Компилација од Свети Епископот Теофан, осаменикот од Виша
Свети Григориј Ниски:
„Кој би ми дал гулабови крилја? – рекол псалмистот Давид (Пс. 54). Се осмелувам да го кажам истото: кој би ми ги дал тие крилја, за да можам да го подигнам умот до висината на овие зборови и, оставајќи ја земјата, да поминам низ воздухот, да стигнам до ѕвездите и да ја видам сета нивна убавина, но без запирајќи и до нив, над сè што е подвижно и променливо, да ја достигне постојаната природа, неподвижната моќ, водење и одржување на се што има битие; сето тоа зависи од неискажливата волја на Божјата Мудрост. Оддалечувајќи се ментално од она што е променливо и перверзно, за првпат ќе можам да се соединам ментално со Непроменливото и Непроменливото, и со најблиското име, велејќи: Татко!“.
Свети Кипријан Картагински:
„О, какво снисходење кон нас, какво изобилство на милост и добрина од Господа, кога Он ни дозволува, кога ја извршуваме молитвата пред лицето Божјо, да го нарекуваме Бога Отец и да се нарекуваме синови Божји, праведни како што Христос е Син Божји! Никој од нас не би се осмелил да го користи тоа име во молитвата, доколку Самиот Тој не ни дозволил да се молиме на овој начин.
Свети Кирил Ерусалимски:
„Во молитвата што нè научи Спасителот преку Своите ученици, со чиста совест го именуваме Бога Отец, велејќи: „Оче наш!“. Колку е голема Божјата човечност! На оние кои се оддалечиле од Него и кои ја достигнале крајната граница во злото, им се дава таква благодатна заедница што Го нарекуваат Татко: Оче наш!“.
Свети Јован Златоуст:
„Татко наш! О, каква извонредна филантропија! Каква висока чест! Со кои зборови да му се заблагодарам на Испраќачот на овие стоки? Види, возљубени, ништожноста на твојата и мојата природа, погледни го нејзиното потекло – во оваа земја, прашина, кал, глина, пепел, бидејќи ние сме создадени од земјата и на крајот се распаѓаме во земјата. И кога ќе го замислиш ова, чуди се на неизмерливото богатство на големата Божја добрина кон нас, со која ти е заповедано да Го нарекуваш Отец, земен – Небесен, смртен – Бесмртен, пропадлив – Нераспадлив, временски – Вечен, вчера и пред, постоечки векови. пред'.
Августин:
„Во секоја претставка прво се бара наклонетоста на подносителот, а потоа се наведува суштината на петицијата. Вообичаено се бара услуга со пофалба на оној од кого се бара, што се става на почетокот на барањето. Во таа смисла, Господ ни заповеда и на почетокот на молитвата да извикаме: „Оче наш!“. Во Светото Писмо има многу изрази преку кои се изразува пофалбата на Бога, но не наоѓаме рецепт за Израел да се однесува како „Оче наш!“. Навистина, пророците го нарекоа Бога Татко на Израелците, на пример: „Јас воспитав и воспитав синови, но тие се побунија против мене“ (Ис. 1:2); „Ако сум татко, каде ми е честа? ( Мал. 1:6 ). Пророците го нарекувале Бог така, очигледно за да ги разоткријат Израелците дека не сакаат да бидат Божји синови затоа што направиле гревови. Самите пророци не се осмелиле да Му се обраќаат на Бога како Отец, бидејќи сè уште биле во положба на робови, иако биле предодредени за син, како што вели апостолот: „наследникот, додека е млад, не се разликува по ништо од роб“ (Гал. 4:1). Ова право му е дадено на новиот Израел – на христијаните; ним им е предодредено да бидат Божји деца (сп. Јован 1), и го примиле духот на синството, поради што извикуваат: Ава, Татко!“ (Рим. 12:8)“.
Тертулијан:
„Господ често го нарекуваше Бога наш Татко, дури ни заповеда да не нарекуваме никого на земјата Отец освен Оној што го имаме на небото (сп. Мат. 23). Така, упатувајќи ги овие зборови во молитва, ја исполнуваме заповедта. Блажени се оние што Го познаваат Бога, својот Татко. Името на Бог Отецот никому досега не му било откриено – дури и на прашалникот Мојсеј му било кажано друго Божјо име, додека ни е откриено во Синот. Самото име Син веќе води до новото Божјо име – името Татко. Но, Тој исто така директно зборуваше: „Дојдов во името на Отецот“ (Јован 9:5), и повторно: „Оче, прослави го името Твое“ (Јован 43:12), и уште појасно: „Јас открив Твоето име на луѓето“ (Јован 28:17)“.
Свети Јован Касијан Римски:
„Господната молитва претпоставува во личноста која се моли највозвишена и најсовршена состојба, која се изразува во созерцанието на Единиот Бог и во жестоката љубов кон Него, и во која нашиот ум, проникнат од оваа љубов, разговара со Бога во најблиската заедница и со посебна искреност, како со својот Татко. Зборовите од молитвата ни сугерираат дека треба ревносно да копнееме за постигнување на таква состојба. "Нашиот татко!" – ако на тој начин Бог, Господарот на вселената, со Својата уста Го исповеда Својот Отец, тогаш истовремено го исповеда и следново: дека сме целосно израснати од состојба на ропство во состојба на посвоени деца. на Бога.
Свети Теофилакт, архиепископ. Бугарски:
„Христовите ученици се натпреваруваа со учениците на Јован и сакаа да научат како да се молат. Спасителот не ја отфрла нивната желба и ги учи да се молат. Оче наш, кој си на небесата – забележи ја моќта на молитвата! Веднаш те воздигнува до возвишеното, и колку што Го нарекуваш Бог Отец, се убедуваш себеси да вложиш максимални напори да не го изгубиш сличноста на Отецот, туку да му личиш. Зборот „Татко“ ви покажува со какви добра сте биле почестени со тоа што станавте Божји син“.
Свети Симеон Солунски:
„Татко наш! – Затоа што Тој е наш Творец, Кој нè донесе од небитие во битие, и затоа што по благодат е наш Отец преку Синот, по природа стана како нас“.
Свети Тихон Задонски:
„Од зборовите „Оче наш!“ учиме дека Бог е вистинскиот Татко на христијаните и тие се „синови Божји преку вера во Христа Исуса“ (Гал. 3:26). Затоа, како наш Татко, ние треба со сигурност да Го повикуваме, како што ги повикуваат децата на телесните родители и ги подаваат рацете кон нив во секоја потреба“.
Забелешка: Свети Теофан, осаменикот на Виша (10 јануари 1815 - 6 јануари 1894 година) се слави на 10 јануари (23 јануари стариот стил) и на 16 јуни (Пренесување на моштите на свети Теофан).
