ಯುರೋಪ್ ಜಾತ್ಯತೀತ ರಾಜ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹೊಸ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು

ಅದರಲ್ಲಿ ಧರ್ಮವೂ ಒಂದು ಕಠಿಣ ಸವಾಲುಗಳು ಗುರುತಿಸುವಿಕೆ, ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಒಗ್ಗಟ್ಟಿನ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ ಆಧುನಿಕ ಜಾತ್ಯತೀತ ಸಮಾಜಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಇದು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು ಮತ್ತು ವಲಸಿಗರಿಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಅಥವಾ ಜನಾಂಗೀಯತೆಗಿಂತ ಗುರುತಿನ ಬಲವಾದ ಮೂಲವಾಗಿದೆ ಆದರೆ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಧಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ಅಸಡ್ಡೆ.

ಫ್ರಾನ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ರಿಪಬ್ಲಿಕನಿಸಂನ ಮಾದರಿಗಳು ಅಥವಾ ಯುಕೆ ಮತ್ತು ಯುಎಸ್‌ನಂತಹ ಹಲವಾರು ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಲಾಗಿರುವ ಬಹುಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕತೆ ಅಥವಾ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಉದ್ಯೋಗ ಆಧಾರಿತ ಏಕೀಕರಣ ಮಾದರಿಗಳು ಸ್ವೀಡನ್ ಅಥವಾ ಜರ್ಮನಿ, ಎಲ್ಲಾ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿವೆ.

ಇದನ್ನು ನೋಡಬಹುದು ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಬಟ್ಟೆ, ಕೋಷರ್ ಅಥವಾ ಹಲಾಲ್ ಊಟ ಮತ್ತು ಫ್ರಾನ್ಸ್ನಲ್ಲಿ "ಬುರ್ಕಿನಿಸ್"; ದಿ ವಲಸಿಗರ ವಿರುದ್ಧ ಹಿನ್ನಡೆ EU ತೊರೆಯಲು UK ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ; ಮತ್ತು ಏಂಜೆಲಾ ಮರ್ಕೆಲ್ ಅವರ ವಲಸೆ ಪರ ನೀತಿಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಲಾಗಿದೆ ಜರ್ಮನ್ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಭಾಗ.

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಗುರುತನ್ನು ಸಂಯೋಜಿಸುವ ಜಾತ್ಯತೀತತೆ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಧರ್ಮದ ನಡುವಿನ ಮಧ್ಯದ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಯುರೋಪ್ ಇನ್ನೂ ಕಂಡುಕೊಂಡಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಜನಾಂಗೀಯ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಗುಂಪುಗಳು ರಾಜ್ಯದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಹ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಇತರ ದೇಶಗಳ ಅನುಭವಗಳು ಬಹುಶಃ ಬೆಳಕನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಬಹುದು.

ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯ ವ್ಯತ್ಯಾಸ

ಮೊದಲಿಗೆ, ಕೆಲವು ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು: ಧಾರ್ಮಿಕ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಸರಿಹೊಂದಿಸುವಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಬೇಕು ಧರ್ಮ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರು ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗಾಗಿ, ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚು ಆಮೂಲಾಗ್ರ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯತ್ತ ಸಾಗಬೇಕೆ? ಹಿಂದಿನದು ಹೋಗಬೇಕಾದ ಮಾರ್ಗವಾಗಿದ್ದರೆ, ಉದಾರವಾದಿ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಸಮಾಜಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಾನತೆಯ ಧಾರ್ಮಿಕ ಬಹುತ್ವವು ಎದುರಿಸಬೇಕಾದ ಅಡೆತಡೆಗಳು ಯಾವುವು?

ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಗುಂಪುಗಳು ವಸತಿಗಾಗಿ ವಿಶೇಷ ವಿನಂತಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಉದ್ಭವಿಸಬಹುದು, ಪ್ರಬಲ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಚರ್ಚುಗಳು ಕಷ್ಟಕರವೆಂದು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸೇರಿದಂತೆ ಬಹುತ್ವವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಿ, ತಮ್ಮ ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ಸವಲತ್ತು ಪಡೆದ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಬೆದರಿಕೆ ಇದೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆ.

ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವವರ ಬಗ್ಗೆ ಏನು, ಅದರ ಹೆಚ್ಚಳವನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಡೋಣ? ಎಲ್ಲಾ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಧಾರ್ಮಿಕ ಗುಂಪುಗಳು ಸಮಾನವಾಗಿ ಸುಲಭವಾಗಿರುತ್ತವೆಯೇ ಅಥವಾ ಸರಿಹೊಂದಿಸಲು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತವೆಯೇ? ಯುರೋಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಸ್ಲಾಮೋಫೋಬಿಯಾದಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚಿನ ಏರಿಕೆ ಅಂತಹ ಕ್ರಮಗಳು ಗಮನಾರ್ಹ ವಿರೋಧವನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.

ಹೆಚ್ಚಿನ ಸರ್ಕಾರಗಳು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಜಾತ್ಯತೀತ ಗಣರಾಜ್ಯವಾದ ಅಥವಾ ಬಹುಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕತೆಯ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಏನು ತಪ್ಪಾಗಿದೆ ಎಂದು ನೋಡಲು ಒಳಮುಖವಾಗಿ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ಆಚೆಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಆಮೂಲಾಗ್ರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಏಷ್ಯಾದ ಬಹು-ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಬಹು-ಜನಾಂಗೀಯ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಗಳಲ್ಲಿ.

ಪರ್ಯಾಯಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ

ಭಾರತವು ಪ್ರಸ್ತುತ ಪ್ರಕರಣವಾಗಿದೆ. 1947 ರಲ್ಲಿ ದೇಶವು ಅದರ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಕಠಿಣ ಸವಾಲನ್ನು ಎದುರಿಸಿತು. ಮೊದಲಿಗೆ ಧಾರ್ಮಿಕ ರೇಖೆಗಳಲ್ಲಿ ವಿಭಜನೆಯಾಯಿತು, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಗಳಾಗಿ ವಿಭಜನೆಯಾದ ನಂತರ ಕೋಮು ಗಲಭೆಗಳು ಅದರ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯಗಳ ನಡುವೆ ಇದ್ದ ನಂಬಿಕೆಯ ಕೊರತೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದವು.

ಈ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಜನರನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಲು ರಾಜ್ಯದ ತಟಸ್ಥತೆಯ ಭರವಸೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರದ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಮುದಾಯಗಳು, ಕೋಮು ಹಿಂಸಾಚಾರದ ಬಲಿಪಶುಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿರುವ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಉದಯೋನ್ಮುಖ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಸಮಾನ ಪಾಲುದಾರರಾಗುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ನ್ಯಾಯಯುತ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಯುತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಭರವಸೆ ನೀಡಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ಬದ್ಧತೆ - ಅಂದರೆ, ರಾಜ್ಯವು ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಧರ್ಮದೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ - ಇದು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆಯಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಸಾಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮವು ಮಹತ್ವದ್ದಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಉಳಿದಿದೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಗುರುತಿನ ಆಧಾರ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಂದ ಆಳವಾಗಿ ಮೌಲ್ಯಯುತವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಸ್ವ-ಮೌಲ್ಯ ಮತ್ತು ಘನತೆಯ ಕಲ್ಪನೆಗಳಿಗೆ ನಿಕಟವಾಗಿ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದೆ, ರಾಜ್ಯವು ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಬಹುಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಜಾಗವನ್ನು ನೀಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ವಿಭಿನ್ನ ಸಮುದಾಯಗಳ ಸದಸ್ಯರು ಸಮಾನತೆಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಹೊಂದಲು, ರಾಜ್ಯವು ಧಾರ್ಮಿಕ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಗೆ ಆತಿಥ್ಯವನ್ನು ನೀಡುವ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ರಚಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ - ಇದು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಮತ್ತು ಭಾಗವಹಿಸಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ.

ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಧರ್ಮದ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಉದಾಸೀನತೆ, ಅಥವಾ ಸಂಪೂರ್ಣ ತಟಸ್ಥತೆ ಮತ್ತು ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಮಾಡದಿರುವ ಭರವಸೆ ಸರಳವಾಗಿ ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರವಲ್ಲ.

ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂ ಮೀರಿ

ಆರಾಮದಾಯಕ ಮತ್ತು ಅನ್ಯಲೋಕದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ರಚಿಸಲು, ದಿ ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ಅವರ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಆಚರಿಸುವ ಹಕ್ಕನ್ನು ನೀಡಿತು ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಹಕ್ಕನ್ನು ನೀಡಿತು.

ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಅವರು ಬಯಸಿದಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಹಣವನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದು. ರಾಜ್ಯದ ಮೇಲೆ ಯಾವುದೇ ದೃಢವಾದ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಇರಿಸಲಾಗಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಇದು ನಂತರದ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು.

ಎಂಬ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಹಾಕಿದೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ರಜಾದಿನಗಳು ಅದು ವಿವಿಧ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಪರಿಗಣನೆಯನ್ನು ನೀಡಿತು. ಪ್ರತಿ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಪ್ರಮುಖ ಹಬ್ಬ ಅಥವಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕಾಗಿ ಕನಿಷ್ಠ ಒಂದು ರಜೆಯನ್ನು ನೀಡಲಾಯಿತು. ಮತ್ತು ವಿಭಿನ್ನ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಿಹ್ನೆಗಳನ್ನು (ಧ್ವಜ, ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆಯಂತಹ) ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಲು ಇದು ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡಿದೆ.

ಧ್ವಜದ ಬಣ್ಣಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ಮೇಲಿನ ಚಿಹ್ನೆಗಳನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಕಿತ್ತಳೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ ಕೇಸರಿ ಹಿಂದೂ ಸಮುದಾಯದೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿತ್ತು, ಹಸಿರು ಅದರ ಒಳಗೊಂಡಿತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಮಹತ್ವ. ಎಲ್ಲಾ ಇತರ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ.

ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆಯ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ, ಜನ ಗಣ ಮನ ಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು ವಂದೇ ಮಾತರಂ. ಎರಡನೆಯದನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ವಿಭಿನ್ನ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗಿದ್ದರೂ, ಇದು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಿಂದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಂಕೇತವನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿತು ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು.

ಭಾರತವು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವಾಗಿ ತನ್ನ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ, ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಚಿಹ್ನೆಗಳನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಸಹಜವಾಗಿ, ಈ ಆಯ್ಕೆಯು ಇಂದು ಯುರೋಪಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೆ ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಕಲಿಯಬೇಕಾದದ್ದು ಏನು?

ಎಲ್ಲರನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಸ್ವಾಗತಿಸುವ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಪಾಠವಾಗಿದೆ. ಮತ್ತು, ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಆಯ್ಕೆಗಳು - ಡ್ರೆಸ್ ಕೋಡ್‌ಗಳು, ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂವಹನದಲ್ಲಿ ವಿಳಾಸದ ವಿಧಾನಗಳು - ಬಹುಪಾಲು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಂಡಿಲ್ಲ. ಇದು ಆಧುನಿಕ ಫ್ರಾನ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ನಾವು ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ.

ಸುಲಭ ಪರಿಹಾರಗಳಿಲ್ಲ

ಭಾರತದ ಸ್ಥಾಪನಾ ಚೌಕಟ್ಟು ಉದಾರವಾದಿ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಮೀರಿದೆ; ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ತಮ್ಮ ವಿಭಿನ್ನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ರವಾನಿಸಲು ಜಾಗವನ್ನು ನೀಡಲು ಇದು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡಿದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಧರ್ಮ-ಸಂಬಂಧಿತ ಆತಂಕಗಳನ್ನು ಅಸಮಾಧಾನವನ್ನು ಪೋಷಿಸಲು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು.

ನಾಗರಿಕರ ದೇಹಗಳನ್ನು ವಿವಿಧ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸುವ ಗೋಚರ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳು ಬೆದರಿಕೆಯಾಗಿ ಕಂಡುಬರಲಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬರು ಅವರನ್ನು ಹಿಂದೆ ಹೋಗಬಹುದು, ಅಥವಾ ಕನಿಷ್ಠ ಪಕ್ಷ ಅವುಗಳನ್ನು ಉದಾರವಾದಿ ಅಥವಾ ಉದಾರವಾದಿ ಎಂದು ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹ ಮಾಡುವ ಬದಲು ಗುರುತಿನ ಗುರುತುಗಳಾಗಿ ನೋಡಬಹುದು.

ಇದು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಆರಂಭದ ಹಂತವಾಗಿತ್ತು ಆದರೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಮಾನ ಅವಕಾಶ ಮತ್ತು ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸುವ ಸರ್ಕಾರದ ನೀತಿಗಳಿಂದ ಇದು ಪೂರಕವಾಗಿರಬೇಕು. ರಾಜಕೀಯ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿನ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಈ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ವಿಫಲವಾಗಿವೆ. 2013 ರಂತಹ ಅಂತರ್-ಸಮುದಾಯ ಹಿಂಸಾಚಾರದ ಪುನರಾವರ್ತಿತ ಘಟನೆಗಳು ಮುಜಫರ್ನಗರ ಮತ್ತು 2002 ಗುಜರಾತ್ ಗಲಭೆಗಳು, ಮತ್ತು ಅಂತಹ ಹಿಂಸಾಚಾರದ ಅಪರಾಧಿಗಳನ್ನು ಶಿಕ್ಷಿಸುವ ವಿಫಲತೆಯು ದುರ್ಬಲ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ಸಮಾಧಾನಕ್ಕಾಗಿ ಅವರ ಸಮುದಾಯದ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ತಳ್ಳಿದೆ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ನಾಯಕತ್ವದ ಹಿಡಿತವನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿದೆ.

ಇವುಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಹಿಂಸಾಚಾರ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯದ ಗುರಿಯನ್ನು ಸಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ರಾಜ್ಯವು ಕಠಿಣ ಸಂದೇಶವನ್ನು ನೀಡಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪ್ರಕರಣಗಳ ನಂತರ, ಸರ್ಕಾರಗಳು ತಮ್ಮ ನಾಗರಿಕರನ್ನು ನಿರಾಸೆಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ವಿಭಜಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು, ವಿಭಿನ್ನ ಸಮಯಗಳಲ್ಲಿ ವಿಭಿನ್ನ ಸಮುದಾಯಗಳೊಂದಿಗೆ ನಿಲ್ಲಲು ಆಯ್ಕೆಮಾಡಿದವು ಆದರೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಚುನಾವಣಾ ಲಾಭದ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟಿವೆ.

ಇಂತಹ ಕೋಮುವಾದಿ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ನ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ ಚುನಾವಣೆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಜಾತಿಗೆ ಮನವಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಕೆಲವರಿಂದ ಹೆಗ್ಗುರುತು ತೀರ್ಪಿನಂತೆ ನೋಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ, ಆದರೆ ಇದು ಎಲ್ಲಾ ನಾಗರಿಕರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ, ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಮುದಾಯವಲ್ಲ, ಇದು ಎಲ್ಲಾ ಕಾಳಜಿಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಇದು ನಿಷೇಧಿತ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಹಿಂದುತ್ವ - ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಮೂಲ ತತ್ವ. ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಅದನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತವೆ ಜೀವನ ವಿಧಾನವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಏಕರೂಪೀಕರಣದ ಅಭಿಯಾನದ ಭಾಗವಾಗಿ ಬಳಸುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ.

ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ಜಾಗ

ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ, ಅದು ಧರ್ಮವಲ್ಲ, ಆದರೆ ಜನರು ಅಥವಾ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಕಳಂಕಗೊಳಿಸುವ ಮತ್ತು ಬೆದರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಕಳವಳಕಾರಿ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನೇ ಭಾರತ ಇನ್ನೂ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಎದುರಿಸಬೇಕಿದೆ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ, ಅವರ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ವಿವಿಧ ಧರ್ಮಗಳ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ನೀಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿದಾಗ, ಅವರು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ಧ್ವನಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಆಮೂಲಾಗ್ರೀಕರಣವು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಸ್ಪರ್ಶಿಸುವ ಪರಕೀಯತೆ ಮತ್ತು ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ.

ವೈಯಕ್ತಿಕ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಮತ್ತು ಸ್ವಾಯತ್ತತೆಗೆ ಜಾಗವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯ ಅಥವಾ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಆದೇಶಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲು ಬಯಸುವವರಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದು ಇಂದಿನ ಅತ್ಯಂತ ಗಂಭೀರವಾದ ಸವಾಲಾಗಿದೆ. ಭಾರತವು ಗುಂಪುಗಳ ನಡುವಿನ ಸಮಾನತೆಯ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನಹರಿಸಿದೆ, ಅದು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದೆ - ಇದು ಯುರೋಪ್ನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಅನುಸರಿಸುತ್ತದೆ.

ಪಶ್ಚಿಮ ಯುರೋಪ್‌ನಿಂದ ಭಾರತವು ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಕಲಿಯಲು ಬಹಳಷ್ಟು ಇದೆ. ಆದರೆ ಅದರ ಸ್ವಂತ ಪ್ರಯಾಣವು ಧರ್ಮದ ಉಪಸ್ಥಿತಿ ಅಥವಾ ಅದರ ಗುರುತುಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಬೆದರಿಕೆಯಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಇರಬಾರದು ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಧರ್ಮ ಅಥವಾ ಅದರ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಕರಣವಲ್ಲ.

ಧರ್ಮದ ಬಗೆಗಿನ ಆತಂಕಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ಗೌರವದ ಕೊರತೆಯನ್ನು ಅಸಮಾಧಾನದ ರಾಜಕೀಯದ ಜೊತೆಗೆ ಕಠಿಣ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಮುಚ್ಚಿದ ಗುರುತನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಟ್ಯಾಪ್ ಮಾಡಬಹುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಪಾಲನ್ನು ರಚಿಸುವತ್ತ ಗಮನಹರಿಸಬೇಕು, ವಿಭಿನ್ನ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ವಿವಿಧ ಹಂತದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಸಮಾನ ಅವಕಾಶಕ್ಕಾಗಿ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸುವುದು.

ಬಹುಸಂಖ್ಯೆಯ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರ

ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ರಾಜ್ಯದ ವಿಧಾನವು ಪರಿಪೂರ್ಣವಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳದೆ ಹೋಗಬೇಕು ಮತ್ತು ಭಾರತವು ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಏಕೀಕರಣದೊಂದಿಗೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಮಹತ್ವದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದೆ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಿಂಸಾಚಾರದಿಂದ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನಿರಂತರತೆಯವರೆಗೆ. ಆದರೆ ಯುರೋಪ್ ಕಲಿಯಲು ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಇದರ ಅರ್ಥವಲ್ಲ.

ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವು ಧಾರ್ಮಿಕ ಬದ್ಧತೆಗಳ ಸ್ವರೂಪದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಕೈಜೋಡಿಸಿದಾಗ ಧಾರ್ಮಿಕ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಸಂಯೋಜಿಸುವುದು ಸುಲಭವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಬಹುತ್ವದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವಲಯವನ್ನು ರಚಿಸುತ್ತದೆ.

ಸಮುದಾಯಗಳು ಈಗಾಗಲೇ ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಗುರುತಿನ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಗವಾಗಿ ಧರ್ಮವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ತಟಸ್ಥತೆ ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಅವರು ತಮ್ಮ ನಾಗರಿಕ ಗುರುತಿನ ಜೊತೆಗೆ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಎರಡನ್ನೂ ಹೊಂದಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಬೇಕು.

ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತ ರಾಜಕೀಯ ಚರ್ಚೆಗಳು ಭಾರತದಂತಹ ಸ್ಥಳಗಳಿಂದ ಮತ್ತು ಬೇರೆಡೆಯಿಂದ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯನ್ನು ಮೀರಿದ ಪರಿಹಾರಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ಶಿಕ್ಷಣ, ಕಾರ್ಮಿಕ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಒಟ್ಟಾರೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏಕೀಕರಿಸುವ ನೀತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಅವರು ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.