Bądź rozjemcą, aby być godnym nazywania się synem Bożym. – Św. Efraim Syryjczyk (25, 197).
Zbawiciel zadowolił wprowadzających pokój i zapowiedział, że staną się oni synami Bożymi, przede wszystkim tymi, którzy żyją w pokoju ze sobą i nie wszczynają buntu, ale powstrzymują wewnętrzne walki, podporządkowując ciało duchowi, ustanawiając pokój w innych, żyjąc w niezgodę i ze sobą, i razem.
Nikt nie ma prawa wytykać drugiemu tego, czego sam nie ma. Dlatego zdumiewam się niezrównaną hojnością miłości Boga do człowieka. Pan obiecuje dobrą nagrodę nie tylko za pracę i wylewanie potu, ale także za pewien rodzaj przyjemności, bo przede wszystkim tym, co nas uszczęśliwia, jest pokój, a bez niego (gdy go burzy wojna) nic nie przynosi radości.
Pięknie jest powiedziane: wprowadzający pokój „będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5).
Skoro On sam, jako prawdziwy Syn, wszystko uspokoił, czyniąc z ludzi narzędzie cnót, zjednoczył to, co niebieskie z tym, co ziemskie, słusznie powiedział, że ci, którzy to czynią, jeśli to możliwe, otrzymają to samo imię i wyniesieni do godności synostwo, co jest najwyższą granicą. rozkosz. – św. Izydor Pelusiot (52, 86).
Szanujmy dar Pojednania – pokoju, dar opuszczania ziemi. Opuścił nas (Jana 14:27) jako swego rodzaju przyrzeczenie pożegnalne. Poznamy tylko jedno karcenie, karcenie z przeciwną siłą. …Ustąpmy innej małości, aby w zamian otrzymać to, co najważniejsze, czyli jednomyślność. Sprawmy zwycięstwo nad sobą, abyśmy i my mogli zwyciężać. Spójrz na regulamin zawodów i wyczyny zapaśników:
przy nich często ten, który leży na dole, triumfuje nad tymi, którzy są na górze. I będziemy ich naśladować… – św. Grzegorz Teolog (18, 244).
(Apostoł) Paweł mówi: „Czyniąc dobrze, nie ustawajmy” (Gal. 6, 9). Tak właśnie postępujemy w sprawach domowych: gdy dwie osoby kłócą się między sobą, odsuwając się od siebie, dajemy im przeciwną radę. Podobnie uczynił Bóg, podobnie Mojżesz, który powiedział do Boga: „Odpuść im ich grzechy, a jeśli nie, to wymaż mnie ze swojej księgi” (Wj 32, 32). I nakazał Izraelitom, aby się wzajemnie zabijali, nie oszczędzając nawet swoich krewnych. Chociaż te działania są sobie przeciwne, oba zmierzają do tego samego celu. Św. Jan Chryzostom (41, 391).
„I obuł nogi, aby głosić pokój” (Efez. 6:15). Zwróćcie uwagę, że tak nazwał pewną siłę duszy, bo naszymi stopami wychodzimy do Tego, który mówi: „Ja jestem drogą” (J 14, 6), i musimy je przyodziać w gotowości do głoszenia ewangelii świata. – Błogosławiony Hieronim. Kreacje, książka. 17 Kijów, 1903, s. 383. XNUMX.
Święci starsi opowiedzieli nam taki przypadek. Jeden mnich przybył ze Skete, aby odwiedzić swoich ojców, którzy mieszkali w miejscu zwanym Cells, gdzie wielu mnichów mieszkało w oddzielnych celach. Ponieważ w tym czasie nie było już wolnej celi, w której mógłby przebywać, jeden ze starszych, który miał inną celę, niezajętą, udostępnił ją gościowi. Wielu braci zaczęło odwiedzać wędrowca, ponieważ miał on duchową łaskę nauczania słowa Bożego. Zobaczył to starzec, który udostępnił mu celę, i poczuł zazdrość. Oburzył się i powiedział: „Tak długo mieszkam w tym miejscu, ale bracia nie przychodzą do mnie, chyba że bardzo rzadko, a potem w święta, ale wielu braci przychodzi do tego pochlebcy prawie codziennie”. Następnie wydał swojemu uczniowi taki rozkaz: „Idź i powiedz mu, żeby opuścił celę, bo jest mi to potrzebne”. Uczeń przyszedł do wędrowca i rzekł do niego: „Ojciec mój posłał mnie do twojej świątyni; słyszał, że jesteś chory”. Podziękował i poprosił starszego, aby modlił się za niego do Boga, gdyż bardzo cierpiał na bóle brzucha. Uczeń, wracając do starszego, powiedział: „Prosi waszą świątynię, aby go nosiła przez dwa dni, podczas których mógł znaleźć dla siebie celę”. Po trzech dniach starszy ponownie wysłał ucznia do wędrowca: „Idź i powiedz mu, żeby opuścił moją celę. Uczeń poszedł do wędrowca i powiedział: „Mój ojciec bardzo się zaniepokoił, gdy usłyszał o twojej chorobie; przysłał mnie, żeby sprawdzić, czy czujesz się lepiej? Poprosił o przekazanie: „Dziękuję, święty panie, za twoją miłość! Tak bardzo się mną zaopiekowałeś! Dzięki Waszym modlitwom czuję się lepiej”. Uczeń wracając, powiedział do swego starszego: „A teraz prosi, aby wasze sanktuarium zaczekało do niedzieli; wtedy natychmiast odejdzie.” Nadeszła niedziela i wędrowiec spokojnie pozostał w swojej celi. Starzec rozpalony zazdrością i gniewem chwycił laskę i poszedł wybić wędrowca z celi. Widząc to, uczeń podszedł do starszego i rzekł do niego: „Jeśli rozkażesz, pójdę dalej i zobaczę, czy bracia przyszli do niego, który na twój widok może się zgorszyć”. Otrzymawszy pozwolenie, uczeń poszedł przodem i wchodząc do wędrowca, powiedział do niego: „Oto mój ojciec idzie cię odwiedzić. Spieszcie się z nim spotkać i podziękować mu, gdyż czyni to z wielkiej dobroci serca i miłości do was”. Narciarz natychmiast wstał i w radosnym nastroju wyszedł mu na spotkanie. Widząc starszego, zanim się zbliżył, upadł przed nim na ziemię, oddając mu cześć i dziękczynienie: „Niech Pan wynagrodzi cię, umiłowany ojcze, wieczystymi błogosławieństwami za twoją celę, którą mi zapewniłeś przez wzgląd na Jego imię! Niech Chrystus Pan przygotuje dla was w niebiańskim Jeruzalem, wśród swoich świętych, chwalebne i jasne mieszkanie! Starszy, słysząc to, wzruszył się swoim sercem i rzucając laskę, rzucił się w ramiona wędrowca. Ucałowali się w Panu, a starszy zaprosił gościa do swojej celi, aby wspólnie spożyć posiłek, dziękując Bogu. Na osobności starszy zapytał swego ucznia: „Powiedz mi, synu, czy przekazałeś swemu bratu te słowa, które mu kazałem przekazać?” Wtedy uczeń wyznał: „Powiem ci, mistrzu, prawdę: przez moje oddanie tobie, ojcze i mistrzu, nie odważyłem się mu powiedzieć, co rozkazałeś, i nie przekazałem ani jednego z twoich słów”. Starzec, słysząc to, upadł do nóg ucznia i powiedział: „Od dziś jesteś moim ojcem, a ja twoim uczniem, ponieważ Chrystus wybawił zarówno moją duszę, jak i duszę mojego brata z grzesznej sieci przez waszą roztropność i czyny pełne bojaźni Bożej. i miłość". Pan udzielił swojej łaski i wszyscy zamieszkali w pokoju Chrystusowym, wybawionym przez wiarę, świętą troskę i dobre intencje ucznia. Kochając swego starszego doskonałą miłością do Chrystusa, „bardzo się bał, aby jego duchowy ojciec, porwany namiętnością zazdrości i gniewu, popadł w przestępstwo, które zniweczyłoby wszystkie jego trudy, podejmowane od młodości w służba Chrystusowi w imię Życia Wiecznego.
Zdjęcie autorstwa Rona Lacha :
