Κάνει κρύο, το Παρίσι αυτή την εποχή του χρόνου έχει κρύο 83 τοις εκατό υγρασία και η θερμοκρασία είναι μόλις τρεις βαθμοί. Ευτυχώς, το συνηθισμένο μου καφέ au lait και τοστ με βούτυρο και μαρμελάδα μου επιτρέπουν να βάλω τον υπολογιστή στο τραπέζι για να πλησιάσω πιο κοντά σε μια ιστορία που μας ταξιδεύει για άλλη μια φορά στον καταστροφικό κόσμο του θανάτου και του ιατρικού κατεστημένου.
Σε μια εφημερίδα, στις 22 Σεπτεμβρίου 2001, πριν από πολλά χρόνια, συνάντησα μια μικρή ακρόαση, ξέρετε, αυτές τις σύντομες ειδήσεις που εμφανίζονται σε μορφή στήλης και που χρησιμοποιούνται από τους συντάκτες εφημερίδων για να γεμίσουν τη σελίδα, η οποία είχε ως εξής:
Κίνδυνος αιμορραγίας με νέα αντικαταθλιπτικά:
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στην τελευταία έκδοση του British Medical Journal λέει ότι τα αντικαταθλιπτικά νέας γενιάς που αναστέλλουν την επαναρρόφηση της σεροτονίνης στον εγκέφαλο αυξάνουν τον κίνδυνο γαστρεντερικής αιμορραγίας στους ηλικιωμένους. Η έρευνα, που διεξήχθη σε πολλά καναδικά νοσοκομεία, διαπίστωσε ειδικότερα ότι η πιθανότητα να υποφέρετε από μια τέτοια διαταραχή είναι αυξημένη κατά 10 τοις εκατό.
Αν και η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε καναδικό νοσοκομείο, η πραγματικότητα είναι ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια, η λήψη αντικαταθλιπτικών στον παγκόσμιο πληθυσμό ήταν και συνεχίζει να είναι ανησυχητική. Οι μεγάλες φαρμακευτικές βιομηχανίες, με τη βοήθεια των γενικών ιατρών, των μέσων ενημέρωσης και των ψυχιάτρων, έχουν εμφυτεύσει την ιδέα ότι οποιαδήποτε συναισθηματική κατάσταση που μας αναστατώνει μπορεί να χαρακτηριστεί «ψυχική ασθένεια» και να θεραπευθεί με κάποια χαρά με αντικαταθλιπτικά νέας γενιάς.
Ήμουν ο ίδιος στο γιατρό το 2010 και ο γιατρός που με παρακολουθούσε, όταν της είπα για την ψυχική μου κατάσταση, είχε κάποια απάθεια, γιατί μόλις είχα περάσει από μια διαδικασία βαθύ πένθους στο οποίο ήμουν ακόμα βυθισμένος, χωρίς να σκεφτώ οποιοδήποτε άλλο είδος θεραπείας, μου συνταγογράφησε αντικαταθλιπτικά, τα οποία φυσικά δεν έπαιρνα. Ωστόσο, κάθε φορά που επισκέπτομαι τον γιατρό μου για οποιοδήποτε έγγραφο που σχετίζεται με οποιαδήποτε εξέταση, με έκπληξη βλέπω ότι τα ιατρικά μου αρχεία με δείχνουν ως άτομο που πάσχω από κατάθλιψη. Αν είχα αποφασίσει να πάρω φάρμακα εκείνη την εποχή, σήμερα θα ήμουν ένας χρόνια άρρωστος γεμάτος με χάπια για την «καταθλιπτική» μου θεραπεία.
Τον Νοέμβριο του 2022, μια γηριατρική πύλη δημοσίευσε μια έκθεση με έναν καταστροφικό τίτλο: Τα περιστατικά εγκεφαλικού θα αυξηθούν κατά 34% την επόμενη δεκαετία στην Ευρώπη. Η Ισπανική Νευρολογική Εταιρεία (SEN) επεσήμανε ότι 12.2 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο θα υποστούν εγκεφαλικό το 2022 και 6.5 εκατομμύρια θα πεθάνουν. Ανέφερε επίσης ότι περισσότεροι από 110 εκατομμύρια άνθρωποι που είχαν υποστεί εγκεφαλικό ήταν σε κατάσταση αναπηρίας.
Σύμφωνα με την ένωση και άλλους που συμβουλεύτηκαν, οι πιθανές αιτίες του εγκεφαλικού περιλαμβάνουν υψηλή αρτηριακή πίεση, κάπνισμα, σωματική αδράνεια, ανθυγιεινή διατροφή, παχυσαρκία, υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, κολπική μαρμαρυγή, υψηλά επίπεδα λιπιδίων στο αίμα, σακχαρώδης διαβήτης, γενετική, στρες κ.λπ.. Φαίνεται ότι το να ζεις, γενικά, προκαλεί εγκεφαλικό. Για άλλη μια φορά, η ιατρική στρώνει μια τεράστια τράπουλα στο τραπέζι, έτσι ώστε όποιο φύλλο και να σας μοιράσουν, δεν έχετε άλλη επιλογή από το να θεραπεύσετε τον εαυτό σας. Και ειδικά για άγχος ή ένταση, αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά.
Στη μέτρια έρευνά μου για τη σχέση μεταξύ του γήρατος και του εγκεφαλικού, έχω συναντήσει μερικά πραγματικά τρομακτικά άρθρα που ρίχνουν όλη την ευθύνη, όπως θα το έλεγε η δικαιοσύνη, για τη δοκιμασία στον ηλικιωμένο (είμαι και εγώ ηλικιωμένος). Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 28 Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους (2023) και με τίτλο: La depresión, un problema de salud pública entre la población δήμαρχος (Κατάθλιψη, πρόβλημα δημόσιας υγείας στους ηλικιωμένους). Μεταξύ των τρομακτικών συμπτωμάτων που μπορούν να διαγνώσουν μια τέτοια χρόνια ασθένεια, μπορείτε να διαβάσετε τα ακόλουθα:
Η κατάθλιψη έχει γίνει πρόβλημα δημόσιας υγείας που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής λόγω του επιπτώσεις στη γνωστική έκπτωση σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Τα συμπτώματά της μπορεί να ποικίλλουν και να επηρεάσουν τόσο τη σωματική όσο και τη συναισθηματική ευεξία των πασχόντων.
Συχνά συμπτώματα περιλαμβάνουν απώλεια ενέργειας ή συνεχή κόπωση, πλήξη, θλίψη ή απάθεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, νευρικότητα, ανησυχία, αυταπάτες, αδικαιολόγητο φόβο, αισθήματα αναξιότητας, ήπια γνωστική εξασθένηση, ανεξήγητο ή χρόνιο πόνο και ορισμένες διαταραχές συμπεριφοράς.
Κοινωνικοί παράγοντες που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με αντικαταθλιπτικά. Το να χαρακτηρίζονται τέτοια προβλήματα ως υπόθεση δημόσιας υγείας είναι ντροπή που επιβάλλεται για να θεραπεύονται οριστικά οι άνθρωποι που θα έπρεπε μόνο να βοηθηθούν να αισθανθούν ξανά χρήσιμοι. Το να ισχυρίζεσαι ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι «βάρος» σημαίνει ότι τους αφαιρείς τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, ειδικά όταν καταλήγουν σε γηροκομεία όχι για κοινωνική και συναισθηματική επανένταξη, αλλά μόνο ως «βοοειδή» για να ταΐσουν και να γεμίσουν με ναρκωτικά μέχρι να πεθάνουν. και δεν είναι πλέον ενόχληση.
Η υπερβολική φαρμακευτική αγωγή είναι ένας παράγοντας κινδύνου, ειδικά σε άτομα που είναι ήδη γκριζομάλλα. Οι μελέτες για το τι προκαλεί μια συγκεκριμένη ασθένεια, που πραγματοποιούνται σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο στον κόσμο ή σε «διαπιστευμένο» οργανισμό, δεν αναλύουν απαραίτητα, αν ποτέ, ποιος την προκαλεί. Γι' αυτό, όποτε μας συνταγογραφείται οτιδήποτε, δεν πρέπει να κουραζόμαστε να ζητάμε ανά πάσα στιγμή, ακόμη και από τις μηχανές αναζήτησης του Διαδικτύου να μας δείξουν και να ξεκαθαρίσουν κάθε τελευταίο μόριο αμφιβολίας που έχουμε. Και αν όχι, προτείνω να ξοδέψετε μερικά δολάρια (ευρώ) για να αγοράσετε ένα ή δύο βιβλία που κριτικάρουν το ιατρικό σύστημα. Συνιστώ πάντα, λόγω του συγγραφέα και της ιατρικής του εκπαίδευσης, ένα από αυτά τα δύο βιβλία: Πώς να επιβιώσετε σε έναν κόσμο με υπερβολική φαρμακευτική αγωγή, ή Φάρμακα που σκοτώνουν και οργανωμένο έγκλημα.
Το παγκόσμιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης θέλει να είμαστε υπερβολικά φαρμακοποιοί. Το φάρμακο πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο πολύ περιστασιακά. Αν χρειάζεται να είμαστε συνέχεια στο γιατρό, τότε κάτι δεν πάει καλά, ας διαβάσουμε τα χάπια που παίρνουμε, τις παρενέργειες που προκαλούν και μπορεί να αποδειχτεί ότι πέφτουμε σε μια αυτοκαταστροφική σπείρα με καθοδήγηση του μονόφθαλμου οδηγού οι τυφλοί.
Αλλά όπως λέω πάντα, καθώς τελειώνω τον ήδη κρύο καφέ μου, τα άρθρα μου, οι παρατηρήσεις μου, δεν έχουν καμία σχέση με την έντιμη ιατρική τάξη που προσπαθεί να μας φέρει πιο κοντά ώστε η υγεία μας να γίνεται όλο και καλύτερη και πιο σταθερή. Και με τον ίδιο τρόπο, είναι επίσης βολικό για εμάς να έχουμε επίγνωση της ζωής που κάνουμε. Είναι υγιές; Αν δεν είναι, ας το αλλάξουμε.
αναφορές:
Los casos de ictus aumentarán un 34% en la próxima década en Europa (geriatricarea.com)
La depresión, un problema de salud pública entre la población mayor (geriatricarea.com)
Diario La Razón, sábado, 22/IX/2021, σελ. 35 (Ισπανία)
