පසුගිය දෙසැම්බරයේ, රුසියාව සහ එක්සත් ජනපදය අතර ආතතීන් බරපතල ලෙස පුනර්ජීවනය වන අවස්ථාවේ, ප්‍රංශ චින්තන ටැංකිය Geopragma හි නිර්මාතෘ කැරොලයින් ගැලැක්ටෙරෝස් යුරෝපීය මට්ටමින් ආයාචනයක් ප්‍රකාශයට පත් කළ අතර එය අතර සබඳතා කල්පවත්නා සාමකාමී වීමට ඇති විය හැකි කොන්දේසි පෙන්නුම් කරයි. ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය, නේටෝ සහ රුසියාව. එතැන් සිට, ප්‍රධාන වශයෙන් යුක්‍රේන ප්‍රශ්න වටා පමණක් නොව මැද පෙරදිග ද පක්ෂ අතර ආතතීන් අඛණ්ඩව ඉහළ ගොස් ඇත.
දින කිහිපයකට පසු, මෙම අභියාචනයේ දක්වා ඇති කොන්දේසිවල ප්‍රධාන කොටස ජිනීවා සහ බ්රසල්ස් හි සාකච්ඡා මේසය මත විය.
ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ සහ නේටෝ සහ OSCE යන ද්විපාර්ශ්වික වශයෙන් මෙම සාකච්ඡාවල පළමු ප්‍රතිඵල සෘණාත්මක විය. යුරෝපය, එහි කොටස සඳහා, සාකච්ඡාවලින් බැහැරව තබා, අමතර ඉරියව්වකින් පමණක් කළ හැකි වූ අතර, එය ඒකාබද්ධ Borrell – Le Drian මාධ්‍ය හමුවේදී එහි විශිෂ්ටත්වය සොයා ගත් අතර, සාකච්ඡාවලට සෘජුවම සහභාගී වූවන් විසින් කලින් පැවසූ සියල්ලේ කනගාටුදායක දෝංකාරයකි. .
නැවත වරක්, යුරෝපය, දැන් ප්‍රධානත්වය දරන්නේ එමානුවෙල් විසිනි Macron. ඕස්ට්‍රේලියානු සබ්මැරීන් සම්බන්ධය (බිලියන දස දහස් ගණනක කොන්ත්‍රාත්තුවක් අවලංගු කරන ලදී) මෑතකදී එක්සත් ජනපදය විසින් අභියෝගයට ලක් කරන ලද එමානුවෙල් මැක්‍රොන් භූ දේශපාලනික යුරෝපයක් සංවිධානය කිරීමේ අභියෝගයට මුහුණ දී සිටී.
යුරෝපයට ඇත්තේ එයට ලැබිය යුතු දේ පමණි: “අධිරාජ්‍යයන්” සම්බන්ධයෙන් එහි විශ්වසනීයත්වය සහ ස්වාධීනත්වය නොමැතිකම, ඒවා කුමක් වුවත්, ලෝකයේ මූලෝපායික භූමිකාව එයට අහිමි කරයි.
එහෙත් අපගේ ලෝකයේ අභියෝග නිර්වචනය කිරීම සහ කළමනාකරණය කිරීම අරමුණු කරගත් සාකච්ඡා වගුවල සැබෑ එකතු කළ අගයක් නියෝජනය කිරීම සඳහා විසඳුම පවතින්නේ මෙම විශ්වසනීයත්වය සහ ස්වාධීනත්වය තුළ ය.
මෙම ගැටළු සඳහා පසුබිම කෙටියෙන් සලකා බලමු. කල්පනාකාරී ප්‍රකෝප කිරීමක් ලෙස, සීතලේ උච්චතම අවස්ථාවේ කියුබානු අර්බුදයේදී සිදු වූවාක් මෙන්, සතුරන් ලෙස සලකනු ලබන හමුදා භටයන් තම දේශසීමාවේ සිටීම සඳහා, ඉදිරි ගමනක් එපා යැයි පැවසීමට හැකි, 21 වැනි සියවසේ කෙනඩි පුටින් වේවිද? යුද්ධය? පිළිතුර නැත යන්නයි, මන්දයත් පෞරුෂයන් දෙක අතර ඇති සුහදතාවය බොහෝ දෙනා කම්පනයට පත් කරන නිසාත්, ඇමරිකානු ජනාධිපති සහ නිකිටා කෘෂෙව් එකල මූර්තිමත් කළ දේ අපට අමතක වූ නිසාත් ය: ප්‍රතිවිරෝධතාව, ලෝකයේ දර්ශන දෙකක ස්ථිර ගැටුමක්, දර්ශන දෙකක්. දේශපාලන, මිලිටරි, කාර්මික, සමාජීය, සංස්කෘතික සහ ආගමික බිත්ති මගින් නිර්වචනය කරන ලද සහ සීමා කරන ලද පරිමිතිය තුළ අපනයනය කිරීමට සහ පැනවීමට එක්සත් ජනපදයට සහ සෝවියට් සංගමයට අවශ්‍ය විය.
කෙසේ වෙතත්, සමහර රුසියානුවන් සහ බටහිරයන් එය ඉතා "සුවපහසු" සතුරෙකු ලෙස සලකනු ලැබුවද, සෝවියට් සංගමය වසර 30 ක් තිස්සේ මිය ගොස් ඇත. රුසියාව සෝවියට් සමාජවාදී සමූහාණ්ඩුවේ ප්‍රතිනිර්මාණයක් නොවේ, නොස්ටැල්ජියාව ඉතිහාසය සාදන්නේ නැත, එය තවමත් ලියා නොමැත. රුසියාව සෝවියට් සංගමය මෙන් අපනයනය කිරීමට සහ සීමා කිරීමට උත්සාහ නොකරයි, නමුත් ලෝකයේ සම්පූර්ණ කොටසක් වීමට සෙවීම කිසිවෙකු තමා විසින්ම පැනවිය යුතු නැති නව ශේෂයන්.
මෙම පළමු සාකච්ඡා වටය අසාර්ථක වීම අරුමයක් නොවන්නේ එබැවිනි. Yan Flemming, John Le Carré හෝ Gérard de Villiers විසින් ආනුභාව ලත් හොලිවුඩයේ සහ Manichean ඉදිකිරීම්වලට තවමත් සමාන දේ අත්හැරීමට සැබෑ සංස්කෘතික හා මානසික විප්ලවයක් අප තුළම සිදු කළ යුතුව තිබේ. බුද්ධිමය පලංචිය ප්‍රබන්ධ යථාර්ථයක් නීත්‍යානුකූල කිරීම අරමුණු කර ගෙන ඇත, එනම් ආරම්භ කරන ලද යැයි කියනු ලබන ගැටුමක දීර්ග වීම් ප්‍රචාරණය කළ යුතු ලෝකයක්.
යුරෝපයේ සහ ඉන් ඔබ්බට, ලෝකයේ ආරක්ෂාව සඳහා භයානක ක්‍රීඩාවක්.
නේටෝවේ වෘත්තිය වෝර්සෝ ගිවිසුමට ප්‍රතිරෝධය දැක්වීම බවත්, දෙවැන්න අතුරුදහන් වීම සන්ධානයේ අතුරුදහන් වීමට හෝ අවම වශයෙන්, තර්කානුකූලව, එහි අභිලාෂයන් සහ එහි තර්කනය නැවත අර්ථ දැක්වීමකට තුඩු දිය යුතු බවත් බොහෝ විට කියනු ලැබේ. මෙය එසේ නොවීය. ඊට ප්රතිවිරුද්ධව. නේටෝවේ මානසික සහ ක්‍රියාකාරී ඇල්ගොරිතමයන් පදනම් වී ගණනය කර ඇත්තේ රුසියාවට නරකම චේතනා ඇති බවට ප්‍රක්ෂේපණය කරන ආකෘති මත ය, ඒවා සෝවියට් සංගමයේ ඒවා විය: ජාත්‍යන්තරවාදී අභිලාෂයන් ප්‍රහාරාත්මක අපනයනය සහ මාක්ස්වාදී සමාජ-සංස්කෘතික, ආර්ථික හා දේශපාලන ආකෘතියක් පැනවීම. XXI ශතවර්ෂයේ රුසියාවේ මෙම කාරණය සම්පූර්ණයෙන්ම අතුරුදහන් විය. අපි සියවස වෙනස් කර ඇත, නමුත් අවාසනාවකට ලෝකය ගැන සිතන ආකාරය නොවේ.
කෙසේ වෙතත්, අද රුසියාව වෙන කවරදාටත් වඩා අපට සමාන ය. චීනයෙන් හෝ මධ්‍යම ආසියාවෙන් බලන විට එය අධිෂ්ඨානශීලී යුරෝපීය බලවතෙකි. පුද්ගලිකව, මම පවා සිතන්නේ එය අපව පිටපත් කිරීමට දැඩි උත්සාහයක් ගන්නා බවයි, මන්ද එහි අනන්‍යතා, එහි විශේෂතා, එහි ආර්ථිකය, එහි සමාජ ජීවිතය, එහි සම්ප්‍රදායන්, සංස්කෘතීන් සහ එහි ප්‍රත්‍යාවර්ත විග්‍රහ කළ යුත්තේ ගැටුමේ තර්කනයකට අනුබල දෙනවාට වඩා වෙනස්කම් වර්ණනා කිරීමේ තර්කයක් තුළ ය. මෙම විශ්ලේෂණාත්මක pavlovism anachronistic සහ කණගාටුදායක ය. යථාර්ථය සහ එහි හැකියාවන් ගැන සිතීමට අපට නොහැකි වීම වළක්වයි.
කලාපීය ප්‍රශ්න ගෝලීය ප්‍රශ්න බවට පරිවර්තනය නොකරමු. මේවා නොවේ, මේවා තවදුරටත් එකිනෙකාට මුහුණ දෙන ලෝක දර්ශන දෙකක් නොවේ. එය නිදහස් ලෝකයට එරෙහි නාසිවාදය නොවේ, නිදහස් ලෝකයට එරෙහි මාක්ස්වාදය නොවේ. කලාපීය අවශ්‍යතා මත ලෝක සාමය තවදුරටත් ප්‍රාණ ඇපයට තබා ගත නොහැක. ගෝලීයකරණය ඒකාකාරව රිද්මය නොලබන නමුත් නව භූ දේශපාලනික සංහිඳියාවේ සේවයේ වෙනස්කම්වල පොහොසත්කම පවත්වා ගෙන යන ලෝකයක් ස්ථාවර කළ යුතු බහු කේන්ද්‍රීය ලෝකයක පැවැත්ම පිළිගැනීමට 21 වන සියවස අපව තල්ලු කළ යුතුය.
