Apud Br. Carolus Rizk ( Patriarchatus Syriacus Orthodoxus Antiochenus et omnes Orientales )
Quid hoc vitae propositum, hoc monasticum, quod vivimus? Moniales et moniales multa facimus. Interdum etiam multa. Saepe facere cogimur. Cum in Sueciam e Syria venimus, ut vitam nostram monasticam hic institueremus, multa agere debebamus. Adhuc multa facimus. Et puto nos multa facturos esse. Homines ad nos veniunt. Non possumus dicere ut discedant. Nam eos ad nos mittit Christus. Sed quid? Quid ad nos? Corda moesta veniunt, saucia corda. Molestias veniam cum. Audimus. Loquuntur. Et fiunt satis et expecto responsa. Infeliciter nobis aliqui responsa directa exspectant quae suas difficultates solvent, vulnerata corda sanant, gravia corda recreant. Simul perspicere optamus nostras difficultates, vulnera nostra, corda nostra tristia. Et fortasse faciunt. Patiens mundus est. Omnes nos variis de causis patimur. Haec est res exsistentialis quae negari non potest. Hanc intellegens intellegens eamque accipiens non effugit, quid significaret nostrae vitae monasticae.
Sodales sumus simpliciter humanitatis doloris, non mali. Perferendis, repellat. Perferendis facere possimus occaecati. Caecus in dolore fere alios laedet. Volens, sed infecta voluntas. Ipse est, sed etiam afflictus. Nemo malus, sed quisque laborat. Haec est nostra conditio. Quid de hoc facere possumus? Oramus, vel ut verius dicamus, orantes ut Christo vivimus. Hoc est propositum vitae nostrae monasticae, ut oret ut Christus vivat. In Cruce, immensum patiens, orans dicebat: Pater, dimitte illis, non enim sciunt quid faciunt. Vere, dolore caecati, discretionem nostram amittimus. Unde nescimus quid agimus. Christus in passione sua discretionem non amisit. Quare? Integer quis enim est. Ille verus homo est. Ipse est initium renovationis humanitatis. Ipse est sanatio nostra.
"Illi lites et contentiones inter vos unde sunt?" rogat Jacobum in epistola sua. Et sequitur exponit: Nonne venient ex concupiscentiis vestris, qui militant in vobis? Aliquid vis, et non habes, ut occidas. Et tu avariciam, et non potes adipisci, sic lites et contentiones exerces ». (Jac. 4:1-2)
Lites et pugnae, et omnia nocumenta, a passionibus, a corde vulnerato proveniunt. Non sic creati sumus. Nec tales creati sumus. sed facti sumus sicut haec. Haec est condicio humanitatis nostrae lapsae. Unicuique nostrum situs haec est. Omnes certe nostri temporis, imo omnes vitae nostrae possumus consumere, quos in culpa vulneramus. Si diutius hoc facere voluerimus, erimus, si satis honestum est, non solum ab aliis esse laesos, sed etiam ab aliis laesisse. Quem ergo humanitatis vulnera reprehendimus? Humanitatis, id est, nobis. Non illum, non ipsam, non eos, sed nos. in culpa sumus. Justum nostrum quisque id culpa.
Sed Christus in cruce neminem reprehendit. in dolore omnia donavit. Per suam vitam gratiam humanitatis fudit. In eius passione saneti sumus. Neminem accusavit. Curavit omnes. Hoc fecit in passione sua.
Vitam orandi vitam agere, orationem assiduam, vitam orantem assiduam elegimus. Quid est hoc, Pythi? Significat Christum sequi sine mediis. « Mortui suos sepeliant, tu autem vade et annuncia regnum Dei ». (Lc 9, 60) Significat crucifigi remittere. Significat nosmetipsos culpare, et non quemlibet alium, vulnera nostra. In nobis, omnes alii adsunt. In nobis omnes portamus. Humanitas sumus. Cum nos ipsos culpamus, humanitatem vituperamus. Et ideo vituperandum est, ut sanationem indigere perspiciamus. Similiter, cum nosmetipsos sanamus, sanationem afferimus humanitati. In sanandis vulneribus nostris, in sanatione vulnerum humanorum sumus. Haec est nostra concertatio ascetica.
Ab exordio vulnerum medendi propositum fuit vitae monasticae. Nobilis est haec causa, non leviter. Difficilis quidem est. Fere impossibile. Certe sic sine vita salvifica Christi. Humanitatem Ipse restituit, Recreavit eique Sua Purificans praecepta dedit, Per quae sanationem invenimus in dolore. Cor quod amare non potest, mandato eius sanabitur ad amorem. Et amare, dum amare non desit, omnium certaminum maxima est. Ponere alios sibi non volens, similiter omnium certaminum maximus est. In summa, ut mandata eius servemus, omnium certaminum est maxima, quam si in hac pugna obtinemus, non modo vulnera sanamus, sed etiam humanitatem sanamus.
Populus qui ad nos venit sauciis animis admonet nos vitae monasticae propositum. Cordibus nostris auscultamus. Eorum difficultates latenter in corde vulnerato portamus. Sic vulnera et nostra in corde, in corde vulnerato, in corde humano vulnerato coalescunt. Et in via nostra sanando vulnera eorum etiam mystice sanantur. Haec fides nostra firma est quae magnum propositum taciturnum reddit.
Corda suis passionibus vexati facile iudicium fiunt cum aliorum difficultatibus audiendis, praesertim cum difficultatibus suis ex propriis vitiis videntur esse. Vulnera vero non judicibus, sed medicis sanantur. Si ergo humanitatis medelam participare velimus, non ut judices, sed ut medicos agere debemus. Aegris attente audiendis dolores suos describunt, medici sapientes praecipiunt tractat ut experiendo sciant laborem. Ut monachi et sanctimoniales Christum secuti, in votis est ut humanitatem vulneratam attente audiamus, cum ea agnoscamus, cum ea patiamur et cum ea curemus. Vigilandum et honestum esse debemus ut non labatur et cadat. Quod si facimus, statim cum paenitentibus cordibus assurgimus idque in memoriam reducimus nos quoque homines vulneratos esse sicut ceteri homines, in difficili sanationis via laborantes. Numquam labentem et labentem explicare conamur.
Proh dolor, in Ecclesiae historia, non modo nimium lapsus ac lapsus fuit, sed etiam nimium conatus est eam explicare. Dividimus corpus Christi. Et pro lapsis et cadentibus corde poenitentibus resurgentes, totum mundum inversi convertimus, ut appareat alios omnes Christianos labi et cadere, dum soli sumus perfecte et firmiter recti stantes. Num quis vere persuasus est, certam ecclesiam prorsus innocentem esse, ceterae vero omnino culpae? In uno vel alio modo omnes rei sumus. Tamen nostri qui vulnera sanant, culpam suam videre possunt, id confitentur et damna reparant, quod unusquisque nostrum Ecclesiae fecit.
Oecumenismus in magna necessitate vitae monasticae. Corda tamen vulnerata vix Ecclesiam divisam coniungere possunt. In processu vulnerum sanandorum, Ecclesia divisam restaurare valebimus.
Profecto quaestiones ac quaestiones ad rationes oecumenicas ac dialogos inter nostras Ecclesias pertinentes multae sunt. Ut Syriac‑Orthodoxus, haec omnia considerans, invenio me aliquantum obrutum mixtis affectibus, nonnumquam etiam vanitati et destitutionis. Interrogo me, quaenam sint condiciones quae aptae sint ad unitatem? Haec discussa et declarata sunt? Habetne ecclesias diversas conditiones? Sicut syriace orthodoxa, scio christologicam quaestionem praecipui momenti esse. Ecclesia syriaca orthodoxa, sicut aliae ecclesiae orientalis sic dictae, respuunt Concilium Chalcedonense, quod habetur quartum concilium oecumenicum inter alias ecclesias, inter Romano-Catholicam, Anglicanam et Lutheranam. Multis saeculis, hoc est, a saeculo quinto usque ad saeculum praeteritum, christiani syriaci christiani heterodoxum christologiam habere videbantur, id est, perfectam Christi humanitatem quodammodo negantes. Nam id neque erat. Ecclesia syriaca orthodoxa, etsi Chalcedonensi Concilio reiecta, semper posuit Christum, unum subiectum vel individuum, esse perfectum in sua humanitate et in sua divinitate perfectum. Ecclesia syriace orthodoxa repudiatio Concilii Chalcedonensis eo spectat quomodo historice intellexit formulam christologicam Concilii, quam Christus habet vel in duabus naturis. In summa, Ecclesia syriaca orthodoxa, historice loquens, formulam christologicam Chalcedonensem intellexit, ut significaret Christum esse duos subditos vel singulos. Attamen, propter rationes oecumenicas ac dialogos saeculi superioris, satis clarum est nec syriacam ecclesiam orthodoxam nec ecclesias chalcedonas heterodoxam christologiam tenere. Quamvis Ecclesiae nostrae peculiares habeant rationes loquendi de Incarnationis mysterio, communis tamen christologica cognitio percipitur et agnoscitur.
Nunc, si communis est intellectus in christologia — quid enim praestantius esse potest Christum? — Interrogo ergo me, quam longe sumus ab unitate fidei? Quid ergo magis opus est unitate fidei ad participandam Eucharistiam Domini, quae est ultimum signum unitatis in Christo? An alia ab invicem expectamus? Quid expectamus unitatem? Fortasse praecipuum impedimentum unitatis est cor nostrum divisum?
Cum quaereremur huic congregationi interesse, et cum cognovissemus finem congregationis una pro unitate orare, beatissimum sensimus, sicut intelleximus hanc esse perfectam expressionem vitae nostrae monasticae. Quemadmodum humanitas sanatione indiget, ita etiam Ecclesia sanatione indiget. Et sicut nostra sanatio sanationem hominum facit, ita nostra quoque sanatio sanationem facit Ecclesiae. Nos quoque beatissimos sensimus, cum rogati sumus ut vos recipiamus in nostra communitate nuper stabilita hic in Suecia. Haec communitas est quasi infans 3 annorum, nuper natus in mundum et Ecclesia ad utriusque sanationem. Te hic habere, in hoc primo statu, magna est benedictio. Hunc locum consecratum, hunc locum orationis, hunc locum sanationis tuae hic muniunt preces.
Coniunctis hic hisce diebus nobis quidem benedictio est, sed simul hoc vulnus commune detegit. Eucharistiam Domini videre paratam et celebratam ab unaquaque traditione, sed non ab omnibus communicata vulnus commune detegit. Quomodo sentimus quando Eucharistiam Domini praeparamus et celebramus coram fratribus et sororibus quos nos vel saltem aliquos ex nobis ad participandum invitare non possumus? Audimusne verba Pauli resonantes et ardentes in conscientia cordium vulneratorum?
Veritatem dico in Christo, non mentior; conscientia mea id confirmat per Spiritum Sanctum — dolorem magnum habeo et continuum dolorem in corde meo. Optabam enim quod ego ipse maledictus et interclusus a Christo pro fratribus meis et sororibus meis, carne et sanguine meo. Rom.
Si fecerimus, oremus. Nostram teneamus vitam monasticam. Corde saucio communicantes sciamus. Et speremus quod in processu vulnerum sanandorum, divisam Ecclesiam iuvare poterimus.
Nota: Textus praesentatus participantibus 22 congregationis Conferentiae Religiosorum Interconfessionum Internationalium hoc anno in Suetia facta, mense Septembri MMXXIII.
