Prawa człowieka zgodnie z ONZ, są prawami, które posiadamy po prostu dlatego, że istniejemy jako ludzie – nie są przyznawane przez żadne państwo. Te uniwersalne prawa są nieodłączne dla nas wszystkich, bez względu na narodowość, płeć, pochodzenie narodowe lub etniczne, kolor skóry, religię, język lub jakikolwiek inny status. Obejmują one najbardziej podstawowe – prawo do życia – do tych, które sprawiają, że życie jest warte życia, takie jak prawo do żywności, edukacji, pracy, zdrowia i wolności. W Europie nie wszyscy mają te prawa, jeśli tylko opiera się na Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. ten Europejska Konwencja zawiera artykuł, który ogranicza to dla osób z niepełnosprawnością psychospołeczną. Pochodziło od kogoś i skądś i nie bez powodu. Oto historia tego, co się za tym kryło.
Połączenia Europejska Konwencja Praw Człowieka sporządzony w 1949 i 1950 r. w części dotyczącej prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego odnotował wyjątek dla „osób o niezdrowym umyśle, alkoholików lub narkomanów lub włóczęgów”. Sformułowano wyjątek przez przedstawiciela Wielkiej Brytanii, Danii i Szwecji, prowadzony przez Brytyjczyków. Opierał się na obawach, że ówczesne projekty praw człowieka miały na celu wdrożenie powszechnych praw człowieka, w tym osób z niepełnosprawnością psychospołeczną, co było sprzeczne z prawodawstwem i polityką społeczną obowiązującą w tych krajach.
Ruch eugeniki
Pod koniec XIX wieku w Wielkiej Brytanii pojawił się ruch eugeniczny naszych czasów. Spopularyzowała się eugenika, a od pierwszej połowy XX wieku osoby z w całym spektrum politycznym przyjął idee eugeniczne. W rezultacie wiele krajów, w tym Stany Zjednoczone, Kanada, Australia i większość krajów europejskich, w tym Dania, Niemcy i Szwecja, zaangażowało się w politykę eugeniczną, mającą na celu „poprawę jakości zasobów genetycznych ich populacji”.
Programy eugeniki obejmowały zarówno tak zwane działania pozytywne, zachęcające osoby szczególnie „zdatne” do rozmnażania się, jak i działania negatywne, takie jak zakaz zawierania małżeństw i przymusowa sterylizacja osób uznanych za nienadające się do rozrodu, czy po prostu izolacja takich osób od społeczeństwa . Wśród osób uznanych za „niezdatnych do rozmnażania” często były osoby niepełnosprawne umysłowo lub fizycznie, osoby, które nie wypadły dobrze w testach IQ, przestępcy, alkoholicy i „dewianci” oraz członkowie odrzuconych grup mniejszościowych.
W Wielkiej Brytanii Eugenics Education Society na początku XX wieku zwracało coraz większą uwagę na „leczenie” wielu społecznych i fizycznych warunków lub cech wśród ubogich. Obejmowały one alkoholizm, nałogową przestępczość, uzależnienie od opieki społecznej, prostytucję, choroby takie jak kiła i gruźlica; zaburzenia neurologiczne, takie jak padaczka; stany psychiczne, takie jak szaleństwo, w tym histeria i melancholia; i „osłabienie umysłowe” – ogólny termin dla każdego, kogo uważano za pozbawionego zdolności umysłowych i osądu moralnego.
Towarzystwo nigdy nie było zbyt duże, ale było bardzo głośne, a jego propaganda zarówno odzwierciedlała, jak i promowała poglądy, które były obecne w wyższych warstwach społeczeństwa, w tym w rządzie.
Towarzystwo zorganizowało Pierwszy Międzynarodowy Kongres Eugeniczny w 1912 roku na Uniwersytecie Londyńskim, aby promować eugeniki. Wśród brytyjskich wiceprzewodniczących kongresu znalazł się minister spraw wewnętrznych Reginald McKenna.
© Kolekcja powitalna. Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC 4.0)
Ustawa o niedoborach psychicznych
Po kongresie Reginald McKenna, później w 1912 roku w imieniu rządu, przedstawił projekt ustawy o eugeniki, która obejmowała przymusową sterylizację. Został zaprojektowany, aby uniemożliwić „słabogłowym” zostanie rodzicami. Projekt spotkał się z silnym oporem i stał się przedmiotem wielu dyskusji. Ustawa w zmienionej formie została uchwalona w następnym roku jako Ustawa o upośledzeniu umysłowym z 1913 r.. Ustawa częściowo ze względu na sprzeciw odrzuciła sterylizację, ale umożliwiła to prawnie segregować „ułomności umysłowe” w zakładach psychiatrycznych.
Na mocy tej ustawy osoba uznana za idiotę lub imbecyla może zostać umieszczona w instytucji lub pod opieką, jeśli rodzic lub opiekun o to wystąpi, podobnie jak osoba którejkolwiek z czterech kategorii a) idioci, b) imbecyle, c) słabe osoby myślące, oraz d) imbecyli moralnych, poniżej 21 lat. Obejmował również osoby dowolnej kategorii, które zostały porzucone, zaniedbane, winne przestępstwa, w instytucji państwowej, nałogowo pijane lub niezdolne do nauki.
W rezultacie dziesiątki tysięcy osób zostało zamkniętych w instytucjach. Według jednego z badań 65,000 1913 osób zostało umieszczonych w „koloniach” lub w innych placówkach instytucjonalnych, w szczytowym momencie obowiązywania brytyjskiej ustawy o zaburzeniach psychicznych z XNUMX r.
Pan Bevan Minister Zdrowia poinformował Parlament, że na mocy Ustawy o Lunacy i Leczeniu Psychicznym na początku 20.000 roku ponad 1945 osób było przetrzymywanych w instytucjach. I dodał, że „Znaczna część tych pacjentów wymaga jedynie zbadania po; ale osoby potrzebujące leczenia otrzymują je od lekarzy instytucji”.
Ustawa i wszystkie jej przepisy obowiązywały w pełni w czasie Organizacji Narodów Zjednoczonych i Rady Europie wprowadziła międzynarodowe ustawy dotyczące praw człowieka.
Eugenika w Danii
Po drugiej stronie Morza Północnego Dania – jako pierwszy kraj w Europie – uchwaliła w 1929 r. pilotażową ustawę sterylizacyjną opartą na eugeniki. Ustawa została wdrożona przez rząd socjaldemokratów z ministrem sprawiedliwości, a później spraw społecznych KK Steincke , prowadząc wysiłek.
Eugeniczna wiara i koncepcja szły dalej niż przymusowa sterylizacja. Wpłynęło to na wiele aspektów polityki społecznej. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, kiedy eugenika stała się warunkiem wstępnym i integralną częścią modelu rozwoju społecznego w Danii, coraz więcej autorów wyrażało życzenie, aby nawet niegroźne osoby z zaburzeniami psychicznymi w niektórych przypadkach były przymusowo przyjmowane do szpitala psychiatrycznego ( przytułek).
Siłą napędową tej idei nie była troska o jednostkę, ale troska o społeczeństwo. Znany Prokurator Sądu Najwyższego Otto Schlegel zauważył w artykule zamieszczonym w Tygodniku Sądownictwa, że wszyscy autorzy, z wyjątkiem jednego, uważali, że „możliwość przymusowej hospitalizacji powinna być do pewnego stopnia otwarta także dla osób, które prawdopodobnie nie są niebezpieczni, ale nie mogą działać w świecie zewnętrznym, są kłopotliwymi szaleńcami, których zachowanie grozi zniszczeniem lub zgorszeniem ich bliskich. Uważano również, że względy lecznicze uzasadniają w niektórych przypadkach przymusową hospitalizację”.
W ten sposób duńska ustawa o niepoczytalności z 1938 r. wprowadziła możliwość przetrzymywania osób niepoczytalnych, które nie są niebezpieczne. To nie współczująca troska czy idea pomocy ludziom w potrzebie doprowadziła do wprowadzenia tej możliwości w ustawodawstwie, ale idea społeczeństwa, w którym nie było miejsca na pewne psychicznie zaburzone i „kłopotliwe” elementy.
Polityki eugeniki wyłączone przez Europejską Konwencję Praw Człowieka
Właśnie w świetle tej powszechnej akceptacji eugeniki jako integralnej części polityki społecznej kontroli populacji, należy przyjrzeć się wysiłkom przedstawicieli Wielkiej Brytanii, Danii i Szwecji w procesie formułowania Europejskiej Konwencji Prawa człowieka proces opracowywania sugerował i zawierał klauzulę wyłączającą, która upoważniałaby politykę rządu do segregacji i zamykania „osób o niezdrowym umyśle, alkoholików lub narkomanów i włóczęgów”.
