Аз ҷониби Сент Ҷон Крисостом
Ва баъд аз марги Тераҳ, Худованд ба Абром гуфт: «Аз замини худ ва аз хонадони худ ва аз хонаи падарат дур шав ва ба замине ки ба ту нишон медиҳам, бирав». Ва туро забони бузург хоҳам кард, ва туро баракат хоҳам дод, ва номи туро ҷалол хоҳам дод, ва ту баракат хоҳам ёфт. Ва касеро, ки туро баракат медиҳад, баракат хоҳам дод, ва касеро, ки ба ту қасам хӯрад, лаънат хоҳам гуфт: ва тамоми қабилаҳои рӯи замин аз ту баракат хоҳанд ёфт (Ҳас. XII, 1, 2, 3). Биёед ҳар яки ин калимаҳоро бодиққат тафтиш кунем, то рӯҳи худододгари падарро бубинем.
Биёед, ин суханонро нодида нагирем, балки андеша кунем, ки ин фармон то чӣ андоза душвор аст. Ӯ мегӯяд, аз замини худ ва аз хешовандони худ ва аз хонаи падар берун шав ва ба замине ки ба ту нишон медиҳам, бирав. Мегӯяд, он чи маълуму мӯътамад аст, тарк кунед ва ношиносу бесобиқаро афзал донед. Бубинед, ки чй тавр аз худи аввал ба одами одил таълим дода шудааст, ки чизи ноаёнро аз чизи намоён ва ояндаро аз он чи ки дар дасташ буд, афзалтар донад. Уро ба кори ночиз амр накардаанд; (фармуд) заминеро, ки дар он муддати тӯлонӣ зиндагӣ мекард, тарк кунад ва тамоми хешовандӣ ва тамоми хонаи падарашро тарк кунад ва ба ҷое биравад, ки намедонист ва парвое надорад. (Худо) нагуфт, ки ӯро ба кадом кишвар кӯч додан мехоҳад, вале бо номуайянии амри ӯ тақвои падарро имтиҳон кард: бирав, мегӯяд, ба замин, ба ту нишон медиҳам. Фикр кун, эй азизон, барои иҷрои ин амр чӣ рӯҳи баланде лозим буд, ки аз ҳеҷ ҳавас ва одате надошта бошад. Дарвоқеъ, агар ҳоло ҳам, вақте ки имони порсоӣ аллакай паҳн шудааст, бисёриҳо ба одати худ чунон сахт часпидаанд, ки онҳо қарор медиҳанд, ки ҳама чизро интиқол диҳанд, ҳатто агар лозим бошад, маконеро, ки то ҳол дар он зиндагӣ мекарданд, тарк кунанд ва ин рӯй медиҳад. , на танхо бо одамони оддй, балки бо онхое, ки аз гавгои рузгори рузгор ба нафака рафтаанд ва зиндагии монахиро интихоб кардаанд, — пас табиист, ки ин марди солех аз чунин фармон нороҳат шуда, дар иҷрои он дудилагӣ мекард. он. Рав, мегӯяд ӯ, хешу табор ва хонаи падаратро тарк кун ва ба замине бирав, ки онро ба ту нишон медиҳам. Кӣ аз чунин суханон ошуфта намешавад? (Худованд) на макон ва на кишварро ба ӯ эълон накарда, рӯҳи солеҳро бо чунин номуайянӣ меозмояд. Агар чунин фармон ба каси дигар, як одами оддй дода мешуд, мегуфт: хамин тавр бошад; ту ба ман амр медиҳӣ, ки заминеро, ки ҳоло ман зиндагӣ мекунам, хешовандӣ ва хонаи падарамро тарк кунам; аммо чаро ҷои рафтанамро ба ман намегӯӣ, то бидонам, ки масофаи дур ҳадди ақалл чӣ қадар бузург аст? Ман аз куҷо медонам, ки он замин аз ин замине, ки ман меравам, хеле беҳтар ва ҳосилноктар хоҳад буд? Аммо марди солеҳ ин гуна чизе нагуфт ва фикр намекард ва ба аҳамияти фармон нигоҳ карда, ношиносро аз он чи дар дасташ буд, авлотар донист. Гузашта аз ин, агар рӯҳи баланд ва ақли хирад намедошт, агар дар ҳама кор тоъати Худоро надошт, ба як монеаи муҳими дигар – марги падараш дучор мешуд. Медонед, бисёриҳо ба хотири тобути хешовандонашон дар ҷойҳое мурдан мехостанд, ки волидонашон умри худро ба охир расониданд.
4. Пас, барои ин марди солеҳ, агар он қадар худопараст намебуд, табиист, ки дар ин бора низ фикр мекардам, ки падарам аз рӯи муҳаббати ман зодгоҳашро тарк карда, одатҳои кӯҳнаи худро тарк карда, бо шикасти ҳама (монеаҳое), ҳатто ба ин ҷо омадаанд ва кас қариб метавон гуфт, ки аз ман дар мулки бегона мурд; ва ҳатто пас аз маргаш, ман кӯшиш намекунам, ки ба ӯ дар шакли асл пардохт кунам, балки ба нафақа мебароям ва ҳамроҳи оилаи падарам тобути ӯро мегузорам? Вале азму иродаи уро хеч чиз боздошта натавонист; муҳаббат ба Худо ҳама чизро барои ӯ осон ва роҳат менамуд.
Пас, эй маҳбубон, лутфу марҳамати Худо нисбат ба патриарх хеле бузург аст! Онҳо, мегӯяд ӯ: «Ман баракат хоҳам дод, ки шуморо баракат медиҳанд; Ва онҳоеро, ки туро лаънат мекунанд, лаънат хоҳам кард, ва аз ту тамоми қабилаҳои рӯи замин баракат хоҳанд ёфт. Ана як тӯҳфаи дигар! Ҳама, мегӯяд ӯ, қабилаҳои рӯи замин саъй хоҳанд кард, ки бо номи Ту баракат гиранд ва беҳтарин шӯҳрати худро дар гирифтани номи Ту ҷой хоҳанд дод.
Шумо мебинед, ки чӣ гуна на синну сол ва на чизи дигаре, ки ӯро ба зиндагии хонагӣ мепайвандад, барои ӯ монеае набуд; баръакс, муҳаббат ба Худо ҳама чизро мағлуб кард. Ҳамин тариқ, вақте ки рӯҳ хушҳол ва бодиққат аст, ҳама монеаҳоро паси сар мекунад, ҳама чиз ба сӯи объекти дӯстдоштааш мешитобад ва новобаста аз он ки чӣ гуна мушкилоте, ки ба он дучор мешавад, онро ба таъхир намеандозад, балки ҳама чиз мегузарад ва пеш аз расидан ба он намеистад. мехохад. Аз ин чост, ки ин марди солех, гарчанде ки пирй ва дигар монеахо уро боздорад, бо вучуди ин тамоми риштахои худро канда, мисли чавони пургайрат ва аз хеч чиз монеъ нашуда, ба ичрои фармони худ шитофт ва шитоб мекард. Худовандо. Ва хар касе, ки ба кори пуршараф ва диловарона карор додааст, бе он ки пешакй ба мукобили хамаи он чизе, ки ба ин гуна корхона халал мерасонад, мусаллах нашавад, имконнопазир аст. Марди солеҳ инро хуб медонист ва ҳама чизро бепарво гузошта, дар бораи одат, ё хешовандӣ, ё хонаи падар, ё тобути (падар) ва ҳатто пиронсолӣ фикр накарда, тамоми андешаҳояшро танҳо ба он равона мекард, гӯё. Ӯ фармони Худовандро иҷро кунад. Ва он гоҳ манзараи аҷибе пайдо шуд: марде дар пирии шадид, бо занаш, инчунин пиронсол ва ғуломони зиёд, ҳатто намедонист, ки саргардонии ӯ дар куҷо хотима меёбад. Ва агар шумо низ дар бораи он фикр кунед, ки роҳҳо он замон то чӣ андоза душвор буд (он гоҳ имкон надошт, мисли ҳозир касеро озодона ранҷондан ва ба ин васила бо роҳат сафар кардан ғайриимкон буд, зеро дар ҳама ҷойҳо мақомоти гуногун буданд ва мусофирон бояд фиристода мешуданд. аз як соҳиб ба соҳиби дигар ва қариб ҳар рӯз аз подшоҳӣ ба подшоҳӣ мекӯчанд), пас ин ҳолат барои одил монеаи кофӣ мебуд, агар ӯ муҳаббати бузург (ба Худо) ва омодагии иҷрои фармони Ӯро надошт. Аммо ин ҳама монеаҳоро чун тортанак пора-пора кард ва... ақли худро бо имон мустаҳкам карда, ба бузургии ваъдакарда итоат карда, ба сафар баромад.
Оё мебинӣ, ки ҳам фазилат ва ҳам бадӣ на ба табиат, балки ба озодии мо вобаста аст?
Сипас, то бидонем, ки ин кишвар дар чӣ вазъият буд, ӯ мегӯяд: Он вақт канъониён дар рӯи замин зиндагӣ мекарданд. Мӯсои муборак ин суханро беҳадаф набуда, балки барои он гуфта буд, ки рӯҳи хирадманди падарро дарк кунед ва аз он сабаб, ки ӯ азбаски ин ҷойҳоро ҳанӯз канъониён ишғол мекардаанд, бояд мисли як овораву саргардон, мисли баъзеҳо зиндагӣ мекард. одами бечора, чунон ки лозим буд, паноҳгоҳе надошт. Ва аммо аз ин хам шикоят накард ва нагуфт: ин чист? Ман, ки дар Харрон чунин иззату эхтиром умр ба cap бурдаам, акнун бояд чун як бе реша, чун овораву гарибе, аз рахм ин чову ин чо зиндагй кунам, дар панохи бечора барои худ оромй биҷӯям — ва инро низ ба даст оварда наметавонам, вале мачбурам, ки дар хаймаю кулбахо зиндагй кунам ва ба хамаи офатхои дигар тоб дихам!
7. Аммо барои он ки таълимро аз ҳад зиёд идома надиҳем, биёед дар ин ҷо таваққуф кунем ва сухани худро ба итмом расонем ва аз муҳаббати шумо хоҳиш кунем, ки ба хислати рӯҳонии ин марди солеҳ пайравӣ кунед. Воқеан, хеле аҷиб хоҳад буд, ки агар ин марди солеҳ, ки аз сарзамини худ ба сарзамини (дигаре) даъват шуда буд, чунон тоъате нишон диҳад, ки на пирӣ ва на монеаҳои дигаре, ки мо ҳисоб кардаем ва нохушиҳои он замон на ваќт ва на душворињои дигаре, ки ўро боздошта метавонистанд, ўро аз тоъату тоат боздошта натавонистанд, балки пирамард мисли љавони шодравон гурехт ва шитобон бо зану љиянаш ва ѓуло- наш иљро кард. амри Худо, мо, баръакс, аз замин ба замин, балки аз замин ба осмон даъват шудаем, дар тоъату итоъат мисли солеҳон ғайрат нахоҳем кард, балки сабабҳои хушку ночиз меорем ва на аз бузургии ваъдаҳои (Худо) ва на аҳамияти зоҳирии заминӣ ва муваққатӣ ва на иззати даъваткунанда, - баръакс, мо чунон бепарвоӣ пайдо хоҳем кард, ки муваққатиро аз ҳамеша абадӣ, замин ба осмон ва мо чизеро, ки ҳеҷ гоҳ хотима намеёбад, пасттар аз он чизе, ки пеш аз пайдо шуданаш парвоз мекунад, ҷойгир хоҳем кард».
Сарчашма: Сент Ҷон Крисостом. Сӯҳбатҳо дар бораи китоби Ҳастӣ.
Сухбат XXXI. Ва Торо ба Абром ва писаронаш Ноҳӯр, ва ба Лут ибни писараш Аррон, ва келинаш Сорай, зани писараш Абром, об дод, ва ӯро аз замини калдониён берун овардам, ва ба замини Канъон рафта, ҳатто ба Ҳорон омада, дар он ҷо сокин шуд (Ҳас. XI, 31).
Сурати тасвирӣ: Аҳди Қадим ибрӣ.
