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών κηρύσσει την ολοκλήρωση του διαλόγου. Κανένας διάλογος δεν θεωρείται ολοκληρωμένος πριν διακηρυχθεί μέσω μιας τέτοιας πανορθόδοξης απόφασης.
15. Με την επιτυχή ολοκλήρωση των εργασιών κάθε θεολογικού διαλόγου, η πανορθόδοξη απόφαση για την αποκατάσταση της εκκλησιαστικής κοινωνίας πρέπει ωστόσο να στηρίζεται στην ομοφωνία όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.
16. Ένα από τα κύρια όργανα στην ιστορία του Οικουμενικού Κινήματος είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΚ). Ορισμένες Ορθόδοξες Εκκλησίες ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών του Συμβουλίου και αργότερα έγιναν μέλη όλες οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Το ΠΣΕ είναι ένα δομημένο διαχριστιανικό σώμα, παρά το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνει όλες τις μη Ορθόδοξες Χριστιανικές Εκκλησίες και Ομολογίες. Παράλληλα, υπάρχουν και άλλοι διαχριστιανικοί οργανισμοί και περιφερειακοί φορείς, όπως η Διάσκεψη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, το Συμβούλιο Εκκλησιών Μέσης Ανατολής και το Αφρικανικό Συμβούλιο Εκκλησιών. Αυτά, μαζί με το WCC, εκπληρώνουν μια σημαντική αποστολή προάγοντας την ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες της Γεωργίας και της Βουλγαρίας αποχώρησαν από το ΠΣΕ, η πρώτη το 1997 και η δεύτερη το 1998. Έχουν τη δική τους ιδιαίτερη άποψη για το έργο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών και ως εκ τούτου δεν συμμετέχουν στις δραστηριότητές του και σε εκείνες άλλων διαχριστιανικές οργανώσεις.
17. Οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες που είναι μέλη του ΠΣΕ συμμετέχουν πλήρως και ισότιμα ​​στο ΠΣΕ, συμβάλλοντας με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους στην προώθηση της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας στις μεγάλες κοινωνικοπολιτικές προκλήσεις. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχτηκε πρόθυμα την απόφαση του ΠΣΕ να ανταποκριθεί στο αίτημά της σχετικά με τη σύσταση της Ειδικής Επιτροπής για την Ορθόδοξη Συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, η οποία είχε εντολή από τη Διορθόδοξη Διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1998. Τα καθιερωμένα κριτήρια της Ειδική Επιτροπή, που προτάθηκε από τους Ορθοδόξους και έγινε αποδεκτή από το ΠΣΕ, οδήγησε στη συγκρότηση της Μόνιμης Επιτροπής Συναίνεσης και Συνεργασίας. Τα κριτήρια εγκρίθηκαν και συμπεριλήφθηκαν στο Σύνταγμα και στον Κανονισμό του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών.
18. Παραμένοντας πιστή στην εκκλησιολογία της, στην ταυτότητα της εσωτερικής της δομής και στη διδασκαλία της αρχαίας Εκκλησίας των Επτά Οικουμενικών Συνόδων, η συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο ΠΣΕ δεν σημαίνει ότι αποδέχεται την έννοια της «ισότητας των Ομολογιών. » και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δεχτεί την ενότητα της Εκκλησίας ως διαομολογιακό συμβιβασμό. Με αυτό το πνεύμα, η ενότητα που επιδιώκεται στο ΠΣΕ δεν μπορεί απλώς να είναι προϊόν θεολογικών συμφωνιών, αλλά πρέπει επίσης να θεμελιωθεί στην ενότητα της πίστης, που διατηρείται στα μυστήρια και ζει μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
19. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες που είναι μέλη του ΠΣΕ θεωρούν ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους στο ΠΣΕ το θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματός του, σύμφωνα με το οποίο μέλη του μπορούν να είναι μόνο όσοι πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα σύμφωνα με με τις Γραφές, και που ομολογούν τον Τριαδικό Θεό, Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, σύμφωνα με το Νίκαιο-Κωνσταντινουπολίτικο Σύμβολο της Πίστεως. Είναι βαθιά πεποίθησή τους ότι οι εκκλησιολογικές προϋποθέσεις της Δήλωσης του Τορόντο του 1950, Για την Εκκλησία, τις Εκκλησίες και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, είναι υψίστης σημασίας για τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στη Σύνοδο. Είναι επομένως πολύ σαφές ότι το WCC δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μια «υπερ-Εκκλησία». Ο σκοπός του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών δεν είναι να διαπραγματευτεί ενώσεις μεταξύ των Εκκλησιών, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο από τις ίδιες τις Εκκλησίες ενεργώντας με δική τους πρωτοβουλία, αλλά να φέρει τις Εκκλησίες σε ζωντανή επαφή μεταξύ τους και να προωθήσει τη μελέτη και τη συζήτηση των ζητήματα ενότητας της Εκκλησίας. Καμία Εκκλησία δεν είναι υποχρεωμένη να αλλάξει την εκκλησιολογία της με την ένταξή της στη Σύνοδο… Επιπλέον, από το γεγονός της ένταξής της στη Σύνοδο, δεν προκύπτει ότι κάθε Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να θεωρεί τις άλλες Εκκλησίες ως Εκκλησίες με την αληθινή και πλήρη έννοια του ο όρος. (Δήλωση Τορόντο, § 2). 
20. Οι προοπτικές διεξαγωγής θεολογικών διαλόγων μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του υπόλοιπου χριστιανικού κόσμου καθορίζονται πάντα με βάση τις κανονικές αρχές της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας και τα κανονικά κριτήρια της ήδη καθιερωμένης Εκκλησιαστικής Παράδοσης (Κανών 7 της Β' Οικουμενικής Συνόδου και Κανόνας 95 της Κουινίστας Οικουμενικής Συνόδου).
21. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επιθυμεί να υποστηρίξει το έργο της Επιτροπής για την «Πίστη και Τάξη» και παρακολουθεί τη θεολογική της συμβολή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι σήμερα. Θεωρεί θετικά τα θεολογικά έγγραφα της Επιτροπής, τα οποία αναπτύχθηκαν με τη σημαντική συμμετοχή Ορθοδόξων θεολόγων και αποτελούν ένα αξιέπαινο βήμα στην Οικουμενική Κίνηση για την προσέγγιση των Χριστιανών. Εντούτοις, η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί επιφυλάξεις σχετικά με ύψιστα ζητήματα πίστης και τάξης, επειδή οι μη Ορθόδοξες Εκκλησίες και Ομολογίες έχουν αποκλίνει από την αληθινή πίστη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
22. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί άξιες καταδίκης κάθε προσπάθεια διάρρηξης της ενότητας της Εκκλησίας, που γίνονται από άτομα ή ομάδες με το πρόσχημα της διατήρησης ή δήθεν υπεράσπισης της αληθινής Ορθοδοξίας. Όπως αποδεικνύεται καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η διατήρηση της αληθινής Ορθόδοξης πίστης διασφαλίζεται μόνο μέσω του συνοδικού συστήματος, που ανέκαθεν αντιπροσώπευε την ανώτατη εξουσία στην Εκκλησία σε θέματα πίστης και κανονικά διατάγματα. (Κανών 6 2η Οικουμενική Σύνοδος)
23. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει κοινή συνείδηση ​​της αναγκαιότητας διεξαγωγής διαχριστιανικού θεολογικού διαλόγου. Πιστεύει, λοιπόν, ότι αυτός ο διάλογος πρέπει πάντα να συνοδεύεται από μαρτυρία στον κόσμο μέσω πράξεων που εκφράζουν αμοιβαία κατανόηση και αγάπη, που εκφράζουν την «άφατη χαρά» του Ευαγγελίου (1 Πτ 1:8), αποφεύγοντας κάθε πράξη προσηλυτισμού, ενωτισμού ή άλλη προκλητική πράξη διαομολογιακού ανταγωνισμού. Με αυτό το πνεύμα, η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί σημαντικό για όλους τους Χριστιανούς, εμπνευσμένους από τις κοινές θεμελιώδεις αρχές του Ευαγγελίου, να προσπαθήσουν να προσφέρουν με προθυμία και αλληλεγγύη μια απάντηση στα ακανθώδη προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, με βάση το πρωτότυπο του νέου ανθρώπου. εν Χριστώ.  
24. Η Ορθόδοξη Εκκλησία γνωρίζει ότι το κίνημα για την αποκατάσταση της χριστιανικής ενότητας λαμβάνει νέες μορφές προκειμένου να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες και να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις του σημερινού κόσμου. Η συνεχής μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον διχασμένο χριστιανικό κόσμο με βάση την αποστολική παράδοση και πίστη είναι επιβεβλημένη.

Προσευχόμαστε όλοι οι Χριστιανοί να συνεργαστούν, ώστε να έρθει σύντομα η μέρα που ο Κύριος θα εκπληρώσει την ελπίδα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και θα υπάρξει «ένα ποίμνιο και ένας ποιμένας» (Ιω. 10:16).

† Βαρθολομαίος Κωνσταντινουπόλεως, Πρόεδρος

† Θεόδωρος Αλεξανδρείας

† Θεόφιλος Ιεροσολύμων

† Irinej της Σερβίας

† Δανιήλ της Ρουμανίας

† Χρυσόστομος Κύπρου

† Ιερώνυμος Αθηνών και πάσης Ελλάδος

† Sawa της Βαρσοβίας και όλης της Πολωνίας

† Αναστάσιος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

† Ραστίσλαβ του Πρέσοφ, των Τσεχικών Χωρών και της Σλοβακίας

Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου

† Λέων της Καρελίας και πάσης Φινλανδίας

† Στέφανος του Ταλίν και πάσης Εσθονίας

† Πρεσβύτερος Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης

† Πρεσβύτερος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος

† Αυγουστίνος της Γερμανίας

† Ειρηναίος Κρήτης

† Ησαΐας του Ντένβερ

† Αλέξιος Ατλάντας

† Ιάκωβος των Πριγκηπονήσων

† Ιωσήφ Προικοννήσου

† Μελίτων Φιλαδελφείας

† Εμμανουήλ της Γαλλίας

† Νικήτας των Δαρδανελίων

† Νικόλαος του Ντιτρόιτ

† Γεράσιμος του Σαν Φρανσίσκο

† Αμφιλόχιος Κισάμου και Σελίνου

† Αμβρόσιος Κορέας

† Μάξιμος Σελυβρίας

† Αμφιλόχιος Αδριανούπολης

† Κάλλιστος Διοκλείας

† Αντώνιος Ιεραπόλεως, Επικεφαλής των Ουκρανών Ορθοδόξων στις Η.Π.Α

† Εργασία Τελμησσού

† Ζαν Χαριουπόλεως, Προϊστάμενος της Πατριαρχικής Εξαρχίας για τις Ορθόδοξες Ενορίες της Ρωσικής Παράδοσης στη Δυτική Ευρώπη

† Γρηγόριος Νύσσης, Επικεφαλής των Καρπαθορώσων Ορθοδόξων στις Η.Π.Α.

Αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας

† Γαβριήλ Λεοντοπόλεως

† Μακάριος Ναϊρόμπι

† Ιωνάς της Καμπάλας

† Σεραφείμ της Ζιμπάμπουε και της Αγκόλας

† Αλέξανδρος Νιγηρίας

† Τριπόλεως Θεοφύλακτος

† Σέργιος της Καλής Ελπίδας

† Αθανάσιος Κυρηναίου

† Αλέξιος Καρχηδόνας

† Ιερώνυμος του Μουάντζα

† Γεώργιος της Γουινέας

† Νικολάου Ερμοπόλεως

† Δημήτριος Ειρηνοπόλεως

† Δαμασκηνός Γιοχάνεσμπουργκ και Πρετορίας

† Νάρκισσος Άκκρας

† Εμμανουήλ Πτολεμαΐδος

† Γρηγόριος του Καμερούν

† Νικόδημος Μέμφιδος

† Μελέτιος του Κατάνγκα

† Παντελεήμων Μπραζαβίλ και Γκαμπόν

† Ιννοκέντιος Μπουρούντι και Ρουάντα

† Κρυσόστομος Μοζαμβίκης

† Νεόφυτος Νιερίου και Όρος Κένυα

Αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

† Βενέδικτος Φιλαδέλφειας

† Αρίσταρχος του Κωνσταντίνου

† Θεοφύλακτος Ιορδάνης

† Νεκτάριος Ανθηδών

† Φιλούμενος Πέλλας

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Σερβίας

† Ιωάννης της Αχρίδας και των Σκοπίων

† Amfilohije του Μαυροβουνίου και των παραλίων

† Porfirije του Ζάγκρεμπ και της Λιουμπλιάνας

† Vasilije του Sirmium

† Lukijan του Budim

† Longin της Nova Gracanica

† Irinej του Backa

† Χριζόστομος Ζβόρνικ και Τούζλα

† Ιουστίνος του Ζίκα

† Pahomije του Vranje

† Jovan of Sumadija

† Ignatije του Branicevo

† Φωτιέ Δαλματίας

† Αθανάσιος Μπιχάτς και Πέτροβατς

† Joanikije του Niksic και Budimlje

† Grigorije του Zahumlje και της Ερζεγοβίνης

† Μιλούτιν του Βάλιεβο

† Maksim στη Δυτική Αμερική

† Irinej στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία

† Δαβίδ του Κρούσεβατς

† Ιωάννης της Σλαβονίας

† Andrej στην Αυστρία και την Ελβετία

† Sergije της Φρανκφούρτης και στη Γερμανία

† Ιλαρίων του Τιμόκ

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρουμανίας

† Teofan του Iasi, της Μολδαβίας και της Bucovina

† Laurentiu του Sibiu και της Τρανσυλβανίας

† Andrei of Vad, Feleac, Cluj, Alba, Crisana και Maramures

† Ειρηναίος της Κραϊόβας και της Ολτενίας

† Ιωάννης Τιμισοάρα και Μπανάτ

† Ο Ιωσήφ στη Δυτική και Νότια Ευρώπη

† Σεραφείμ στη Γερμανία και την Κεντρική Ευρώπη

† Νήφων του Ταργκόβιστ

† Irineu της Alba Iulia

† Ιωακείμ του Ρωμαίου και του Βακάου

† Κασιανή του Κάτω Δούναβη

† Τιμοτεί του Αράδ

† Nicolae στην Αμερική

† Sofronie της Oradea

† Νικοδήμ Στρεχαίας και Σεβερίν

† Visarion of Tulcea

† Petroniu του Salaj

† Siluan στην Ουγγαρία

† Siluan στην Ιταλία

† Timotei στην Ισπανία και την Πορτογαλία

† Macarie στη Βόρεια Ευρώπη

† Varlaam Ploiesteanul, Βοηθός Επίσκοπος του Πατριάρχη

† Emilian Lovisteanul, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Ramnic

† Ioan Casian of Vicina, Βοηθός Επίσκοπος της Ρουμανικής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Αμερικής

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Κύπρου

† Πάφου Γεώργιος

† Κιτίου Χρυσόστομος

† Χρυσόστομος Κερύνειας

† Αθανάσιος Λεμεσού

† Νεόφυτος Μόρφου

† Βασίλειος Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

† Νικηφόρος Κύκκου και Τηλλυρίας

† Ησαΐας Ταμασού και Ορεινής

† Βαρνάβας Τρεμιθούσας και Λευκάρων

† Χριστόφορος Καρπασίων

† Νεκτάριος Αρσινόης

† Νικόλαος Αμαθούντας

† Επιφάνιος Λήδρας

† Λεόντιος Χύτρων

† Πορφύριος Νεαπόλεως

† Γρηγόριος Μεσαορίας

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος

† Προκόπιος Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου

† Χρυσόστομος Περιστερίου

† Γερμανός Ελείας

† Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρος

† Ιγνάτιος Άρτας

† Δαμασκηνός Διδυμοτείχων, Ορεστίας και Σουφλίου

† Αλέξιος Νικαίας

† Ιερόθεου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου

† Ευσέβιος Σάμου και Ικαρίας

† Σεραφείμ Καστοριάς

† Ιγνάτιος Δημητριάδος και Αλμυρός

† Νικόδημος Κασσανδρείας

† Εφραίμ Ύδρας, Σπετσών και Αίγινας

† Θεολόγου Σερρών και Νιγρίτας

† Μακάριος Σιδηροκάστρου

† Άνθιμος Αλεξανδρουπόλεως

† Βαρνάβας Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως

† Μεσσηνίας Χρυσόστομος

† Αθηναγόρας Ιλίου, Αχαρνών και Πετρούπολης

† Ιωάννης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης

† Γαβριήλ Νέας Ιωνίας και Φιλαδέλφειας

† Νικόπολης και Πρέβεζας Χρυσόστομος

† Θεόκλητος Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Πολωνίας

† Σίμων από Λοτζ και Πόζναν

† Άβελ του Λούμπλιν και Χελμ

† Ιακώβ του Μπιαλίστοκ και του Γκντανσκ

† Γεώργιος του Siemiatycze

† Παΐσιος Γκορλιτζέ

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Αλβανίας

† Ιωάννα της Κορίτσας

† Δημήτριος Αργυροκάστρου

† Νικόλα Απολλωνίας και Φίερ

† Άντων του Ελμπασάν

† Ναθαναήλ της Αμαντίας

† Άστι του Βύλη

Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Τσεχίας και της Σλοβακίας

† Μιχάλης Πράγας

† Ησαΐας του Σάμπερκ

Φωτογραφία: Λογότυπο του Δήμου

Σημείωση για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας: Δεδομένης της δύσκολης πολιτικής κατάστασης στη Μέση Ανατολή, η Σύναξη των Προκαθημένων του Ιανουαρίου 2016 αποφάσισε να μην συγκαλέσει τη Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη και τελικά αποφάσισε να συγκαλέσει την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης από 18 έως 27 Ιουνίου 2016. Τα εγκαίνια της Συνόδου έγιναν μετά τη Θεία Λειτουργία της εορτής της Πεντηκοστής και το κλείσιμο – Κυριακή των Αγίων Πάντων, κατά το Ορθόδοξο ημερολόγιο. Η Σύναξη των Προκαθημένων του Ιανουαρίου 2016 ενέκρινε τα σχετικά κείμενα ως τα έξι θέματα της ημερήσιας διάταξης του Συμβουλίου: Η αποστολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο. Η Ορθόδοξη διασπορά; Η αυτονομία και ο τρόπος ανακήρυξής της. Το μυστήριο του γάμου και τα εμπόδια του. Η σημασία της νηστείας και η τήρησή της σήμερα. Η σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο.