"Creo nun só Deus Pai, Todopoderoso,
Creador do ceo e da terra,
de todas as cousas visibles e invisibles"
(Símbolo da fe)
Pola palabra invisible no primeiro artigo do Credo debemos entender o mundo invisible ou espiritual ao que pertencen os anxos.
Os anxos son espíritos, seres sen corpo, dotados de mente, vontade e sentimento. Son espíritos ministradores (Heb. 1:14), que son máis perfectos que o home en mente, poder e forza, pero aínda están limitados.
A palabra anxo é grega e significa mensaxeiro. Os espíritos incorpóreos chámanse así porque Deus os envía para informar aos homes da súa vontade. Por exemplo, o Arcanxo Gabriel foi enviado por Deus á Santa Virxe María para informarlle de que daría a luz ao Salvador do mundo (Lucas 1:26-35).
A revelación divina indica que o número de anxos é demasiado grande. Así, nunha das súas visións, o profeta Daniel observa:
"Formáronse tronos, eo Ancián dos Días sentouse... mil miles de persoas servíronlle, e decenas de miles por dez miles estaban diante del; sentáronse os xuíces e abríronse os libros” (Dan. 7:9-10).
Na captura de Xesucristo, cando un dos seus discípulos sacou un coitelo para protexelo, díxolle:
"Volve a poñer o teu coitelo no seu lugar... ou cres que agora non podo preguntarlle ao meu Pai, e El vaime presentar máis de doce lexións de anxos?" (Mateo 26:52-53).
Anxos da garda
Segundo o ensino da Igrexa Ortodoxa, cada persoa ten o seu propio anxo da garda (Angel-franititel, anxo da garda), que permanece invisiblemente con el desde o berce ata a tumba, axúdao no ben e protéxeo do mal. Podemos estar seguros desta verdade polas palabras do propio Xesucristo:
"Mirade non desprezar a ningún destes pequenos, porque, dígovos, os seus anxos no ceo sempre contemplan o rostro do meu Pai celestial" (Mt. 18:10).
“Tirade coidado de non desprezar a ningún destes pequenos; porque dígovos que no ceo os seus anxos contemplan sempre o rostro do meu Pai que está no ceo” (KJV Mat 18:10).
“Mira, non despreces a un destes pequenos; porque dígovos que os seus anxos do ceo sempre ven o rostro do meu Pai celestial” (Mat. 18:10).
Aos poucos hai que entender primeiro aos nenos, e despois a todos os verdadeiros cristiáns, que na súa mansedume e humildade semellan nenos. Que os Anxos miren sempre a cara do Pai celestial significa que están especialmente preto de Deus, e a súa proximidade está determinada pola súa pureza moral.
Ao parecer, os crentes da Igrexa cristiá primitiva tamén crían na existencia real do anxo da garda. Despois de que o Anxo do Señor entregara San Ap. Pedro do cárcere, foi á casa de Xoán Marcos e da súa nai "onde estaban moitos reunidos e rezando".
"Cando Pedro bateu no inimigo da estrada, unha criada chamada Rhoda foi escoitar. E, recoñecendo a voz de Pedro, non abriu a porta de alegría, senón que correu e chamou que Pedro estaba na porta. E dixéronlle: ti estás de cabeza! Pero ela afirmou que era así. E eles dixeron: este é o seu Anxo. Nese momento Pedro non paraba de chamar. E cando o abriron, vírono e quedaron abraiados” (Feitos 12:13-15).
Que usasen o pronome posesivo "seu" indica certamente a súa crenza de que San Pedro tiña o seu anxo persoal.
Foto: Icona da Sinaxe dos Anxos (E. Tzanes, 1666)
