Аз ҷониби Сент Иренаи Лион
1.Онҳоеро, ки мардум пеш аз хуруҷи онҳо, бо амри Худо, аз мисриён зарфҳои ҳар гуна либос ва либос гирифта, (бо ин чизҳо) равона шуданд, ки хайма дар биёбон сохта шуда буд, он гоҳ худро маломат мекунанд, ки аз ҳаққонияти Худо ва фармонҳои Ӯ бехабаранд, чунон ки раиси ҷумҳур низ мегӯяд. Зеро, агар Худо ин корро дар хуруҷи намояндагӣ муқаррар намекард, он гоҳ ҳеҷ кас ҳоло дар хуруҷи ҳақиқии мо, яъне дар имоне, ки мо дар он ҳастем ва ба воситаи он аз миёни бутпарастон ҷудо шудаем, наҷот ёфта наметавонист. Зеро ки ҳамаи мо ба моликияти хурд ё калон тааллуқ дорем, ки онро «аз мамони ноинсофӣ» ба даст овардаем. Зеро мо хонаҳоеро, ки дар он зиндагӣ мекунем, либосҳоеро, ки бо онҳо мепӯшем, зарфҳоеро, ки бо онҳо истифода мебарем ва дигар чизҳои барои ҳаёти ҳаррӯзаи худ заруриро аз куҷо мегирем, агар аз он чизе, ки бутпарастем, аз ҳисоби худ ба даст овардаем. тамаъ ё аз волидони бутпарасти мо гирифта шудааст? , хешовандон ё дӯстон, ки онро бо роҳи дурӯғ ба даст овардаанд? — Ман намегӯям, ки мо ҳоло имондор шудаем, онро ба даст меорем. Зеро ки мефурӯшад ва намехоҳад, ки аз харидор фоида ба даст орад? Ва кй мехараду намехохад. аз фурӯшанда фоидаовар харидани чизе? Кадом саноатчӣ ба савдои худ машғул аст, на барои он ки аз он бихӯрад? Ва оё мӯъминоне, ки дар дарбори подшоҳон ҳастанд, аз моли қайсар истифода намебаранд ва магар ҳар кадоми онҳо мувофиқи тавони худ, мискинонро таъмин намекунанд? Мисриён аз мардум (яҳудиён), ба гуфтаи некии пешини патриарх Юсуф, на танҳо бо молу мулк, балки бо ҷони худ низ қарздор буданд; ва бутпарастон аз мо чй карз доранд, ки мо аз онхо хам фоида ва хам фоида мегирем? Он чизеро, ки бо душворӣ ба даст меоранд, мо, имондорон, бе душворӣ истифода мебарем.
2. То он ваќт ќавми мисриён дар ѓуломии сахттарин буданд, чунон ки дар Навиштаљот омадааст: «Мисриён ба банї-Исроил зулми бузурге мекарданд ва бо мењнати сангин, гил ва гилкорї зиндагонии онњоро нафратангез менамуданд. , ва тамоми кори сахро ва хар гуна корхоеро, ки бо онхо ба онхо сахт зулм мекарданд»; Барои онхо шахрхои мустах-кам сохтанд, дар тули солхои тулонй ва хар гуна гуломй бисьёр мехнат карда, сарвати худро зиёд карданд, гарчанде аз онхо на танхо миннатдор набуданд, балки мехостанд хамаи онхоро нобуд созанд. Агар аз бисёр чиз андаке мегирифтанд, чӣ беадолатӣ буд? ва агар мо дар ғуломӣ набудем ва сарватманд намешудем ва барои ғуломии бузурги худ мукофоти хеле кам мегирифтем ва камбағал намебаромадем, кай мо сарвати бузург медоштем? Гӯё як нафари озод, ки аз тарафи дигар маҷбуран бурда шуда, солҳои тӯлонӣ ба ӯ хидмат карда, сарваташро зиёд карда бошад ва баъдан як андоза ёрдампулӣ гирифта бошад ва аз афташ, аз сарваташ чизе дошта бошад, аммо дар асл, аз меҳнати зиёд ва аз дастёбии бузургаш, андак гирифту рафт ва касе уро маломат мекард, гуё ноадолатй карда бошад; он гоҳ худи довар нисбат ба шахсе, ки маҷбуран ба ғуломӣ бурда шудааст, беадолатона менамояд. Инҳо касоне ҳастанд, ки мардумеро, ки аз бисёр чиз кам гирифтаанд, муттаҳам мекунанд ва худро маломат намекунанд, ки ба қадри хидмати падару модарашон шукр накардаанд ва ҳатто онҳоро ба ғуломии сахттарин бурдаанд ва аз ҳама бештар фоида гирифтаанд. онхо. Инҳо (айбкунандагон) мегӯянд, ки (Исроилиён) ноинсофона рафтор карда, барои меҳнати худ, чунон ки гуфтам, тиллову нуқраи нодаркорро дар чанд зарф гирифтаанд ва дар бораи худ мегӯянд, ки онҳо – мо бояд ҳақиқатро гӯем, ҳарчанд ин хандаовар ба назар мерасад. ба баъзехо — вакте ки ба ивази мехнати дигарон дар хамьёнашон тилло, нукра ва миси сиккадор, ки дар он навиштачот ва тасвири Кайсар сикка карда шудаанд, одилона рафтор мекунанд.
3. Агар мо ва онњоро муќоиса кунем, пас кист, ки ба одилонатар пазирої хоњад кард: мардум (Исроил) аз мисриён, ки дар њар корашон ќарздор буданд, ё мо аз румиён ва миллатњои дигар, ки аз мо чизе надоранд? Ва ҷаҳон ба воситаи онҳо (румиён) сулҳу осоиштагӣ дорад ва мо бе тарсу ҳарос дар роҳҳо меравем ва ба ҳар ҷое, ки хоҳем, шино мекунем. Бар зидди ин гуна одамон суханони Худованд хеле муфид хоҳад буд: «Эй мунофиқ, аввал тахтаро аз чашми худ дур кун, ва он гоҳ хоҳед дид, ки хасро аз чашми бародари худ дур кунед». Зеро агар касе, ки туро ба ин гунаҳкор мекунад ва бо дониши худ фахр мекунад, худро аз ҷомеаи бутпарастон ҷудо карда ва ҳеҷ чизи бегонае надошта бошад, балки ба маънои аслӣ бараҳна ва пойҳои луч буд ва дар кӯҳистон бехонаву дар зиндагӣ мекард, мисли ҳайвоне, ки мехӯрад. гиёҳҳо , пас сазовори сабукӣ аст, зеро вай ниёзҳои ҷомеаи моро намедонад. Агар аз он чизе, ки мардум хориљї меноманд, истифода кунад ва (дар айни замон) прототипи инро мањкум кунад, худро хеле беадолатї нишон дода, чунин иттињомро бар зидди худ мегардонад. Зеро вай хоҳад дид, ки бо худ чизеро, ки аз они худаш нест, мебарад ва он чиро, ки аз ӯ нест, мехоҳад; ва барои ҳамин Худованд гуфт: «Ҳукм накунед, мабодо доварӣ кунед, зеро ба ҳамон доваре, ки шумо ҳукм мекунед, шумо низ маҳкум хоҳед шуд». На барои он ки мо касонеро, ки гуноҳ мекунанд ва ё ба аъмоли бад мерасанд, ҷазо намедиҳем, балки фармонҳои Худоро ба ноҳақ маҳкум накунем, зеро Ӯ аз рӯи адолат ғамхорӣ мекунад (^ба ҳар чизе ки ба некӣ хизмат мекунад. Зеро, зеро медонист, ки мо моли моро, ки аз дигаре бигирем, ба хубӣ истифода барем, мегӯяд: «Ҳар кӣ ду ҷома дорад, ба мискин бидеҳ ва ҳар кӣ ғизо дорад, ҳамин тавр бикун ва: «Гурна будам, ба ман хӯрок додӣ; Ман бараҳна будам ва Маро пӯшондӣ.” Ва: “Вақте садақа медиҳӣ, дасти чапат аз кори дасти ростат хабар надиҳад.” Ва ҳангоме ки некие анҷом диҳем, дуруст мешавем, гӯё. «Аз дасти каси дигар» гуфтам, на ба он маъно, ки ҷаҳон барои Худо бегона бошад, балки барои он ки мо аз дигарон чунин тӯҳфаҳо мегирем, мисли онҳое, ки (Исроилиён) аз мисриён Худоро намешиносем - ва маҳз ба воситаи ҳамин мо хонаи Худоро дар худ бино мекунем, зеро назди Худо дар неккорон сокин аст, чунон ки Худованд мегӯяд: «Барои худ бо моли ноинсоф дӯстӣ кун, то вақте ки гурехт, онҳо шуморо ба манзилҳои ҷовидонӣ қабул кунед». Зеро он чиро, ки мо дар вақти бутпарастӣ ба даст овардаем, ки имон овардаем, ба манфиати Худованд рӯй меоварем ва сафед мешавем.
4. Ҳамин тавр, дар вақти он амали дигаргунсози аввал инро дар назар дошт ва аз он чизҳо хаймаи Худо сохта мешавад, зеро онҳо (Исроилиён) ба таври одилона қабул карданд, чунон ки ман нишон додам, ва дар онҳо мо пешгӯӣ шудаем, ки он гоҳ онҳо бояд ба воситаи чизҳои дигарон ба Худо хизмат кунед «Зеро ки тамоми сайёҳии мардум аз Миср, мувофиқи ҳукми Худо, намуд ва симои пайдоиши калисо буд, ки он бояд аз бутпарастон бошад, ва аз ин рӯ Ӯ дар Охири замон вайро аз ин ҷо ба мероси худ мебарад, ки онро на Мусо бандаи Худо, балки Исои Писари Худо ба мерос медиҳад. Ва агар касе ба суханони анбиё дар бораи охирзамон ва он чиро, ки шогирди Яҳёи Худованд дар ваҳй дидааст, бодиққат нигоҳ кунад, вай мебинад, ки халқҳо ҳамон балоҳоеро, ки баъдан ба Миср пора-пора карда буданд, қабул хоҳанд кард.
Сарчашма: Сент-Иренейи Лион. 5 Китоб бар зидди бидъатҳо. Китоби 4. Ч. 30.
