Naukowcy są pewni, że Tell el-Hamam w Jordanii, gdzie ślady ekstremalnego upału i warstwa zniszczenia są zgodne z biblijną historią zniszczenia Sodomy, jest miejscem tego starożytnego miasta. W niedawnym wywiadzie opublikowanym pod koniec czerwca archeolog przedstawia przekonujący argument dotyczący identyfikacji starożytnego biblijnego miejsca Sodomy. Stephen Collins, dziekan wydziału archeologii na Trinity Southwest University, mówi, że on i jego zespół mają powody, by sądzić, że Tell el-Hammam w Jordanii ma wiele cech wskazujących na Sodomę, donosi The Daily Caller. W szczególności miejsce to może poszczycić się rozproszonymi artefaktami z epoki brązu, które wykazują oznaki intensywnego ogrzewania. Jest to zgodne z opisem w biblijnych opowieściach o ognistym zniszczeniu miasta.
Collins omawia intrygujące znaleziska, stwierdzając: „Kiedy zagłębimy się kilka centymetrów w warstwę z epoki brązu, natkniemy się na kawałek ceramiki – część słoika do przechowywania, który wydaje się być oszklony”. Jeden z kolegów Collinsa rysuje analogię, porównując widoczne blizny z tymi na poligonie jądrowym Trinity w Nowym Meksyku, gdzie zdetonowano pierwszą na świecie bombę atomową. Wcześniejsze doniesienia o tym miejscu sugerują, że około 4,000 lat temu uległo ono katastrofalnemu zniszczeniu, prawdopodobnie w wyniku uderzenia meteorytu. Chociaż prawdziwość tego wydarzenia nie została jeszcze ustalona, znaleziono dowody, jak szczegółowo opisano w badaniu. Badacz zauważył obecność warstwy bogatej w węgiel drzewny, wskazującej na intensywne spalanie, a także kolekcję stopionych artefaktów. Na podstawie tych znalezisk przypuszcza się, że miejsce to uległo szybkiej i niszczycielskiej destrukcji.
Oprócz tego Collins twierdzi, że w Piśmie Świętym znajduje się co najmniej 25 odniesień geograficznych, które można powiązać z lokalizacją Sodomy. Jako przykład podaje Księgę Rodzaju 13:11, gdzie jest mowa o tym, jak Lot udał się na wschód. Należy zauważyć, że Tell el-Hamam znajduje się na wschód od Betel i Aj, co jest zgodne z tą relacją biblijną.
Sugestia Collinsa i jego zespołu stwarza atrakcyjną możliwość, że Tell el-Hammam rzeczywiście było miejscem starożytnego miasta Sodoma. Biorąc pod uwagę, że pozostałości z epoki brązu wykazują oznaki intensywnego upału, przypominające ognisty los Sodomy, a korelacje geograficzne zgodne z opisami biblijnymi, dalsze badania i analizy naukowe bez wątpienia rzucą dalsze światło na tę godną uwagi hipotezę.
Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego (Santa Barbara) powiedzieli, że udało im się rozwiązać jedną z najstarszych tajemnic historii ludzkości – tajemnicę zniszczenia miast Sodomy i Gomory, o których mowa w Biblii, napisał Express.co.uk w marcu ubiegłego roku.
Pisma święte mówią, że gniew Boży zmiótł ich z powierzchni ziemi, ponieważ ich mieszkańcy pogrążyli się w bezprecedensowym zepsuciu i stracili wszelki strach. Ale rzeczywistość była znacznie bardziej prozaiczna, mówi główny autor badania, prof. James Kennett. Według niego Sodoma i Gomora zostały zniszczone przez deszcz meteorytów, który spalił wszystkie budynki i spowodował śmierć wszystkich 8,000 25 mieszkańców. Być może to samo wydarzenie spowodowało upadek murów Jerycha. Ta hipoteza wydaje się bardzo prawdopodobna, biorąc pod uwagę, że Jerycho znajdowało się około 100 kilometrów od epicentrum „żywiołu ognia”. Uczeni wyjaśniają, że wizualnie to, co stało się z Sodomą i Gomorą, mogło rzeczywiście przypominać gniew Boży, ponieważ gigantyczna kula ognia najprawdopodobniej spadła z nieba na miasta. Nastąpiła eksplozja, która zdewastowała północną część doliny Jordanu i zrównała z ziemią zabudowania na obszarze około XNUMX akrów. Zniszczeniu uległ również opisywany w starożytnych źródłach pałac, kamienice i dziesiątki małych wiosek obróconych w popiół.
Kalifornijscy badacze są przekonani, że nikt nie przeżył tej katastrofy. Potężna eksplozja nastąpiła około 2.5 km nad ziemią i wytworzyła falę uderzeniową, która rozprzestrzeniła się z prędkością około 800 km/h. Ludzkie szczątki odkryte przez archeologów na miejscu katastrofy sugerują, że zostały wysadzone w powietrze lub spalone. Wiele kości jest pokrytych pęknięciami, niektóre są popękane. „Widzieliśmy dowody na temperatury przekraczające 2,000 stopni Celsjusza” – mówi prof. Kennett. Do podobnych wniosków doszedł międzynarodowy zespół ekspertów, który badał fragmenty ceramiki i materiałów budowlanych. „Wszystko stopiło się i zamieniło w szkło” — podsumowuje Kenneth.
Stworzona przez człowieka technologia, która mogłaby wyrządzić takie szkody, z pewnością nie istniała w tamtych czasach. Profesor Kennett porównał to niezwykłe wydarzenie do upadku meteorytu tunguskiego w 1908 roku, kiedy 12-megatonowy „pocisk kosmiczny” zniszczył 80 milionów drzew na obszarze około 900 kilometrów kwadratowych we wschodniej Syberii. Mogło to być również uderzenie, które zniszczyło dinozaury, ale na mniejszą skalę. Stopione metale, w tym żelazo i krzemionkę, znaleziono na obszarze, na którym prawdopodobnie znajdowała się Sodoma i Gomora, w próbkach gleby i osadach wapiennych. To również należy uznać za dowód na to, że wydarzyło się tam coś niezwykłego – chwilowe uderzenie ekstremalnie wysokich temperatur.
Sodoma i Gomora razem zajmowały obszar 10 i 5 razy większy niż odpowiednio Jerozolima i Jerycho. Według prof. Kennetta, na całym tym obszarze naukowcy znajdują próbki pękniętego kwarcu. „Myślę, że jednym z głównych odkryć jest pęknięty kwarc. To ziarna piasku zawierające pęknięcia, które powstają dopiero pod bardzo dużym ciśnieniem – wyjaśnia naukowiec. – Kwarc to jeden z najtwardszych minerałów. Bardzo trudno go złamać – tłumaczy naukowiec.
Teraz naukowcy z całego świata prowadzą wykopaliska w starożytnym mieście Tal el-Haman. Wielu z nich spiera się, czy ta osada jest dokładnie tym miejscem, które Biblia nazywa Sodomą. Badacze uważają, że wielka katastrofa, która wydarzyła się na tych terenach, dała początek ustnym tradycjom, które zainspirowały spisaną relację w Księdze Rodzaju. Być może ten sam kataklizm zrodził biblijną legendę o upadku murów Jerycha.
Ilustracja: prawosławna ikona św. Dawida i Salomona – klasztor Vatoped, góra Athos.
