Аз ҷониби Василий Бузург
Қоидаи ахлоқӣ 80
Боби 22
Хусусияти масеҳӣ чист? Имоне, ки бо муҳаббат амал мекунад (Ғал. 5:6).
Дар имон чист? Эътимоди беғаразона ба ҳақиқати суханони илҳоми илоҳӣ, ки на аз андешае, ки аз зарурати табиӣ бармеояд ва на аз тақвои зоҳир ба ларза намеояд.
Хусусияти мӯъминон чист? Зиндагӣ дар ин эътимод тавассути қудрати чизҳои гуфташуда, ҷуръат намекунад, ки чизеро хориҷ ё илова кунад. Зеро агар «ҳар он чи аз рӯи имон нест, гуноҳ аст» (Рум. 14:23), мувофиқи гуфтаҳои расул, «ва имон аз шунидан ва шунидан аз каломи Худост» (Рум. 10:17), Пас ҳар чизе, ки берун аз Навиштаҳои илҳомбахшида шудааст, аз рӯи имон нест, гуноҳ аст.
Муҳаббати Худо чист? Аҳкоми Ӯро риоя намуда, дар ҷустуҷӯи ҷалоли Ӯ.
Муҳаббат ба ёри худ чист? На барои ҷустуҷӯи худ, балки он чизе, ки ба дӯстдоштаи худ ҳам фоидаи рӯҳонӣ ва ҳам ҷисмонӣ дорад.
Хусусияти масеҳӣ чист? Ба воситаи таъмиди об ва Рӯҳ аз нав таваллуд шудан.
Хусусияти оби таваллуд чист? Чунон ки Масеҳ як бор барои гуноҳ мурд, то ки мурд ва ба ҳар гуна ҷиноят тоб наоварад, мувофиқи он ки навишта шудааст: «Ҳар кӣ дар Исои Масеҳ таъмид ёфта буданд, мо ба мамоти Ӯ таъмид гирифтаем; ва ҳамин тавр мо бо Ӯ ба воситаи таъмид ба мамот дафн карда шудем, зеро медонистем, ки пири мо бо Ӯ маслуб шудааст, то ҷисми гунаҳкор нест карда шавад, то ки мо дигар ғуломи гуноҳ нашавем» (Рум. 6:3-). 4а, 6).
Хусусияти аз Рӯҳ таваллуд шудан чист? То мувофиқи андозае, ки ба ӯ дода шудааст, аз он чи ки аз он таваллуд шудааст, гардад, мувофиқи он чи навишта шудааст: «Он чи аз ҷисм таваллуд меёбад, ҷисм аст, ва он чи аз Рӯҳ таваллуд меёбад, рӯҳ аст» (Юҳанно 3:6).
Хусусияти зодагони боло чӣ гуна аст? Барои он ки пирамардро бо аъмоли худ ва орзуҳои худ боздорад ва одами навро, ки дар дониш нав мешавад, дар симои Офаридгори худ бипӯшонад (ниг. Қӯл. 3:9-10), мувофиқи гуфтаҳои: « ҳамаи онҳое ки дар Масеҳ таъмид ёфтаанд, дар Ту Масеҳро дар бар кардаанд» (Ғал. 3:27).
Хусусияти масеҳӣ чист? Пок шудан аз ҳар гуна нопокиҳои ҷисмонӣ ва рӯҳонӣ ба воситаи Хуни Масеҳ ва корҳои муқаддасро бо тарси Худо ва бо муҳаббати Масеҳ ба ҷо овардан (ниг. 2 Қӯр. 7:1) ва надоштани доғ, иллат ва чизе монанди ин, балки муқаддас ва беайб будан (Эфс. 5:27) ва ба ин васила Бадани Масеҳро хӯрдан ва хуни онро нӯшидан, «зеро ҳар кӣ ба таври ношоиста мехӯрад ва менӯшад, маҳкумияти худро мехӯрад ва менӯшад» (1 Қӯр. 11:29).
Хусусияти онҳое, ки нон мехӯранд ва косаи Худовандро менӯшанд, чӣ гуна аст? Ҳифзи доимии хотираи Ӯ, ки барои мо мурд ва эҳё шуд.
Хусусияти онҳое, ки ин хотираро нигоҳ медоранд, чӣ гуна аст? То ки онҳо на барои худ, балки барои Он ки мурд ва барои онҳо эҳьё шуд, зиндагӣ кунанд (2 Қӯр. 5:15).
Хусусияти масеҳӣ чист? То ки дар адолат дар ҳама чиз аз китобдонон ва фарисиён бартарӣ дошта бошанд (Матто 5:20), ба андозаи таълимоти Худованд мувофиқи Инҷил.
Хусусияти масеҳӣ чист? Ҳамдигарро дӯст доред, чунон ки Масеҳ моро дӯст дошт (Эфс. 5:2).
Хусусияти масеҳӣ чист? То ҳамеша Худовандро пеши ӯ бубинад (Заб. 15:8).
Хусусияти масеҳӣ чист? Ҳар рӯз ва соат бедор бошед ва ҳамеша дар камолоти олӣ омода бошед, то ба Худо писанд ояд, зеро бидонед, ки Худованд дар соате меояд, ки интизораш нест (ниг. Луқо 12:40).
Шарҳ: Қоидаҳои ахлоқӣ (Regulae morales; Ἀρχή τῶν ἠθικῶν) асари Василий Бузург аст, ки дар он ваъдаи ба аскетҳои минтақаи Понтус додаашро то ҳадди имкон иҷро мекунад: дар як ҷо ҷамъ кардани мамнуъиятҳо ва ӯҳдадориҳое, ки дар Аҳди Ҷадид барои шахсе, ки мувофиқи аҳкоми Худо зиндагӣ мекунанд, дар ин ҷо ва он ҷо пароканда карда шудаанд. Инҳо дастурҳои рӯҳонӣ мебошанд, ки то андозае ба як маълумотномаи муфид ба матнҳои Аҳди Ҷадид шабоҳат доранд. Онҳо ҳаштод қоидаро дар бар мегиранд, ки ҳар як қоида ба шумораи гуногуни бобҳо тақсим шудааст.
Қоидаи охирини 80 бисту ду бобро дар бар мегирад, ки умуман дар бораи масеҳиён бояд чӣ гуна бошанд ва инчунин онҳое, ки мавъизаи Инҷилро ба ӯҳда доранд.
Ин қоида бо боби 22 ба итмом мерасад, аммо он аз дигарон фарқ мекунад. Шояд он бояд ҳамчун эпилог ба тамоми Қоидаҳои ахлоқӣ баррасӣ шавад. Албатта, дар он низ авлиё ба худ содиқ монда, онро бо иқтибосҳо ва ишораҳо ба матнҳои библиявӣ пур мекунад, аммо дар айни замон, ҳангоми хондани он кас эҳсоси баландии доимиро мемонад, ки ҳар як ҷавоб ба он оварда мерасонад. саволи навбатӣ.
Манбаъ: Patrologia Graeca 31, 868C-869C.
