Мураттиб аз ҷониби Санкт- Бишоп Теофан, Реклюзи Виша
Сент Григорий аз Нисса:
"Кӣ ба ман болҳои кабӯтар медиҳад?" – гуфт Довуди забурнавис (Заб. 54:7). Ман ҳам ҷуръат мекунам, ки ҳаминро бигӯям: он болҳоро ба ман кӣ медод, то ман ақлро ба баландии ин суханон барорам ва аз замин баромада, аз ҳаво гузашта, ба ситорагон расам ва тамоми зебоиҳои онҳоро бубинам, аммо бе таваққуф ва ба онҳо, фаротар аз ҳар чизе, ки ҳаракаткунанда ва тағйирёбанда аст, расидан ба табиати доимӣ, қудрати ғайриманқул, раҳнамоӣ ва нигоҳ доштани ҳама мавҷудот; ҳама чиз ба иродаи беҳамтои ҳикмати Худо вобаста аст. Аз он чизе, ки таѓйирёбанда ва инфиродист, рўњї дур шуда, бори нахуст метавонам бо гўям: Падар!».
Сент-Кипри Карфаген:
«Оҳ, чӣ гуна лутфу марҳамат нисбати мо, чӣ қадар файзу марҳамат аз ҷониби Худованд, вақте ки Ӯ ба мо имкон медиҳад, ки ҳангоми дуо ба ҳузури Худо, Худоро Падар бихонем ва худро писарони Худо бихонем, чунон ки Масеҳ Писари Худост! Ҳеҷ яке аз мо ҷуръат намекард, ки ин номро дар дуо истифода барем, агар худи Ӯ ба мо иҷозат намедод, ки ин тавр дуо гӯем.
Сирил аз Ерусалим:
«Дар дуое, ки Наҷотдиҳанда ба воситаи шогирдонаш ба мо таълим дод, мо бо виҷдони пок Худоро Падар номида, мегӯем: «Падари мо!». Инсонияти Худо чӣ қадар бузург аст! Ба онҳое, ки аз Ӯ дур шудаанд ва ба ҳадди ниҳоии бадӣ расидаанд, дар файз чунин муошират дода мешавад, ки Ӯро Падар меноманд: Падари мо!».
Сент Ҷон Крисостом:
«Падари мо! Оҳ, чӣ хайрхоҳии ғайриоддӣ! Чӣ шарафи баланд! Бо кадом суханон ман ба Фиристодани ин молҳо миннатдорӣ баён кунам? Бинед, азизон, ҳеҷ будани табиати худ ва ман, ба пайдоиши он назар андозед – дар ин замин, хоку лой, гил, хокистар, зеро мо аз замин офарида шуда, ниҳоят ба замин мепушем. Ва ҳангоме ки шумо инро тасаввур мекунед, аз сарвати беандозаи некии бузурги Худо ба мо тааҷҷуб кунед, ки ба воситаи он ба шумо фармон дода шудааст, ки Ӯро Падар хонед, заминӣ - Осмонӣ, миранда - ҷовидон, фаношаванда - фанонопазир, муваққатӣ - ҷовидона, дирӯз ва пеш аз он, асрҳои мавҷуда. пеш'.
Августин:
«Дар хар як мурочиатнома пеш аз хама манфиати мурочиаткунанда талаб карда мешавад ва баъд мохияти ариза баён карда мешавад. Неъмат одатан бо ситоиши касе талаб карда мешавад, ки аз ӯ талаб карда мешавад, ки он дар аввали дархост гузошта мешавад. Ба ин маъно, Худованд низ дар оғози дуо ба мо фармуд, ки бигӯем: «Падари мо!». Дар Навиштаҳо ибораҳои зиёде мавҷуданд, ки ба воситаи онҳо ҳамду санои Худо ифода карда мешавад, аммо мо намебинем, ки барои Исроил «Падари мо!» гуфта шавад. Дар ҳақиқат, анбиё Худоро Падари банӣ-Исроил номиданд, масалан: «Ман писарон ба воя расондам ва ба воя расондам, вале онҳо бар зидди Ман исён карданд» (Иш. 1:2); "Агар ман падар бошам, шарафи Ман куҷост?" (Мал. 1:6). Пайғамбарон Худоро ҳамин тавр номиданд, аз афташ, то банӣ-Исроилро фош кунанд, ки онҳо намехостанд фарзандони Худо бошанд, зеро онҳо гуноҳ карда буданд. Худи паёмбарон ҷуръат намекарданд, ки ба Худо ҳамчун Падар муроҷиат кунанд, зеро онҳо ҳанӯз дар мақоми ғуломӣ буданд, гарчанде ки онҳо барои фарзандӣ таъин шуда буданд, чунон ки ҳавворӣ мегӯяд: «Ворис, дар ҳоле ки ҷавон аст, бо чизе фарқ намекунад. ғулом» (Ғал. 4:1). Ин ҳуқуқ ба Исроили нав - ба масеҳиён дода шудааст; Онҳо таъин шудаанд, ки фарзандони Худо бошанд (ниг. Юҳанно 1:12) ва онҳо рӯҳи фарзандиро гирифтанд, бинобар ин онҳо хитоб мекунанд: «Або, Падар!» (Рум. 8:15).
Тертуллиан:
«Худованд Худоро аксар вақт Падари мо меномид, ҳатто ба мо амр фармуд, ки ҳеҷ касро дар рӯи замин Падар нагӯем, ба ҷуз он ки мо дар осмон дорем (ниг. Матто 23:9). Ҳамин тариқ, бо муроҷиат ба ин суханон дар дуо мо амрро иҷро мекунем. Хушо онҳое ки Падари худ Худоро мешиносанд. Номи Худои Падар пеш аз ин ба ҳеҷ кас ошкор нашудааст, ҳатто ба Мусо пурсидашуда номи дигари Худо гуфта шудааст, дар ҳоле ки он дар Писар ба мо ошкор шудааст. Худи номи Писар аллакай ба номи нави Худо — номи Падар мебарад. Аммо Ӯ ҳамчунин бевосита гуфт: «Ман ба исми Падар омадаам» (Юҳанно 5:43) ва боз: «Падар, исми Худро ҷалол деҳ» (Юҳанно 12:28) ва боз ҳам равшантар: «Ман ошкор кардам. Номи Ту барои одамон» (Юҳанно 17:6).
Сент Ҷон Кассиан Румӣ:
«Дуои Парвардигор дар шахсе, ки дуо мекунад, волотарин ва комилтарин ҳолатеро дар назар дорад, ки дар тафаккур дар бораи Худои якто ва дар муҳаббати оташин нисбат ба Ӯ ифода меёбад ва дар он ақли мо, ки аз ин муҳаббат фаро гирифта шудааст, бо Худо гуфтугӯ мекунад. муоширати наздиктарин ва бо самимияти махсус мисли Падараш. Суханони дуо ба мо таклиф мекунанд, ки мо бояд бо гайрати калон барои расидан ба чунин долат орзу кунем. «Падари мо!» — агар ба хамин тарик, худованди олам, бо дахони худ ба Падари худ икрор шавад, дар баробари ин У низ чунин икрор мешавад: мо комилан аз гуломй ба холати фарзандхондагон расидаем. аз Худо.
Санкт Теофилакт, архиепископ. булғорӣ:
«Шогирдони Масеҳ бо шогирдони Юҳанно рақобат мекарданд ва мехостанд тарзи дуо гуфтанро омӯзанд. Наҷотдиҳанда хоҳиши онҳоро рад намекунад ва ба онҳо дуо гуфтанро таълим медиҳад. Падари мо, ки дар осмон аст, ба қуввати дуо аҳамият диҳед! Он шуморо дарҳол ба олиҷаноб мебардорад ва азбаски шумо Худоро Падар мехонед, шумо худро бовар мекунонед, ки тамоми кӯшишро ба харҷ диҳед, ки шабеҳи Падарро аз даст надиҳед, балки ба Ӯ монанд шавед. Калимаи «Падар» ба ту нишон медиҳад, ки бо чӣ гуна неъматҳое, ки фарзанди Худо шудаӣ, шараф ёфтаӣ».
Санкт Шимъӯни Салоники:
«Падари мо! — Азбаски Ӯ Офаридгори мост, ки моро аз мавҷудият ба вуҷуд овардааст ва азбаски Ӯ бо файз Падари мо ба воситаи Писар аст, табиатан мисли мо шуд».
Санкт Тихон Задонский:
«Аз суханони «Падари мо!» мо мефаҳмем, ки Худо Падари ҳақиқии масеҳиён аст ва онҳо «ба воситаи имон ба Исои Масеҳ фарзандони Худо ҳастанд» (Ғал. 3:26). Бинобар ин, чун Падари худ, мо бояд Ӯро дилпурона бихонем, чунон ки фарзандони волидайни ҷисмонӣ онҳоро мехонанд ва дар ҳар эҳтиёҷ дастони худро ба онҳо дароз мекунанд».
Шарҳ: Санкт- Theophan, Recluse of Vysha (10 январи 1815 - 6 январи 1894) 10 январ (23 январ) ҷашн гирифта мешавад. кӯҳна услуб) ва 16 июн (Интиқоли осори муқаддас Теофан).
