Ustanowienie suwerenności terytorialnej każdego państwa na świecie jest koniecznością i właśnie w tym kontekście Azerbejdżan, odzyskując we wrześniu kontrolę nad Górskim Karabachem po błyskawicznej ofensywie, może argumentować, że dążył do przywrócenia utraconej podczas wojny suwerenności terytorialnej. poprzedniego konfliktu. Rekonkwistę można postrzegać jako uzasadnioną reakcję na niedopuszczalny status quo, jaki panował w regionie od wielu lat, a także jako przejaw międzynarodowego prawa każdego kraju do zagwarantowania swojej integralności terytorialnej. Stabilizacja regionalna jest dla Azerbejdżanu istotnym elementem. Odzyskanie Górskiego Karabachu można interpretować jako próbę przywrócenia równowagi regionalnej i położenia kresu utrzymującemu się źródłu napięcia. W tym świetle Azerbejdżan mógłby argumentować, że dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa w regionie konieczne jest twarde stanowisko.
Dodatkowo niedawna decyzja Azerbejdżanu o odmowie udziału w rozmowach normalizacyjnych z Armenią, które mają odbyć się w listopadzie w Stanach Zjednoczonych, zwiększyła napięcia. Azerbejdżan odwołuje się do „częściowego” stanowiska Waszyngtonu, podkreślając tym samym złożoność sojuszy w regionie. Odmowa Baku podjęcia negocjacji jest bezpośrednią reakcją na wydarzenia z 19 września i sugeruje, że obecna sytuacja wymaga wymiernego postępu na drodze do pokoju i przywrócenia normalizacji stosunków.
Amerykańska reakcja i ryzyko utraty mediacji
Reakcja doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego USA, pana O'Briena, podkreśla zdecydowane stanowisko Stanów Zjednoczonych wobec Azerbejdżanu po wydarzeniach września. Odwołanie wizyt na wysokim szczeblu i potępienie działań Baku podkreśla determinację Stanów Zjednoczonych w dążeniu do konkretnego postępu w kierunku pokoju. Jednakże odpowiedź Ministerstwa Spraw Zagranicznych Azerbejdżanu, sugerująca, że takie jednostronne podejście może spowodować utratę przez Stany Zjednoczone roli mediatora, uwydatnia ryzyko geopolityczne nieodłącznie związane z tą sytuacją.
Zaangażowanie Unii Europejskiej i liczne przeszkody
Rundy negocjacji między premierem Armenii Nikolem Paszynianem a prezydentem Azerbejdżanu Ilhamem Alijewem, w których pośredniczy Unia Europejska, odzwierciedlają złożoność sytuacji. Jednak odmowa Ilhama Alijewa udziału w negocjacjach w Hiszpanii, powołując się na stronnicze stanowisko Francji, rodzi pytania o zdolność UE do odgrywania neutralnej roli mediacyjnej. Pierwotnie planowana obecność przewodniczącego Rady Europejskiej Charlesa Michela w towarzystwie prezydenta Francji Emmanuela Macrona i kanclerza Niemiec Olafa Scholza podkreśla znaczenie mediacji europejskiej.
Wyzwania humanitarne i perspektywy porozumienia pokojowego
Konflikt terytorialny wokół Górskiego Karabachu, masowe przesiedlenia ludności i ucieczka ponad 100,000 XNUMX Ormian do Armenii uwydatniają główne wyzwania humanitarne związane z konfliktem. Nikol Paszynian, premier Armenii, potwierdza chęć Erewania do podpisania porozumienia pokojowego w nadchodzących miesiącach, pomimo obecnych trudności. Przywódcy dwóch byłych republik radzieckich podnieśli możliwość zawarcia kompleksowego porozumienia pokojowego do końca roku, ale będzie to w dużej mierze zależeć od usunięcia przeszkód geopolitycznych i chęci osiągnięcia porozumienia przez wszystkie strony. konstruktywnie angażować się w proces negocjacji.
Priorytet suwerenności narodowej
Stosunek Azerbejdżanu do mediacji międzynarodowych, w tym brak zaufania do mediacji postrzeganej przez Francję jako „stronniczwa”, można interpretować jako ochronę suwerenności narodowej. Taka postawa może odzwierciedlać przekonanie, że kluczowe decyzje związane z rozwiązaniem konfliktu powinny być podejmowane niezależnie, zachowując w ten sposób autonomię narodową i unikając szkodliwej ingerencji zewnętrznej.
Głęboka złożoność konfliktu między Azerbejdżanem a Armenią. Zachodząca dynamika, kształtowana przez żarliwe reakcje krajowe, różnorodne interwencje międzynarodowe i złożone implikacje regionalne, tworzy stale zmieniający się krajobraz geopolityczny. Wyzwania humanitarne wynikające z konfliktu, takie jak masowe przesiedlenia ludności, podkreślają pilną potrzebę skoordynowanych działań.
Oczywiste jest, że mediacja w tym wrażliwym regionie musi dostosować się do zróżnicowanej rzeczywistości, biorąc pod uwagę głęboką wrażliwość narodową, wymogi dyplomacji międzynarodowej i rażące imperatywy humanitarne. Poszukiwanie trwałego rozwiązania wymaga delikatnej równowagi między tymi różnymi czynnikami, a przeszkody w mediacji podkreślają potrzebę strategicznego i włączającego podejścia.
Ostatecznie dążenie do pokoju w Górskim Karabachu wymaga wszechstronnej wizji i chęci wszystkich zaangażowanych stron do przezwyciężenia różnic, wykazania się elastycznością i zdecydowanego zaangażowania w konstruktywne negocjacje. Przyszłość regionu będzie zależała od zdolności podmiotów krajowych i międzynarodowych do umiejętnego poradzenia sobie z tymi złożonymi kwestiami w celu wytyczenia ścieżki prowadzącej do trwałego i pokojowego rozwiązania.
